ورود به دنیای کسب و کار نیازمند سرمایه است. یکی از بزرگ ترین چالش های کار آفرینان و شاید مهم ترین مانع آنها برای راه اندازی کسب و کار؛ کمبود منابع مالی برای تامین نیازهاب سرمایه ای است. کمبود سرمایه عامل موثری در شکست بسیاری از کسب و کارها است.
به دلیل نرخ بالای ورشکستگی در کسب و کارهای جدید؛ موسسات مالی تمایل چندانی به اعطای وام به موسسات جدید التاسیس و کوچک ندارند.
کسب و کارها در دو مقطع به سرمایه نیاز دارند. اول؛ در هنگام شروع سرمایه گذاری و دوم در هنگام تولید و بهره برداری.
در مقطع سرمایه گذاری، کار آفرینان به سرمایه های بلند مدت نیاز دارند. ولی در مقطع بهره برداری؛ نیازهای مالی و اعتباری بنگاه، مربوط به تنظیم گردش نقدینگی مورد نیاز برای انجام پرداخت های کوتاه مدت مانند پرداخت دستمزدها، خرید قطعات و مواد اولیه؛ تعمیر و نگهداری ماشین آلات و تجهیزات می باشد.
کار آفرینان برای تامین سرمایه مورد نیاز خود؛ می توانند از دو روش سرمایه و بدهی استفاده کنند. در روش سرمایه؛ کار آفرینان سرمایه مورد نیاز خود را از محل آورده خود و شرکای کسب و کار تهیه می کنند. ولی در روش بدهی، کار آفرینان سرمایه مورد نیاز خود را از دیگران مثلا بستگان یا بانک قرض می گیرند.
بطور کلی کار آفرینان از چند راه می توانند سرمایه مورد نیلز خود را فراهم کنند :
۱. تامین منابع مالی از محل منابع شخصی
۲. تامین منابع مالی از طریق اخذ وام از بانک ها و موسسات مالی و اعتباری؛ یا قرض گرفتن از دوستان و بستگان
۳. تامین منابع مالی از طریق شرکا و صاحبان سهام.
منابع شخصی برای تامین منابع مالی کسب و کار از سه منبع اصلی تامین می شود که عبارتند از : خود کار آفرین؛ خانواده و دوستان.
معمول ترین منابع شخصی؛ شامل پس انداز یا منابع حاصل از گرو گذاردن خانه یا اتومبیل شخصی می باشد که معمولا اولین راهکار کار آفرینان برای شروع کسب و کار است.
تامین مالی توسط دوستان و بستگاننیز یکی از منابع معمول و رایج در تامین مالی یک فعالیت اقتصادی جدید می باشد.
یکی دیگر از روش های تامین منابع مالی طرح؛ از طریق بدهی یا اخذ وام از بانک ها و موسسات مالی یا قرض گرفتن از دوستان و آشنایان است. اگرچه تامین سرمایه از طریق بدهی و استقراض؛ باعث می شود مالکیت شرکت در انحصار خود کار آفرین باقی بماند ولی چون منابع قرض گرفته شده می بایست در سر رسیدهای مشخصی باز پرداخت شود و در صورت عدم باز پرداخت به موقع اقساط؛ شرکت با خسارت های زیادی از جنبه های مالی و اعتباری مواجه خواهد شد لذا استفاده از این روش از ریسک بالایی برخوردار است.
بانک ها از جمله موسساتی هستند که بیشترین تعداد و متنوع ترین وام ها را در اختیار کار آفرینان قرار می دهند. بانک ها به شرکت های در حال فعالیت (در مقایسه با شرکت های نو پا که ریسک بالایی هم دارند) تسهیلات بیشتری اعطا می کنند.
بانک ها در قالب عقود مختلف اسلامی مانند ؛ قرض الحسنه؛ فروش اقساطی؛ سلف؛ اجاره به شرط تملیک؛ جعاله؛ مزارعه؛ مساقات؛ مشارکت مدنی و مضاربه وام می دهند.
آشنایی کار آفرینان با هر یک از عقود بانکی؛ به نحوه تصمیم گیری کار آفرینان در هنگام استفاده از تسهیلات بانکی کمک زیادی خواهد نمود.
