عجايب 7 گانه در سازه هاي مهندسي ... كامل ترين مقاله موجود در سرتاسر اينترنت

reza2011

عضو جدید

دوستان براي اين مقاله تقريبا 5 ساعت زحمت كشيدم و به جرات ميتونم بگم مقاله اي تا اين درجه كامل در ارتباط با اين عنوان در سرتاسر اينترنت موجود نيست .

عجايب هفت‌گانه دنياي جديد سازه‌هاي دست‌ساز بشر هستند و دليل اعجاب‌انگيز بودن آن‌ها مهندسي خارق‌العاده بشري در ساختشان بوده است. ليست‌هاي متعددي از عجايب هفتگانه در دنيا وجود دارد که يکي از معتبر‌ترين آن‌ها را انجمن مهندسي عمران آمريکا ارائه کرده است. يکي از ليست‌هاي ديگري که در آن عجايب هفتگانه دنياي مدرن انتخاب شده است را مردم از سراسر جهان در يک نظرسنجي انتخاب کردند.


حال با اين عجايب 7 گانه آشنا ميشيم :

سد ايتايپو

پل گلدن گیت

برج ملي کانادا

"دلتا ورکز" هلند

ساختمان امپاير استيت

تونل کانال مانش

کانال پاناما

 
آخرین ویرایش:

reza2011

عضو جدید
سد ايتايپو:

سد ایتایپو که بر روی رودخانه پارانا در مرز پاراگوئه و برزیل زده شده است طولانی‌ترین سد جهان است.سد ایتایپو در سال ۱۹۹۴ از سوی انجمت مهندسی عمران آمریکا به عنوان یکی از عجیب هفت‌گانه دنیای مدرن انتخاب شد. نام این سد به معنای صدای سنگ است. ایتایپو در قالب یک پروژه دوجانبه و بر رودخانه پارانا میان دو کشور برزیل و پاراگوئه ساخته شد. ۱۸ واحد مولد برق این سد قادر به تولید ۱۴گیگا وات برق است.


این سد به عرض 5 مایل بر روی رودخانه پارانا، بین كشورهای برزیل و پاراگوئه ساخته شده است. در زمان ساخت، كارگران مسیر این هفتمین رودخانه بزرگ جهان را با برداشتن 50 میلیون تن سنگ و خاك و حفر یك گودال 1.3 مایلی عوض كردند. حجم آهن و فولادی كه برای ساخت این سد مصرف شده است به اندازه 3000 برابر آهن و فولاد مصرف شده برای ساختن برج ایفل است. حجم بتن مصرفی بیشتر از 13 میلیون متر مکعب می باشد . ماهیانه 200 هراز متر مکعب و روزانه 13 هراز متر مکعب بتن ریزی انجام می شود که تقریبا معادل با بتن ریزی 18 ساختمان 20 طبقه بتن آرمه در روز می باشد در این طرح 2.5 میلیون تن سیمان نوع یک مصرف شده است.با مقدار بتنی که در طرح ایتاپو مصرف شده است می توان یک اتوبان دو خطه از نیویورک تا سانفراسیسکو و از آنجا تا کاتراس ساخت .

نكته جالب ساخت این سد، ساخت موتورخانه عظیم آن می باشد كه شامل 18 ژنراتور تولید برق هر كدام به اندازه 53 فوت می باشد كه در نیم مایلی زیر دریا قرار دارد. حدود 160 تن آب در هر ثانیه از هر توربین می گذرد. این سد دارای ظرفیت تولید برق اسمی 12600 مگاوات می باشد. این ظرفیت بالای تولید برق تاكنون چندین ركورد جهانی را در تولید برق شكسته است. این سد در حال حاضر 28% انرژی الكتریكی مورد نیاز جنوب برزیل و 72% انرژی الكتریكی مورد نیاز كشور پاراگوئه را تامین می كند. این سد به علت زیبایی خارق العاده، همچنین به یك جاذبه گردشگری تبدیل شده است . هزینه کل طرح ایتاپو 12 میلیارد دلار بوده است .

با مشاهده آمارهایی که اخیراً از میزان انرژی تولیدی این سد به دست آمده اند، می توان به عظمت سد ایتایپو پی برد. نیروگاه ایتایپو در واقع ۲۰ درصد از کل انرژی مورد نیاز صنایع برزیل و ۹۳ درصد انرژی پاراگوئه را تامین می‌کند.



این نیروگاه همچنین محل بزرگی برای جذب توریسم محسوب می شود. تاکنون بیش از ۱۰ میلیون نفر از ۱۶۲ کشور جهان از این سد نیروگاه بازدید کرده‌اند.



لازم به ذکر است که برزیل صنعتی ترین کشور آمریکای لاتین است و برای کسب انرژی لازم برای صنایع خود به انرژی و منابع آن شدیدا به نیرویی که این سد تولید می‌کندنیازمند است. پاراگوئه نیز به عنوان یکی از کم درآمدترین کشورهای آمریکای جنوبی برای تحقق اهداف خود در راستای توسعه اقتصادی به انرژی به مثابه یک نیروی محرکه نیاز دارد.

در ادامه چند عكس زيبا از اين سد رو خواهيم ديد :







 

reza2011

عضو جدید
[h=1]پل گلدن گیت:[/h]
گلدن گیت تنگه‌ای در شمال آمریکا می‌باشد که خلیج سانفرانسیسکو را به اقیانوس آرام متصل می‌کند. از سال ۱۹۳۷ پل گلدن گيت از روی آن عبور می‌کند. پل گلدن گیت یک پل معلق در سانفرانسیسکوی آمریکاست که شمال و جنوب این شهر را به هم متصل می‌کند، گلدن گیت در فاصله بین سال‌های ۱۹۳۷ (پل در ۲۷ مه ۱۹۳۷ گشایش یافت) تا ۱۹۶۴ با طول ۲٬۷۳۷ متر طولانی‌ترین پل معلق دنیا به حساب می‌آمد.


