فرار عاشقانه از زبان فروغ فرخ زاد

مهندس شکوفه گفت:

به خودت گرفتیا
شوخی می کنم قابلتو نداشت چرا این تاپیک طرفدار نداره؟!یعنی هیچکی از فروغ خوشش نمیاد؟!

کلیک کنید تا باز شود...

خداییش نمیدونم
من که خیلی شعرهاشو دوس دارم
از شما هم به خاطر جمع آوری و ارائه این شعرها تشکر میکنم
قبلآ هم یه تایپک در مورد سازهای سنتی و ......... دادم زیاد طرفدار نداشت
انگار کسی از هنر ،شعر و شاعری ،موسیقی و ......... خوشش نمیاد.

hak68 گفت:

خداییش نمیدونم
من که خیلی شعرهاشو دوس دارم
از شما هم به خاطر جمع آوری و ارائه این شعرها تشکر میکنم
قبلآ هم یه تایپک در مورد سازهای سنتی و ......... دادم زیاد طرفدار نداشت
انگار کسی از هنر ،شعر و شاعری ،موسیقی و ......... خوشش نمیاد.

کلیک کنید تا باز شود...

منم شعرهاشو خیلی دوست دارم دیوانشو هم دارم
قابل شمارو هم نداره برای بار صدم
حالا چرا اونور جوابمو ندادی؟

مهندس شکوفه گفت:

منم شعرهاشو خیلی دوست دارم دیوانشو هم دارم
قابل شمارو هم نداره برای بار صدم
حالا چرا اونور جوابمو ندادی؟

کلیک کنید تا باز شود...

ممنون از لطفتون
فعلآصاحابش نیاز داره
البته بعضی ها میگن صاحبش دل نداره
(شوخی میکنم)

به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد
به جویبار که در من جاری بود
به ابرها که فکرهای طویلم بودند
به رشد دردناک سپیدارهای باغ که با من
از فصل های خشک گذر میکردند
به دسته های کلاغان
که عطر مزرعه های شبانه را
برای من به هدیه میآورند
به مادرم که در آینه زندگی میکرد
و شکل پیری من بود
و به زمین ، که شهوت تکرار من ، درون ملتهبش را
از تخمه های سبز میانباشت - سلامی ، دوباره خواهم داد

میآیم ، میآیم ، میآیم
با گیسویم : ادامهء بوهای زیر خاک
با چشمهام : تجربه های غلیظ تاریکی
با بوته ها که چیده ام از بیشه های آنسوی دیوار
میآیم ، میآیم ، میآیم
و آستانه پر از عشق میشود
و من در آستانه به آنها که دوست میدارند
و دختری که هنوز آنجا ،
در آستانهء پر عشق ایستاده ، سلامی دوباره خواهم داد

[FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]"[/FONT][FONT=&quot]جواب زیبای فروغ فرخ زاد به حمید مصدق"[/FONT]
[FONT=&quot]من به تو خندیدم [/FONT] [FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]چون که می دانستم [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]پدرم از پی تو تند دوید [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]و نمی دانستی باغبان باغچه همسایه [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]پدر پیر من است [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]من به تو خندیدم[/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]تا که با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم[/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]بغض چشمان تو لیک لرزه انداخت به دستان من و [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]دل من گفت: برو [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]چون نمی خواست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را ... [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]و من رفتم و هنوز سالهاست که در ذهن من آرام آرام [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]حیرت و بغض تو تکرار کنان [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]می دهد آزارم [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]و من اندیشه کنان غرق در این پندارم [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]که چه می شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت[/FONT]

چه غریب ماندی ای دل ! نه غمی ، نه غمگساری
نه به انتظار یاری ، نه ز یار انتظاری

غم اگر به کوه گویم بگریزد و بریزد

که دگر بدین گرانی نتوان کشید باری

چه چراغ چشم دارد از شبان و روزان

که به هفت آسمانش نه ستاره ای ست باری

دل من ! چه حیف بودی که چنین ز کار ماندی

چه هنر به کار بندم که نماند وقت کاری

نرسید آن ماهی که به تو پرتوی رساند

دل آبگینه بشکن که نماند جز غباری

همه عمر چشم بودم که مگر گلی بخندد

دگر ای امید خون شو که فرو خلید خاری

سحرم کشیده خنجر که ، چرا شبت نکشته ست

تو بکش که تا نیفتد دگرم به شب گذاری

به سرشک همچو باران ز برت چه برخورم من ؟

که چو سنگ تیره ماندی همه عمر بر مزاری

چو به زندگان نبخشی تو گناه زندگانی

بگذار تا بمیرد به بر تو زنده واری

نه چنان شکست پشتم که دوباره سر بر آرم

منم آن درخت پیری که نداشت برگ و باری

سر بی پناه پیری به کنار گیر و بگذر

که به غیر مرگ دیر نگشایدت کناری

به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها

بنگر وفای یاران که رها کنند یاری

هوشنگ ابتهاج

چه عجب
دیدن چهره های جدید بهمون نفسی جانی دوباره بخشید
تشکر از مهدی و فاطمه عزیز که با کوشش فراوان این متن ها و نثر های زیبا را در اختیار ما قرار میدهند.