علاوه بر بانک ها؛ صندوق ها و موسسات حمایتی نیز به شرکت های نو پا و افراد خلاق کمک می کنند. این کمک ها به صورت بلا عوض یا در قالب وام با بهره پایین و دوره باز پرداخت بلند مدت؛ در اختیار کار آفرینان قرار می گیرد.
تعدادی از این مراکز عبارتند از : صندوق مهر امام رضا (ع) ؛ دفتر همکاری های فناوری ریاست جمهوری؛ صندوق حمایت از تحقیقات و توسعه صنایع الکترونیک؛ شرکت گسترش کار آفرینی ایران وابسته به سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران؛ صندوق تحقیقات و توسعه صنایع و معادن.
شرکای تجاری نیز یکی از منابع تامین سرمایه هستند. یک کار آفرین می تواند برای گسترش کسب و کار خود و تامین سرمایه مورد نیاز؛ شریک انتخاب کند. شراکت باید در قالب یک قرارداد دقیق و مشخص باشد و تعهدات هر یک از طرفین کاملا در آن مشخص شده باشد.
البته این شراکت بهتر است شکل حقوقی به خود بگیرد. بسته به تعداد شرکا و میزان اعتمادی که بین آنها وجود دارد یکی از شرکت های سهامی خاص؛ مسئولیت محدود؛ تضامنی؛ نسبی؛ مختلط سهامی؛ مختلط غیر سهامی و یا تعاونی را می توان به عنوان ماهیت حقوقی کسب و کار انتخاب نمود. هر یک از این شراکت ها تعهدات خاصی را برای شرکا ایجاد می کنند.
مثلا در شرکت با مسئولیت محدود؛ مسئولیت هر یک از شرکا فقط محدود به سرمایه ای است که در هنگام راه اندازی شرکت ثبت کرده اند.
در شرکت های تعاونی؛ هر یک از شرکا صرف نظر از میزان سرمایه دارای یک حق رای می باشند و همه تصمیمات شرکت به صورت جمعی گرفته می شود.
تهیه و تدوین
وزارت تعاون معاونت پژوهش،آموزش و کار آفرینی تعاونی ها
به دلیل نرخ بالای ورشکستگی در کسب و کارهای جدید؛ موسسات مالی تمایل چندانی به اعطای وام به موسسات جدید التاسیس و کوچک ندارند.
کسب و کارها در دو مقطع به سرمایه نیاز دارند. اول؛ در هنگام شروع سرمایه گذاری و دوم در هنگام تولید و بهره برداری.
در مقطع سرمایه گذاری، کار آفرینان به سرمایه های بلند مدت نیاز دارند. ولی در مقطع بهره برداری؛ نیازهای مالی و اعتباری بنگاه، مربوط به تنظیم گردش نقدینگی مورد نیاز برای انجام پرداخت های کوتاه مدت مانند پرداخت دستمزدها، خرید قطعات و مواد اولیه؛ تعمیر و نگهداری ماشین آلات و تجهیزات می باشد.
کار آفرینان برای تامین سرمایه مورد نیاز خود؛ می توانند از دو روش سرمایه و بدهی استفاده کنند. در روش سرمایه؛ کار آفرینان سرمایه مورد نیاز خود را از محل آورده خود و شرکای کسب و کار تهیه می کنند. ولی در روش بدهی، کار آفرینان سرمایه مورد نیاز خود را از دیگران مثلا بستگان یا بانک قرض می گیرند.
بطور کلی کار آفرینان از چند راه می توانند سرمایه مورد نیلز خود را فراهم کنند :
۱. تامین منابع مالی از محل منابع شخصی
۲. تامین منابع مالی از طریق اخذ وام از بانک ها و موسسات مالی و اعتباری؛ یا قرض گرفتن از دوستان و بستگان
۳. تامین منابع مالی از طریق شرکا و صاحبان سهام.
منابع شخصی برای تامین منابع مالی کسب و کار از سه منبع اصلی تامین می شود که عبارتند از : خود کار آفرین؛ خانواده و دوستان.