پل گلدن گیت که با هزینه ۳۵ میلیون دلار ظرف مدت ۴ سال در سانفرانسیسکو ساخته شد، شمال این شهر را به جنوب آن متصل می‌کند. این پل در ۲۸ می سال ۱۹۳۷ ساعت ۱۲ بعدازظهر به روی وسایل نقلیه باز شد. این پل متحرک ۴۲۰۰ فوت طول دارد و سال‌هاست که مستحکم پابرجا مانده است. ارتفاع این پل از سطح آب ۲۲۰ فوت و وزن آن ۸۸۷۰۰۰ تن است. دو برجی که در طول این پل ساخته شده‌اند ۷۴۶ فوت ارتفاع دارند.



در سال ۱۹۹۷، حدود ۴۱۳۸۱۰۰۰ وسیله نقلیه از روی این پل عبور کردند. ۳۰ نفر در هنگام ساخت این پل از روی آن سقوط کردند و به دلیل وزش بادهای شدید، کارگران در هنگام ساخت آن با مشکلات بسیاری مواجه شدند. ساکنین شهر سانفرانسیسکو این پل را نماد شهر خود به حساب می‌آورند. داستان‌ها و مسایل عجیب و جالبی در مورد این پل وجود دارد. این پل علی رغم نام خود (گلدن گیت به معنی دروازه طلایی) به رنگ طلایی نیست ولی برخی معتقدند که این پل هر سال رنگ می‌شود، در حالی که این امر حقیقت ندارد و تاکنون فقط دو بار رنگ شده است: یک بار در سال ۱۹۳۷ و بار دیگر در فاصله سال‌های ۱۹۹۵ _ ۱۹۶۵.



گفته می‌شود که پل گلدن گیت بزرگ‌ترین پل دنیاست. البته این امر در فاصله سال‌های ۱۹۳۷ تا ۱۹۶۴ صحت داشت ولی با ساخت پل ورازانو نروزبین بروکلین و جزیره استیتن در نیویورک، گلدن گیت دیگر در زمره طولانی‌ترین پل معلق دنیا به شمار نمی‌آمد. البته در حال حاضر با ساخت پل‌هایی در منطقه آسیا و اسکاندیناوی (بخشی از شمال اروپا که شامل دانمارک، نروژ، سوئد و فنلاند می‌شود)، تعیین بزرگ‌ترین و طولانی‌ترین پل در دنیا مشکل می‌شود.

پل گلدن گیت برای میلیون‌ها نفر ساکنین از شهر بزرگ سانفرانسیسکو نقش کلیدی را در برقراری ارتباط و اتصال نقاط مختلف دارد و در واقع به استثنای پل بروکلین هیچ پلی در آمریکا به اندازه این پل از اهمیت و محبوبیت برخوردار نیست. در ماه آگوست سال ۲۰۰۲ پروژه‌ای با هزینه‌ای معادل ۱۶ میلیارد دلار به مقاوم‌سازی این پل در برابر زلزله اختصاص یافت. پل گلدن گیت، ابتکار مهندس مشهور جوزف استراس بود که پیش از این طراحی ۴۰۰ پل متحرک را برعهده داشت. ایرونیگ مارو، مهندس معمار و مهندس چارلز آلتون الیس و لئون مویسیف از طراحان پل در اجرای این پروژه بزرگ مشارکت داشتند. ساخت این پل از ۵ ژانویه سال ۱۹۳۳ شروع شد و در آوریل ۱۹۳۷ به پایان رسید و در ۲۷ می همان سال برای تردد عابران پیاده آزاد شد. این پل تنها راه خروجی سانفرانسیسکو به سمت شمال است و از ۶ مسیر مخصوص تردد وسایل نقلیه و دو مسیر محل عبور عابران پیاده در هر دو طرف تشکیل شده است در اول سپتامبر سال ۲۰۰۲ عوارض تردد از روی این پل برای وسایل نقلیه موتوری از ۳ دلار به ۵ دلار افزایش یافت. دوچرخه، موتور و عابر پیاده از پرداخت عوارض معاف هستند.



محدودیت سرعت حرکت روی پل گلدن گیت در اول اکتبر سال ۱۹۸۳ از ۹۰ کیلومتر در ساعت به ۷۰ کیلومتر در ساعت کاهش یافت. رنگ این پل نارنجی متمایل به قرمز است که این رنگ برای هماهنگی این پل با محیط اطراف خود و جلوه بیشتر آن در مه و غبار (که از شرایط آب و هوایی ویژه آن منطقه است) انتخاب شده است.



این پل از نظر زیبایی‌شناسی و معماری در نوع خود منحصر به فرد است. در ماه جون سال ۲۰۰۱ انجمن مهندسان عمران آمریکا چند بنا را با نام «بناهای هزاره» معرفی کردند. این بناها عبارت بودند از کانال پاناما، ساختمان ایمپایراستیت و پل گلدن گیت.