چرا از مرگ می ترسید ؟

چرا زین خواب جان آرام شیرین روی گردانید ؟

چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید ؟

مپندارید بوم ناامیدی باز

به بام خاطر من میکند پرواز

مپندارید جام جانم از اندوه لبریز است

مگویید این سخن تلخ و غم انگیز است

مگر می، این چراغ بزم جان مستی نمی آرد

مگر این می پرستی ها و مستی ها

برای یک نفس آسودگی از رنج هستی نیست ؟

مگر افیون افسونکار

نهال بیخودی را در زمین جان نمی کارد

مگر دنبال آرامش نمی گردید

چرا از مرگ می ترسید ؟

کجا آرامشی از مرگ خوشتر کس تواند دید

می و افیون فریبی تیز بال وتند پروازند

اگر درمان اندوهند

خماری جانگزا دارند

نمی بخشند جان خسته را آرامش جاوید

خوش آن مستی که هوشیاری نمیبیند

چرا از مرگ می ترسید ؟

چرا آغوش گرم مرگ را افسانه میدانید ؟

بهشت جاودان آنجاست

گر آن خواب ابد در بستر گلوی مرگ مهربان آنجاست

سکوت جاودانی پاسدار شهر خاموشی است

همه ذرات هستی محو در رویای بیرنگ فراموشی است

نه فریادی، نه آهنگی، نه آوایی

نه دیروزی، نه امروزی، نه فردایی

جهان آرام و جان آرام

زمان در خواب بی فرجام

خوش آن خوابی که بیداری نمیبیند !

سر از بالین اندوه گران خویش بردارید

در این دنیا که هر جا هر که را زر در ترازو زور در بازوست

جهان را دست این نامردم صد رنگ بسپارید

که کام از یکدگر گیرند و خون یکدگر ریزند

درین غوغا فرو مانند و غوغا ها بر انگیزند

سر از بالین اندوه گران خویش بردارید !

همه بر آستان مرگ راحت سر فرود آرید

چرا آغوش گرم مرگ را افسانه میدانید ؟

چرا زین خواب جان آرام شیرین روی گردانید ؟

چرا از مرگ می ترسید ؟

فريدون مشيري

مرسی عزیزان
فقط میتونم تشکر کنم از این همه زحمت چون میدونم چقدر وقت میگیره که این متن ها رو بنویسید

hak68 گفت:

مرسی عزیزان
فقط میتونم تشکر کنم از این همه زحمت چون میدونم چقدر وقت میگیره که این متن ها رو بنویسید

کلیک کنید تا باز شود...

نه بابا
فقط سرچ کردنش یه خورده وقت میگیره
والا کپی کردن این حرفا رو نداره که

به خدا عشق به رسوا شدنش می ارزد
و به مجنون و به لیلا شدنش می ارزد
دفتر قلب مرا وا کن و نامی بنویس
سند عشق به امضا شدنش می ارزد

گرچه من تجربه‌ای از نرسیدن‌هایم
کوشش رود به دریا شدنش می ارزد

کیستم ؟ … باز همان آتش سردی که هنوز
حتم دارد که به احیا شدنش می ارزد

با دو دست تو فرو ریختنِ دم به دمم
به همان لحظه‌ی بر پا شدنش می ارزد

دل من در سبدی ـ عشق ـ به نیل تو سپرد
نگهش دار، به موسی شدنش می ارزد

سال‌ها گرچه که در پیله بماند غزلم
صبر این کِرم به زیبا شدنش می ارزد

Fateme_bay گفت:

نه بابا
فقط سرچ کردنش یه خورده وقت میگیره
والا کپی کردن این حرفا رو نداره که

کلیک کنید تا باز شود...

قهر
نگه دگر بسوی من چه می کنی؟
چو در بر رقیب من نشسته ای
به حیرتم که بعد از آن فریب ها
تو هم پی فریب من نشسته ای
به چشم خویش دیدم آن شب ای خدا
که جام خود به جام دیگری زدی
چو فال حافظ آن میانه باز شد
تو فال خود به نام دیگری زدی
برو … برو … بسوی او، مرا چه غم
تو آفتابی … او زمین … من آسمان
بر او بتاب زآنکه من نشسته ام
به ناز روی شانه ی ستارگان
بر او بتاب زآنکه گریه می کند
در این میانه قلب من به حال او
کمال عشق باشد این گذشت ها
دل تو مال من ، تن تو مال او

اگر بسویت این چنین دویده ام
به عشق عاشقم نه بر وصال تو
به ظلمت شبان بی فروغ من
خیال عشق خوش تر از خیال تو
کنون که در کنار او نشسته ای
تو و شراب و دولت وصال او!
گذشته رفت و آن فسانه کهنه شد
تن تو ماند و عشق بی زوال او!