معمول ترین منابع شخصی؛ شامل پس انداز یا منابع حاصل از گرو گذاردن خانه یا اتومبیل شخصی می باشد که معمولا اولین راهکار کار آفرینان برای شروع کسب و کار است.
تامین مالی توسط دوستان و بستگاننیز یکی از منابع معمول و رایج در تامین مالی یک فعالیت اقتصادی جدید می باشد.
یکی دیگر از روش های تامین منابع مالی طرح؛ از طریق بدهی یا اخذ وام از بانک ها و موسسات مالی یا قرض گرفتن از دوستان و آشنایان است. اگرچه تامین سرمایه از طریق بدهی و استقراض؛ باعث می شود مالکیت شرکت در انحصار خود کار آفرین باقی بماند ولی چون منابع قرض گرفته شده می بایست در سر رسیدهای مشخصی باز پرداخت شود و در صورت عدم باز پرداخت به موقع اقساط؛ شرکت با خسارت های زیادی از جنبه های مالی و اعتباری مواجه خواهد شد لذا استفاده از این روش از ریسک بالایی برخوردار است.
بانک ها از جمله موسساتی هستند که بیشترین تعداد و متنوع ترین وام ها را در اختیار کار آفرینان قرار می دهند. بانک ها به شرکت های در حال فعالیت (در مقایسه با شرکت های نو پا که ریسک بالایی هم دارند) تسهیلات بیشتری اعطا می کنند.
بانک ها در قالب عقود مختلف اسلامی مانند ؛ قرض الحسنه؛ فروش اقساطی؛ سلف؛ اجاره به شرط تملیک؛ جعاله؛ مزارعه؛ مساقات؛ مشارکت مدنی و مضاربه وام می دهند.
آشنایی کار آفرینان با هر یک از عقود بانکی؛ به نحوه تصمیم گیری کار آفرینان در هنگام استفاده از تسهیلات بانکی کمک زیادی خواهد نمود.
علاوه بر بانک ها؛ صندوق ها و موسسات حمایتی نیز به شرکت های نو پا و افراد خلاق کمک می کنند. این کمک ها به صورت بلا عوض یا در قالب وام با بهره پایین و دوره باز پرداخت بلند مدت؛ در اختیار کار آفرینان قرار می گیرد.
تعدادی از این مراکز عبارتند از : صندوق مهر امام رضا (ع) ؛ دفتر همکاری های فناوری ریاست جمهوری؛ صندوق حمایت از تحقیقات و توسعه صنایع الکترونیک؛ شرکت گسترش کار آفرینی ایران وابسته به سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران؛ صندوق تحقیقات و توسعه صنایع و معادن.
شرکای تجاری نیز یکی از منابع تامین سرمایه هستند. یک کار آفرین می تواند برای گسترش کسب و کار خود و تامین سرمایه مورد نیاز؛ شریک انتخاب کند. شراکت باید در قالب یک قرارداد دقیق و مشخص باشد و تعهدات هر یک از طرفین کاملا در آن مشخص شده باشد.
البته این شراکت بهتر است شکل حقوقی به خود بگیرد. بسته به تعداد شرکا و میزان اعتمادی که بین آنها وجود دارد یکی از شرکت های سهامی خاص؛ مسئولیت محدود؛ تضامنی؛ نسبی؛ مختلط سهامی؛ مختلط غیر سهامی و یا تعاونی را می توان به عنوان ماهیت حقوقی کسب و کار انتخاب نمود. هر یک از این شراکت ها تعهدات خاصی را برای شرکا ایجاد می کنند.
مثلا در شرکت با مسئولیت محدود؛ مسئولیت هر یک از شرکا فقط محدود به سرمایه ای است که در هنگام راه اندازی شرکت ثبت کرده اند.
در شرکت های تعاونی؛ هر یک از شرکا صرف نظر از میزان سرمایه دارای یک حق رای می باشند و همه تصمیمات شرکت به صورت جمعی گرفته می شود.
تهیه و تدوین
وزارت تعاون معاونت پژوهش،آموزش و کار آفرینی تعاونی ها