 

reza2011

عضو جدید
برج ملي کانادا:

برج ملی کانادا از سال 1976 تا سال 2009 بلندترین سازه ی بتنی آزاد یا به نوعی بلندترین ساختمان در جهان شناخته می شد. بلندای این برج 553 متر و سی و سه سانتیمتر از سطح خیابان است و تا سال 2011 بعد از برج خلیفه ی دبی در امارات متحده ی عربی و برج تلویزیونی گوانگژوی چین به عنوان سومین ساختمان یا برج جهان شناخته می شود.
برج ملی کانادا در مرکزی ترین نقطه ی شهر تورنتو ( بزرگترین و پرجمعیت ترین شهر کانادا ) در ایالت انتاریو واقع شده و به عنوان سمبل این شهر شناخته می شود. نام اولیه ی آن برج شبکه ی ارتباطی Communications network tower بوده است و کانادایی ها آن را برج ملی کانادایی ها (Canadian National Tower) می نامیدند. هر چند بعدها، برج به برج ملی کانادا (Canada's National Tower) تغییر نام یافت اما مردم محلی از هیچکدام از این اسامی استفاده نمی کنند و صرفاً این برج را با نام برج سی ان (CN Tower) می شناسند و در ادامه مقاله از همین عنوان استفاده خواهد شد.

تاريخچه :

به دنبال رشد اقتصادی کانادا در دهه ی شصت میلادی، ساختمان های چوبی و کوتاه مرتبه ی مرکز شهر تورنتو جایشان را به برج های پنجاه شصت طبقه دادند. در اواخر دهه ی شصت به دلیل وجود این ساختمان های سر به فلک کشیده، آنتن دهی شبکه های تلویزیونی در مرکز شهر تورنتو مختل گردید. از آنجا که شهر تورنتو یک شهر مسطح است، عملاً در بالای هر یک از این ساختمان ها، دیش های مایکرویو برای تبادل اطلاعات رادیویی و تلویزیونی نصب شد اما باز هم کارگشا نبود. برای حل این مشکل مسئولین شهر تورنتو در سال 1968بر آن شدند تا یک برج تلویزیونی که بیش از سیصد متر ارتفاع داشته باشد بسازند. در ابتدا قرار نبود این برج مکانی برای گردشگری باشد ولی به تدریج فکر ساختن یک بنای چند منظوره در دستور کار قرار گرفت. کلنگ ساخت برج در ششم فوریه سال 1973 بر زمین زده شد و بعد از چهل و چهار ماه در دوم اکتبر سال 1976درهای آن به روی بازدیدکنندگان باز شد. ارتفاع برج که از آن زمان تا سی سال بعد بلندترین برج جهان به حساب می آمد، به علاوه ی منحصر به فرد بودن روش مدیریت پروژه و مدت زمان ساخت برج، باعث شد تا نام برج سی ان از چند جهت در کتاب رکوردهای گینس ثبت گردد.

مشخصات فنی برج سی ان :

- ارتفاع از سطح خیابان: 553 متر و سی سه سانتیمتر

- ارتفاع طبقه ای که کف شیشه ای دارد: 342 متر

- ارتفاع طبقه ای که به طور معمول بازدید می شود و دارای رستوران است: 346 متر

- ارتفاع رستوران گردان با ظرفیت 500 نفر: 351 متر که هر 78 دقیقه 360 درجه می چرخد.

- ارتفاع Sky Pod یا طبقه ی فوقانی: 447 متر

- هزینه ساخت: حدود 60 میلیون دلار کانادا ( در زمان ساخت )

- نیروی انسانی شاغل برای ساخت برج: 1537 نفر

- تعداد کارکنان شاغل در برج: بستگی به فصل و تعداد بازدیدکننده بین 400 تا 550 نفر

- مقدار گودبرداری: 62 هزار تن

- طول میلگرد استفاده شده در برج: 128 کیلومتر

- سایر مصالح فلزی: 5600 تن

- جمع مصالح فلزی به کار رفته در ساخت برج: 132 هزار تن

- مقدار بتن به کار رفته در ساختمان: 41 هزار متر مکعب

- تعداد آسانسورها: 6 عدد

- ضخامت شیشه های دوجداره: 64 میلی متر

- تعداد پله های فلزی که به طبقه فوقاني می روند: 2579 پله

- در طبقه ی هم کف 1200 مترمربع فروشگاه وجود دارد.

يکی از نکات جالب در ساخت برج سی ان کارگذاری آنتن 102 متری آن است. این آنتن که از جنس فولاد ساخته شده، دارای 8 قسمت است که وزن هر قطعه نزدیک 8 تن بوده است. برای نصب این قطعات از یک هلیکوپتری قوی که توانایی بلند کردن اجسام ده تنی را دارد استفاده شده است. کارگرانی که در نوک برج کار می کردند تا قطعات بزرگی را که هلیکوپتر می آورد، کار بگذارند، تنها یک و نیم متر مربع فضا برای ایستادن در ارتفاع 500 متری از سطح زمین داشتند.

سالانه حدود دو میلیون نفر از برج سی ان بازدید می کنند و برج بیش از 40 میلیون دلار برای صاحبان آن درآمد ایجاد می کند. نکته ی جالب اینکه دولت کانادا سالانه بیش از 7 میلیون دلار بابت مالیات خرید بلیط بازدید از برج درآمد دارد. وقتی که بلیط خریدید و وارد سرسرای برج شدید، شما را به سمت آسانسورها هدایت می کنند. آسانسورها شما را در 58 ثانیه به ارتفاع 346 متری می برند.

یعنی به طور متوسط در هر ثانیه شش متر حرکت می کنند. در این مدت به طور مختصر اطلاعاتی درمورد برج را به شما می دهند. در این ارتفاع رستوران و چشم انداز مناسب برای تماشای شهر تورنتو و دریاچه انتاریو وجود دارد. اگر یک طبقه به پایین بروید، یعنی در ارتفاع 342 متری بخشی از کف بتونی در سال 1994 برداشته شد و بجای آن شیشه قرار گرفت. بنابراین به راحتی می توانید بر روی شیشه ها بروید و زمین را از فاصله ی 342 متری زیر پایتان احساس کنید. این مکان جای مناسبی برای آنهایی که با دلیل یا بی دلیل از ارتفاع می ترسند نیست.


