نویسنده وبلاگ "سه الف" در آخرین پست وبلاگ اش نوشت:
اول دبیرستان کشش عجیبی نسبت به شعر پیدا کرده بودم. دبیر ادبیات مان را بیچاره کردم از بس ابیات ثقیل و پر استعاره برایش می برد و برایم معنی می کرد!
بیشتر شعرها را از تصنیف ها و آوازهای خواننده ها پیدا می کردم. تا اینکه در کتابخانه پدر عزیز تر از جان دیوان سعدی علیه الرحمه را یافتم. پدر کتاب را در عهد جوانی از مدرسه هدیه گرفته بود! با ولع -به ویژه - غزلیات شیوا و دلربای سعدی را می خواندم که ناگهان با یک پس گردنی به خود آمدم!!
پدر گرامی دیوان را از من گرفت و گفت: بچه این به درد تو نمی خوره! . . . علی رغم تلاش بی شائبه دیگر آن دیوان را نیافتم و این سوال در ذهنم ماند که مگر سعدی - که از ابتدایی با آن محشور بودیم - چه اشکالی دارد ؟؟! پدر چندی بعد دیوان نفیسی از حافظ به من هدیه داد. جیبی، جلد چرمی، خط نستعلیق استاد فلسفی ، تصحیح قزوینی و غنی و چاپ اعلا!
از آن روز شیفته شعر معنوی و پر ایهام لسان الغیب شدم. حافظ با من چنان کرد که نه تنها از شعرای دیگر، که از تفسیرهای معلم ادبیات نیز مستغنی شدم!
شعر حافظ نه آن چنان پیچیده است که نتوان مفهومی از آن برداشت کرد و نه آن چنان ساده است که دچار قید زمان و مکان شود. حافظ شیرازی بدیل ندارد و چنین بی همتایی و ماندگاری نیز از اسرار الهی است.
کمتر خانه ای است که در آن دیوان حافظ نباشد و کمتر دلی را می توان یافت که حظی از شعر او نبرده باشد ولی با این وصف هنوز کتاب، فیلم یا نوشتار جامع و بی نقصی از حافظ موجود نیست.
هر کسی از ظن خود او را چیزی می خواند. یکی عارف، یکی صوفی، یکی شیعه، یکی سنی، یکی مادح السلاطین، یکی عزلت نشین و . . .و شاید همین باشد یکی از رموز ماندگاری اش!! هر کسی از ظن خود شد یار او!
بر اشعارش تفسیر بسیار نوشته اند اما از زندگی اش جز افسانه چیزی در دست نیست! حافظ هر که می خواهد باشد، بی تردید غزلیاتش جزو غنی ترین سرمایه های معنوی ماست.
او و اشعارش را به غایت می ستایم و - بدون اینکه چون عوام قصد غر زدن داشته باشم - آرزو می کنم از این سرمایه های ملی بهره بیشتری ببریم.
پی نوشت برابر اصل:
پ.ن.م.۱: اعتراف می کنم از شعر و شاعری هیچ نمی دانم و صرفا در حد یک هوادار گاهی شعر می خوانم. شاید این علاقه هم از آثار زادگاه ماست.
پ.ن.م.۲: هنوز هم در آوازها و تصنیف ها شعر بیشتر از موسیقی توجه ام را جلب می کند.
پ.ن.م.۳: پارسال بعد از ۱۵سال تازه به رمز آن پس گردنی واقف شدم.
در بالاترین لینکی داغ شده بود با این عنوان: "هزلیات سعدی"! . . . خلاصه به گوشه ای دیگر از توانمدی های استاد سخن سعدی در نوشتارهای سانسوری! مستحضر شدم! به خود زحمت تورق و تفحص ندهید! در چاپ های معاصر اشعار منکراتی! حذف شده است!
پ.ن.م.۴: برای رعایت حق استاد سخن، سعدی که حق استادی بر گردن حافظ نیز داشته، توصیه می کنم غزلیات عاشقانه سعدی را از دست ندهید.
به همان میزان که حافظ در غزلیات معنوی بی همتاست سعدی در عاشقانه هایش دست نیافتنی است!
پ.ن.مناسبت: ۲۰ مهر روز پاسداشت بزرگ شاعر معنوی سرا، جناب حافظ ، لسان الغیب شیرازی گرامی باد. شادی روحش صلوات!