من عاشق فروغم و همیشه شعراشو میخونم
باهاشون اروم میشم
وقتی این تاپیکو دیدم خ خ خوشحال شدم
واقعا مرسییییییییییییییییییییییییییی

مثلا این شعرش:

دلم برای باغچه می سوزد:

کسی به فکر گل ها نیست
کسی به فکر ماهی ها نیست
کسی نمی خواهد
باورکند که باغچه دارد می میرد
که قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده است
که ذهن باغچه دارد آرام آرام
از خاطرات سبز تهی می شود
و حس باغچه انگار
چیزی مجردست که در انزوای باغچه پوسیده ست
حیاط خانه ما تنهاست
حیاط خانه ی ما
در انتظار بارش یک ابر ناشناس
خمیازه میکشد
و حوض خانه ی ما خالی است
ستاره های کوچک بی تجربه
از ارتفاع درختان به خک می افتد
و از میان پنجره های پریده رنگ خانه ی ماهی ها
شب ها صدای سرفه می اید
حیاط خانه ی ما تنهاست
پدر میگوید
از من گذشته ست
از من گذشته ست
من بار خود رابردم
و کار خود را کردم
و در اتاقش از صبح تا غروب
یا شاهنامه میخواند
یا ناسخ التواریخ
پدر به مادر میگوید
لعنت به هر چی ماهی و هر چه مرغ
وقتی که من بمیرم دیگر
چه فرق میکند که باغچه باشد
یا باغچه نباشد
برای من حقوق تقاعد کافی ست
مادر تمام زندگیش
سجاده ایست گسترده
درآستان وحشت دوزخ
مادر همیشه در ته هر چیزی
دنبال جای پای معصیتی می گردد
و فکر می کند که باغچه را کفر یک گیاه
آلوده کرده است
مادر تمام روز دعا می خواند
مادر گناهکار طبیعی ست
و فوت میکند به تمام گلها
و فوت میکند به تمام ماهی ها
و فوت میکند به خودش
مادر در انتظار ظهور است
و بخششی که نازل خواهد شد
برادرم به باغچه می گوید قبرستان
برادرم به اغتشاش علفها می خندد
و از جنازه ی ماهی ها
که زیر پوست بیمار آب
به ذره های فاسد تبدیل میشوند
شماره بر می دارد
برادرم به فلسفه معتاد است
برادرم شفای باغچه را
در انهدام باغچه می داند
او مست میکند
و مشت میزند به در و دیوار
و سعی میکند که بگوید
بسیار دردمند و خسته و مایوس است
او نا امیدیش را هم
مثل شناسنامه و تقویم و دستمال و فندک و خودکارش
همراه خود به کوچه و بازار می برد
و نا امیدیش
آن قدر کوچک است که هر شب
در ازدحام میکده گم میشود
و خواهرم که دوست گلها بود
و حرفهای ساده ی قلبش را
وقتی که مادر او را میزد
به جمع مهربان و سکت آنها می برد
و گاه گاه خانواده ی ماهی ها را
به آفتاب و شیرینی مهمان میکرد ...
او خانه اش در آن سوی شهر است
او در میان خانه مصنوعیش
با ماهیان قرمز مصنوعیش
و در پناه عشق همسر مصنوعیش
و زیر شاخه های درختان سیب مصنوعی
آوازهای مصنوعی میخواند
و بچه های طبیعی می سازد
او
هر وقت که به دیدن ما می اید
و گوشه های دامنش از فقر باغچه آلوده می شود
حمام ادکلن می گیرد
او
هر وقت که به دیدن ما می اید
آبستن است
حیاط خانه ما تنهاست
حیاط خانه ما تنهاست
تمام روز
از پشت در صدای تکه تکه شدن می اید
و منفجر شدن
همسایه های ما همه در خک باغچه هاشان به جای گل
خمپاره و مسلسل می کارند
همسایه های ما همه بر روی حوض های کاشیشان
سر پوش می گذارند
و حوضهای کاشی
بی آنکه خود بخواهند
انبارهای مخفی باروتند
و بچه های کوچه ی ما کیف های مدرسه شان را
از بمبهای کوچک
پر کرده اند
حیاط خانه ما گیج است
من از زمانی
که قلب خود را گم کرده است می ترسم
من از تصور بیهودگی این همه دست
و از تجسم بیگانگی این همه صورت می ترسم
من مثل دانش آموزی
که درس هندسه اش را
دیوانه وار دوست میدارد تنها هستم
و فکر میکنم که باغچه را میشود به بیمارستان برد
من فکر میکنم ...
من فکر میکنم ...
من فکر میکنم ...
و قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده است
و ذهن باغچه دارد آرام آرام
از خاطرات سبز تهی میشود

bahar goli گفت:

من عاشق فروغم و همیشه شعراشو میخونم
باهاشون اروم میشم
وقتی این تاپیکو دیدم خ خ خوشحال شدم
واقعا مرسییییییییییییییییییییییییییی

کلیک کنید تا باز شود...

مرسی نظره لطفتونه