اگر به Sky pod یا محل بازدید فوقانی بروید افق دیدتان بسیار بیشتر و بازتر می شود. در برخی منابع این محل را آشیانه ی عقاب (eagle's nest) نامیده اند. ادعا می شود که اگر هوا کاملاً صاف و عاری از ابر و گرد و غبار باشد می توانید تا 120 کیلومتر دورتر ( یعنی محدوده ی آبشار نیاگارا و بخش هایی از شمال ایالات متحده ) را ببینید. ما که به چشم خودمان ندیدیم ولی به هر حال ادعا می کنند که می شود دید. در هر صورت علاوه بر اینکه نگاه کردن زمین از ارتفاع برای انسان جذاب و لذت بخش است، مناظر طبیعی دریاچه ی انتاریو، تاسیسات کنار ساحل، جزیره ی مرکزی (Central island) و حتی آسمان خراش های شهر تورنتو بدون دود غلیظ زیبا است.


درست در کنار برج سی ان استادیوم ورزشی راجرز (Rogers Center) قرار دارد. این استادیوم یکی از معدود استادیوم های مسقف است که سقف عظیم آن در هنگام مسابقات و هوای مناسب کنار می رود. این استادیوم در سال 1989 افتتاح گردید و ورزشگاه خانگی تیم بیس بال تورنتو محسوب می شود. هرچند در این استادیوم سایر ورزش ها، مسابقات موتورسواری و نمایش های مختلف نیز برگزار می گردد. در برخی مواقع سال، تور گردشی برای راجرز سنتر وجود دارد که بهای بلیط آن برای یک گردش یک ساعته همراه با راهنما حدود 16 دلار است.

یکی از نکات دیگری که در برج سی ان به چشم می خورد این است که با وجودی که از سال 2009 این برج دیگر بلندترین سازه ی جهان نیست اما کانادایی ها دلشان نیامده است که تبلیغات مربوط به برج سی ان را که بلندترین ساختمان جهان است از روی دیوارها بردارند.

چند سالی است که در اردیبهشت ماه با دعوت دوستداران طبیعت و محیط زیست گرد هم آیی بزرگی در برج سی ان اتفاق می افتد که توسط برخی شرکت های تجاری مورد حمایت مالی قرار می گیرد. در این گرد هم آیی صعود از پله های برج به عنوان حرکتی نمادین در اعتراض به تخریب طبیعت و محیط زیست تبدیل شده است و این اعتراض جمعی بر عملکردهای برج سی ان افزوده شده است.

برای بازدید از برج سی ان ( یعنی توقف در ارتفاع 346 و 447 متری ) لازم است مبلغ 28 دلار بپردازید. همچنین در پایین برج، مرکز نمایشی وجود دارد که یک فیلم هیجان دار نمایش می دهد که با حرکت صندلی، پاشیدن آب و صدای استریوفونیک، حس حضور در مکان های فیلم را تجربه خواهید کرد. این تجربه برایتان 9 دلار آب می خورد.

در این سازه عظیم ۶ آسانسور تعبیه شده است که سرعت هر کدام از آنها ۶ متر بر ثانیه است. هر ساله حدود دو میلیون نفر از این برج بلند بازدید می کنند و از این محل درآمد خوبی نصیب شهر تورنتو می شود. در سال ۱۹۹۴ کف پایین ترین طبقه رأس سازه با شیشه عوض شد تا مردم بتوانند از فاصله ۵۰۰ متری زیر پای خود را ببینند. رستوران گردان بالای برج هم ۴۰۰ نفر گنجایش دارد و هر ۷۲ دقیقه یک بار به دور خود می چرخد.

برج ملی کانادا در خیابان فرونت و نزدیک ایستگاه مترو یونیون قرار دارد .تا سال 1997 ، این برج با بیش 1300 سوپر چراغ LED نورانی می شد که به دلیل ایجاد جاذبه برای پرندگان به ویژه در فصل مهاجرت و همچنین به دلیل هزینه های فراوان ، از استفاده از این کار صرف نظر شد .

در سال 1995 این برج جزء 7 برج مدرن از عجایب جهان توسط جامعه مهندسین عمران آمریکا شناخته شد .






اگر بر روی کف شیشه ای در ارتفاع 342 متری بایستید، می توانید پایه ی برج و محیط اطراف آن را به این شکل ببینید :




 

reza2011

عضو جدید
"دلتا ورکز" هلند: ( سيل گير متحرك )

دلتاوركز مجموعه اي از اقدامات ساختماني است كه بين سالهاي 1950 و 1997 در جنوب غربي هلند براي جلوگيري از پيشروي دريا در دلتاي راين - مويزه - شلت انجام شده است .

این مجموعه کارهای ساختمانی از سوی انجمن مهندسان عمران آمریکا به عنوان یکی از عجایب هفت‌گانه دنیای مدرن معرفی شده‌اند.

این مجموعه شامل سدها، کانال‌های آب، اهرم‌های کنترل جریان آب، خاک‌ریز‌ها و چندین سیل‌گیر است. هدف از ساخت چنین سازه‌هایی کوتاه کردن خطوط ساحلی هلند و در نتیجه کم‌کردن تعداد خاک‌ریزهایی است که باید برای جلوگیری از نفوذ آب دریا در خشکی ساخته شود.


تاریخچه ساخت

[h=3] [/h] دهانه‌های رودهای راین، مویزه و شلت قرن‌ها عامل بروز سیل‌های مخرب در هلند بوده است و از قرن‌ها پیش جلوگیری از این سیل‌های در ذهن هلندی‌ها بوده است. در طرح هلندی‌ها برای ساخت مجموعه دلتاورکز، تبدیل دهانه‌ها رودخانه‌ها به دریاچه‌ موضوع اصلی پروژه بود.

طرح ساخت این پروژه در دهه ۳۰ میلادی مطرح شد اما با وقوع جنگ‌ جهانی دوم تا دهه ۱۹۵۰ به تعویق افتاد. پس از سیل دریای شمال در سال ۱۹۵۳ کمیسونی برای بررسی طرح‌های پیشین تشکیل شد و در نهایت پروژه دلتا دوباره مطرح شد.

با شروع کار چندین سد بزرگ در دلتا ساخته شد و در کنار آن عملیات راه‌سازی و ایجاد راه‌های دریایی برای این که زندگی اقتصادی مردم دچار مشکل نشود پیش برده شد. این طرح در نهایت در سال ۱۹۹۷ به پایان رسید.
دولت هلند این طرح را بزرگ‌ترین عملیات عمرانی برای مقابله با سیل در جهان معرفی کرده است. در این طرح ۱۶ هزار و ۵۰۰ کیلومتر خاکریز و ۳۰۰ سازه عمرانی ساخته شده است. در حال حاضر هم خاکریز‌های این طرح هر ساله برای مقابله با افزایش سطح آب بلند‌تر می‌شوند وا نتظار می‌رود این اقدام تا سال ۲۰۱۵ ادامه داشته باشد.









 

reza2011

عضو جدید
ساختمان امپاير استيت:

امپاير استيت ساختماني 103 طبقه در نيويورک و سمبلي از آمريکا است. اين ساختمان به مدت چهل سال بلندترين ساختمان طبقاتي در دنيا بود و از سوي انجمن مهندسان عمران آمريکا به عنوان يکي از عجايب هفتگانه دنياي مدرن لقب گرفته است. امپاير استيت بخشي از هويت شهر نيويورک است و در سراسر جهان به عنوان يکي از سمبل‌هاي آمريکا شناخته می‌شود.

عمليات ساختماني امپاير استيت در ماه مارس 1930 در زميني كه پيشتر هتل والدورف آستوريا در آن واقع بود آغاز شد و 14 ماه بعد اتمام يافت. اين ساختمان تا پيش از آنكه برج‌هاي دوقلو در نيويورك ساخته شوند، بلندترين برج طبقاتي دنيا به شمار مي رفت.

امپاير استيت 448 متر ارتفاع دارد كه البته آخرين طبقه آن (صد و دومين طبقه) در ارتفاع 391 متري واقع شده است. بقيه ارتفاع اين ساختمان به آنتن تلويزيوني بالاي آن مربوط مي‌شود. كل هزينه ساخت امپاير استيت به انضمام زمين آن در حدود 41 ميليون دلار بوده است كه از اين ميزان 24 ميليون دلار هزينه‌اي است كه خرج سازه
ساختمان شده است.

اين ساختمان سال 1931 (اول ماه مه) توسط رئيس جمهور وقت آمريكا هربرت هوور افتتاح شد، به اين صورت كه رئيس جمهور با فشار دادن دكمه اي در واشنگتن چراغ هاي اين ساختمان را در نيويورك روشن كرد.

امپاير استيت از اين سال به بعد به مدت چهل سال بلندترين ساختمان طبقاتي جهان و نيويورک بود تا اين که ساختمان‌هاي دوقلوي مرکز تجارت جهاني ساخته شدند. پس از ماجراي يازده سپتامبر امپاير استيت دوباره لقب بلندترين ساختمان نيويورک را به خود اختصاص داد.

امپاير استيت سال 1986 از سوي دولت آمريكا به عنوان بخشي از ميراث تاريخي و فرهنگي كشور شناخته شد و پلاك مخصوصي به همين خاطر دريافت كرد.

 

reza2011

عضو جدید
تونل کانال مانش:

تونل کانال مانش، تونلی 50.5 کیلومتری است که زیر بستر دریای مانش حفر شده و کنت در انگلیس را به کاله در فرانسه متصل می‌کند.

این تونل که انجمن مهندسان عمران آمريكا آن را یکی از عجایب هفتگانه دنیای مدرن نامیده است دارای دو خط ریلی و یک تونل جانبی برای خودروها است.


تاریخچه

انگلستان جزیره‌ای در غرب اروپاست و مابین این جزیره و سرزمین ماد اروپا کانال مانش قرار دارد. این فاصله، انگلیسی‌ها را هزاران سال است که از اروپا جدا نگه داشته است، به گونه‌ای که انگلیسی‌ها هر بار که از اروپا یاد می کنند به آن قاره (continent) می گویند.


تنها راه مواصلاتی انگلیسی‌ها به قاره هم همین کانال مانش است اما مانش که امواج مهوع آن زبانزد خاص و عام است مسیر مطمئنی برای رسیدن به اروپا نبوده و نیست. همین مسیر مهوع هم از نظر دریانوردان مکانی ناامن به شمار می رود چون عمق آب در اکثر مناطق بسیار کم است و نمی‌توان از کشتی‌های بزرگ در آن استفاده کرد. قایق‌های کوچک هم برای عبور از این مسیر مواج نامطمئن هستند.

این مسائل در طول قرن‌ها، رویای اتصال به قاره را در ذهن انگلیسی‌ها پروراند تا اینکه در قرن نوزدهم، مهندسی فرانسوی به نام آلبرت متیوفابر ایجاد تونلی بین انگلیس و فرانسه را پیشنهاد کرد. در طرح او مسافران می‌توانستند در طول تونل از درشکه‌ها برای حمل ونقل استفاده کنند.
تونل با چراغ های نفتی روشن می‌شد و برای استراحت اسب‌ها جزیره‌ای مصنوعی در وسط تونل در دریا در نظر گرفته شده بود. این طرح در آن زمان عملی نبود، اما ایده جدیدی برای حل عبور و مرور در کانال مطرح می‌کرد. پس از فابر چندین طرح دیگر از سوی مهندسان ارائه شد اما آنها هم همگی غیرعملی بودند تا اینکه در قرن بیستم و پس از پایان جنگ جهانی دوم، مهندسان به این باور رسیدند که فناوری‌های جدید دنیا آنها را قادر خواهد ساخت تا بالاخره انگلیس را به قاره متصل کنند.


طرح اولیه

در سال 1960 گروه تحقیقات کانال مانش طرحی ارائه کرد که تونل فعلی کانال مانش- که به آن چانل می گویند (چانل ترکیب دو اسم channel Tunnel است) .برمبنای آن طراحی و ساخته شده است. این طرح هم در سال 1975 به دلیل مشکلات مالی عملی نشد. در سال 1984 دولت‌هاي فرانسه و انگلیس از تمام شرکت‌های مهندسی دو کشور درخواست کردند طرح‌های خود برای ایجاد تونل را ارائه دهند و بالاخره در سال 1986 یکی از طرح‌های پیشنهادی که به طرح سال 1960 بسیار نزدیک بود از سوی دو دولت پذیرفته شد.



در طرح نهایی، تونل، کاله در فرانسه را به فولکستون در انگلستان متصل می‌کرد و 40 متر زیر سطح دریا ایجاد می‌شد.



ساخت و ساز

پانزده هزار نفر طی 7 سال، کار کندن تونل را انجام دادند و تمام مراحل ساخت بر عهده کنسرسیومی بین المللی متشکل از ده شرکت مهندسی و پنج بانک بود. برای حفر چنین تونل عظیمی، مهندسان از ماشین های حفر تونل (TBM) بسیار عظیمی استفاده می‌کردند و پس از آن دیواره‌های نرم آن را با بتونی مخصوص می‌پوشاندند. در حدود 4 میلیون مترمکعب خاک استحصال شده که از جنس گچ بود در بخش انگلیسی استخراج شد. این خاک در ساحل فولکستون انگلستان در دریا ریخته شد و تقریبا زمینی به مساحت 360 هزار متر مربع در دل دریا ایجاد کرد. امروزه روی این شبه جزیره، پارکی احداث شده است. به طور کلی می‌توان گفت 8 میلیون متر مکعب خاک از تونل با سرعت میانگین 2400 تن در ساعت استخراج شده است.

تونل کانال در واقع از سه تونل موازی متشکل شده است؛ دو تونل ریلی که قطارها در امتداد آنها از شمال به جنوب و بالعکس حرکت می‌کنند و یک تونل کوچک به عنوان تونل دسترسی. تونل دسترسی که خودروهای باریک تایردار در آن حرکت می‌کنند، در هر 375 متر به دو تونل اصلی متصل شده است. هدف از ایجاد این تونل استفاده از آن به عنوان راه خروج اضطراری است. در فواصل معینی هم ترن‌ها می‌توانند مسیر خود را تغییر دهند و به تونل دیگر بروند.


پایان کار

احداث تونل از دو سوی کانال به صورت همزمان شروع شد و قرار بود انگلیسی‌ها و فرانسوی‌ها در نقطه‌ای خاص و در زمان معینی به یکدیگر برسند اما اینکه آنها چگونه به نقطه معین خواهند رسید، مسئله بسیار مهمی بود و در واقع بزرگ ترین چالش مهندسی طرح به شمار می‌رفت. چون در اعماق زمین به هیچ وجه نمی توان مسیر تونل را با استفاده از نشانه های جغرافیایی مشخص کرد.


از این رو مهندسان پروژه مجبور به استفاده از سیستم‌های بسیار پیشرفته ناوبری شدند؛ سیستم هایی نظیر جي پي اس (سیستم مکان یاب جهانی)، سیستم هدایت لیزری و البته درکنار آنها سیستم‌های یکپارچه رایانه‌ای. با این حال خط مرکز تونل‌ها در جایی که باید، به هم نرسیدند و 358 میلی متر اختلاف افقی و 58 میلی متر اختلاف عمودی داشتند. به هر حال این دو تونل در تاریخ اول دسامبر 1990 به یکدیگر رسیدند و برای اولین بار پس از عصر یخبندان (8500 سال پیش) این امکان به وجود آمد که انسان بر روی دو پا از انگلیس به قاره مادر برود.


پس از پایان تمام مراحل ساخت تونل، فرانسوا میتران -رئیس جمهور وقت فرانسه- و الیزابت ملکه انگلیس در تاریخ 6 می 1994 در کاله فرانسه تونل را رسماً افتتاح کردند. مراسم افتتاح بدین صورت بود که کوئین الیزابت از ایستگاه واترلو لندن و همزمان با او، فرانسوا میتران از ایستگاهی در لیل به سوی کاله به حرکت درآمدند. این دو قطار با قطع سیستم کنترل رایانه‌ای تونل در یک لحظه به کالائیس رسیدند و رودرروی یکدیگر قرار گرفتند.

پس از انجام مراسم افتتاح در کالائیس، میتران و ملکه الیزابت دوباره از طریق تونل به خاک انگلستان رفتند تا مراسم مشابهی را در آنجا برگزار کنند.



نکات پیرامونی

نکات پیرامونی این پروژه که از سوی جامعه مهندسان شهری آمریکا به عنوان یکی از عجایب هفت گانه دنیای مدرن لقب گرفته است، بسیار جالب و خواندنی هستند. این پروژه هنگام اجرای آن با صرف 21 میلیارد پوند پرهزینه‌ترین طرح مهندسی تاریخ به شمار می‌رفت به گونه‌ای که هزینه اجرای آن 7 بار بیشتر از هزینه اجرایی پل گلدن گیت (یکی از عجایب هفته گانه دنیای مدرن) بیشتر بود.


بیشتر ماشین‌های حفر تونلی که در این پروژه مورد استفاده قرار گرفتند دو برابر یک زمین فوتبال درازا داشتند و قادر بودند روزی 250 فوت تونل حفر کنند. با این حال حفر تونل 6 سال طول کشید و قرار بود انگلیسی‌ها و فرانسوی‌ها در نقطه‌ای مشترک به هم برسند که انگلیسی‌ها موفق شدند سریع تر به نقطه موردنظر برسند.














 

reza2011

عضو جدید
کانال پاناما:

آبراه پاناما یک آبراه غیرطبیعی است که توسط انسان در کشور پاناما به وجود آمده و اقیانوس آرام را به اقیانوس اطلس ارتباط می‌دهد.


این آبراه که در جریان یکی از بزرگ‌ترین و دشوارترین پروژه‌های مهندسی در جهان ایجاد گشته است یکی از سرشناس‌ترین و مهم‌ترین آبراه‌های جهان است.



در شرایطی که راه معمولی کشتیرانی میان شهرهای نیویورک و سان فرانسیسکو ۲۲۵۰۰کیلومتر مسافت دارد، عبور از آبراه پاناما این مسافت را به ۹۵۰۰کیلومتر کاهش می‌دهد.


ایده اولیه ایجاد یک آبراه در کشور پاناما به قرن ۱۶ باز می‌گردد و اولین تلاش برای ایجاد این آبراه به سال ۱۸۸۰ و به رهبری فرانسوی ها مربوط می‌شود. پس از شکست این پروژه که به کشته شدن ۲۱۹۰۰ کارگر انجامید پروژه نهایی توسط آمریکایی ها ادامه یافت و در حدود سال ۱۹۰۰ به انجام رسید تا سرانجام آبراه در سال ۱۹۱۴ برای استفاده باز گردد.


ایجاد این آب راه ۷۷کیلومتری با دشواری‌های بسیاری همراه بود، به نحوی که پس از پایان کار در مجموع ۲۷۵۰۰ کارگر (در مجموع دروه کار فرانسوی‌ها و آمریکایی ها) جان خود را از دست داده بودند.
پس از گشایش آب‌راه موفقیت شگرفی را به دست آورد و توانست انقلابی در تجارت دریایی پدید آورد. تنها در سال ۲۰۰۵ میلادی ۱۴۰۱۱ شناور جمعا به ظرفیت ۲۷۸٫۸ میلیون تن کالا از این آب راه عبور کردند که این آمار به معنی عبور حدود۴۰ شناور در یک شبانه روز است.


در گذسته كشتی ها برای عبور از اقيانوس آرام به اطلس مجبور بودند آمريكای جنوبی را دور بزنند اما پس از ايجاد اين كانال به طور مستقيم از اروپا به آمريكا و از آنجا به آسيای شرقی می روند.









 

Rah Pardaz

همکار مدیر تالار مهندسی عمران متخصص راهداری
کاربر ممتاز
مهندس جان زحمت کشیدید از اینکه وقت گذاشتید این مقاله رو تهیه کردید ممنون بسیار مفید بود.
 

3D Art

عضو جدید
کاربر ممتاز
رضا جان واقعا ممنونم خیلی خیلی زحمت کشیدید ;)
واقعا افرادی مثل شما برای این انجمن حکم الماس رو دارند
 

reza2011

عضو جدید
رضا جان واقعا ممنونم خیلی خیلی زحمت کشیدید ;)
واقعا افرادی مثل شما برای این انجمن حکم الماس رو دارند

سپاسگذارم دوست عزيزم ... اين تشويق هاي شما بزرگواران مشوق من در ادامه راه خواهد بود . به اميد سربلندي تمامي مهندسين ايران زمين ....
 

reza2011

عضو جدید
ممنون از توجه يك يك شما بچه هاي قدر شناس :gol::gol::gol::gol:

مسعود عزيز :w27:

يسناي عزيز :w27:

دوست عزيز magnetic-boy :w27:

دوست عزيز mr_survey :w27:

و بقيه عزيزان كه اختصاصي هم ازشون تشكر كردم و همينطور سونيا خانم و سحر خانم ... http://www.www.www.iran-eng.ir/images/smilies/funny/w27.gif
 
آخرین ویرایش:

Bana8

عضو جدید
آدم واقعا کف میکنه

اینا رو میبینم به عقب افتادگی ایران بیشتر پی میبرم
 

westar

عضو جدید
مرسی از تاپیک فوقالعاده:smile::gol:

یه سوال:

چند دقیقه طول میکشه ازاین تونل از انگلیس به فرانسه رفت وبرعکس؟.
 

reza2011

عضو جدید
مرسی از تاپیک فوقالعاده:smile::gol:
یه سوال:
چند دقیقه طول میکشه ازاین تونل از انگلیس به فرانسه رفت وبرعکس؟.


مرسي از توجه شما دوست عزيز و دقيقم ...

اينم پاسخ شما :

در حال حاضر مسافری که می خواهد از پاریس به لندن برود، چنانچه از بزرگراه ها یا ترن سریع السیر استفاده کند و دریای مانش را هم با کشتی بپیماید، حداقل به ۵/۵ ساعت زمان نیاز دارد. در حالی که با تونل زیر دریای مانش این مدت به ۳ ساعت کاهش پیدا کرده و هزینهٔ سفر نيز تقریباً نصف شده است . عبور قطارها از اين تونل (با طول 50 كيلومتر ) فقط ۳۰ دقیقه طول می‌کشد .

اين رو هم اضافه كنم كه :

در سال ۱۹۸۶ که قرارداد احداث تونل مانش میان فرانسه و انگلستان به امضاء رسید، در نظر بود که تونلی هم برای حرکت اتومبیل ها و کامیون ها اختصاص یابد، اما پس از بررسی های کارشناسان این برنامه حذف شد، زیرا رفت و آمد اتومبیل ها و کامیون ها با خطر راه بندان و همچنین آلودگی شدید هوای داخلی تونل همراه بود و ترجیح داده شد که به لحاظ ایمنی بیشتر فعلاً فقط از ترن های برقی استفاده شود. البته مسافرانی که مایل باشند اتومبیل خود را همراه ببرند با مشکلی رو به رو نخواهند بود چون واگن های مخصوص حمل اتومبیل منظور آنها را برآورده کرد و در دو پایانهٔ آن سوی مانش اتومبیل آنها را تحویل می دهند یا تحویل می گیرند.

ترن های سریع السیری که در این تونل به کار گرفته شد، نسل جدیدی از ترن های مدرن است که فرانسه و انگلستان و بلژیک مشترکاً آنها را ساخته اند. این ترن ها در دو نوع مسافری و باری تولید می شوند و سرعت و ظرفیت فوق العاده ای دارند. سرعت آنها به ۳۰۰ کیلومتر در ساعت می رسد و به هر لکوموتیو تا ۱۸ واگن می توان متصل ساخت. رانندگی این ترن ها کامپیوتری و کاملاً اتوماتیک است و به راننده احتیاجی ندارند. ترن های مخصوص حمل اتومبیل دارای واگن های دو طبقه هستند و هر یک می توانند تا ۲۰۰ اتومبیل را حمل کنند. ترن های دیگری برای حمل کامیون های سنگین وزن تعبیه شده اند که طول واگن های آنها به حدود ۸۰۰ متر می رسد در هر ساعت از هر پایانه ۲۰ ترن به سوی پایانهٔ دیگر حرکت می کند و رفت و آمد ترن ها در تمام ۲۴ ساعت جریان دارد.

برای اینکه دیواره های تونل در برابر خطر ریزش و یا نفوذ آب دریا کاملاً مقاوم باشند، از قطعات بتونی حلقوی شکل به صورت پیش ساخته استفاده شده که نصب آنها در بدنه تونل به وسیله ماشین های مخصوص صورت گرفته و تعداد این قطعات بتونی مورد نیاز به ۷۲۰ هزار عدد می رسد. بیش از ۲ میلیون متر مکعب بتون و ۲۲۰ هزار تن فولاد برای تولید قطعات بتونی مزبور به مصرف رسید.

تونل مانش در عمق ۱۰۰ متری از سطح دریا ساخته شده که چون عمق دریای مانش در بخش میانی آن در حدود ۶۰ متر است، در واقع تونل در عمق ۴۰ متری از کف دریا قرار دارد و طوری ساخته شده که فشار زیاد لایه های آب و سنگ و خاک را که در بالای آن قرار گرفته اند تحمل می کند و به علاوه دیواره های آن در مقابل نفوذ آب کاملاً مقاوم هستند. اینها مسائل بغرنجی است که کوچکترین اشتباه در محاسبات می توانست فاجعه ساز باشد، زیرا ریزش دیوارهٔ تونل یا سرازیر شدن آب به داخل آن جان هزاران نفر را به خطر می انداخت.

حرکت قطارهای تندرو در تونل های اصلی به ایجاد دمای حدود 55 درجه سانتیگراد منجر می شود که برای تجهیزات و مسافران قابل تحمل نیست بنابراین برای خنثی کردن این دمای بالا دو دستگاه بسیار بزرگ خنک ساز در دو طرف تونل نصب شده که سرمایی برابر 260 هزار یخچال خانگی ایجاد می کنند. هزینه طراحی، نصب و راه اندازی سیستم های خنک کننده بالغ بر 200 میلیون دلار است.

تونل زیر دریائی مانش در واقع سه تونل جداگانه است که به موازات هم قرار دارند وعبور و مرور در آنها منحصراً به وسیلهٔ ترن های سریع آلسیر صورت می گیرد. دو تونل اصلی ۳۰ متر با هم فاصله دارند و حرکت ترن در هر یک از آنها یک طرفه است یعنی در تونل ترن ها از فرانسه به انگلیس و در تونل دیگر ترن ها از انگلیس به فرانسه در حرکت هستند. قطر این تونل ها ۶/۷ متر است. بین این دو تونل یک تونل سوم به قطر ۸/۴ متر قرار دارد که مخصوص سرویس و ملزومات و تهویه و همچنین یک گریزگاه اضطراری در صورت بروز خطر است و دو تونل اصلی در هر ۳۷۵ متر مخرجی به این تونل میانی دارند.


 

westar

عضو جدید
خیلی خیلی ممنون:gol:
من عاشق طراحی این تونلم ,خیلی فوق العاده ست
 

sahar-22

عضو جدید
مر30
ببخشید که درخواستم را اینجا مطرح میکنم از اعضایی که رشته شان عمران است و مقاله ای به زبان انگلیسی که دارای تصویر هم باشد در زمینه ی طراحی و اجرای سازه های بلند و آسمان خراشها در دسترس دارند یا سایتی رو میشناسن که مطالبی در باب این موضوع در آن یافت میشود مقاله یا آدرس سایت را برای من ایمیل کنن .قبلا سپاسگذارم
آدرس ایمیل من:www.sahar_22_79@yahoo.com
 
بالا