[سبک معماری غرب]: معماری شیکاگو The Chicago School of Architecture

Faeze Ardeshiry

کاربر فعال تالار مهندسی معماری ,
کاربر ممتاز
تو این تاپیک در مورد معماران مکتب شیکاگو (دوره ی پدید آمدن آسمانخراش ها)صحبت میکنیم
 
آخرین ویرایش توسط مدیر:

raha

مدیر بازنشسته
ساختمان ترابری ( transportation ) نمایشگاه کلمبیا/ لوییس سالیوان





کلیسای بپتیست( pilgirim baptist )
لوییس سالیوان





خانه برادلی( Bradley house )
لوییس سالیوان





کلیسای ارتدکس Holy trinity
لوییس سالیوان



ساختمان Wainwright
لوییس سالیوان

 

raha

مدیر بازنشسته
Pilgrim Baptist Church

Address: 3301 S. Indiana Ave.
Year Built: 1890-91
Architect: Adler & Sullivan
Date Designated a Chicago Landmark:
December 18, 1981



The decorative and planning skills of architect Louis H. Sullivan, along with the engineering abilities of Dankmar Adler, are embodied in the strong masonry forms of this building, which is embellished with terra-cotta panels of intricate foliage designs. The dramatic interior of the church contains similar ornament. Built as Kehilath Anshe Ma' ariv synagogue, the building has housed the Pilgrim Baptist Church since 1922. During the 1930s, this congregation and its longtime music director, Thomas A. Dorsey, were instrumental in the development of gospel music. Among those who sang here were: Mahalia Jackson, Sallie Martin, James Cleveland, and the Edwin Hawkins Singers.





Louis Sullivan's Bradley House

Though perhaps best known for his public buildings in late 19th century Chicago, Louis Sullivan was also a superb residential architect, master of the style later developed further by Frank Lloyd Wright. One of Sullivan's finest examples is the Bradley House, 1910. A comparison of the completed house to its preliminary design drawings reveals much about the master's thought processes.

The following is excerpted from a new book, "Sullivan's City," copyright 2000 by David Van Zanten and Cervin Robinson, with permission of the publisher, W.W. Norton & Company, Inc.



The Bradley House

One quality consistent in the spaces of Sullivan's houses from the Charnley House to the Babson House is their insertion in an embracing rectangular prism through which the major and minor axes struggle.

Beginning in 1909 his interior spaces finally freed themselves from this restraining carapace, emerging in a series of cross-shaped plans in the two Bradley House projects and the Bennett House design. These compositions are no less processional, centering on a space just beyond the entrance point, enclosed in thickened poched walls, projecting dramatic axes forward and to each side, manifested externally as juxtaposed volumes.

Sullivan's walls are thick, the windows deeply inset, and his masses can be marked with cantilevers like those over the porches of the erected Bradley House—not floating in the manner of Wright's Prairie Style but laboring with elaborate brackets to express the work of opening the interior space outward.



The Bradley House, in both its preliminary and its executed version, is the most complex and powerful of Sullivan's domestic series. In both projects Sullivan set a rectangular mass east-west along the south side of the site on a hillside sloping diagonally up from the street corner at Prospect and Van Hise to the lot's back, so that the main block flies out over the hilltop neighborhood.

(Frank Lloyd Wright in his nearby Gilmore House of 1908 treated this accidented bit of glacial topography even more dramatically, earning his house the name "the airplane house.")

Sullivan lifted the second story of his house onto piers holding it over the enfilade of the first floor and its high brick basement. It is the main enfilade squeezed between the basement and the cantilever that is the essence of the experience of the house, a sequence of spaces defined by layered walls-within-walls—compartmentalized walls that were implicit in the Babson House of two years earlier and explicit in the Bennett project of two years later.

These define spaces that are harmonious and identical in their geometry yet functionally adapted in their secondary incidents. In Sullivan's initial Bradley House project, a narrow entrance entwined with the staircase opens first into a large entrance hall embedded within thick, pocketed walls, then leads beyond into an expansive living room that thrusts its space across a window wall out to a half-octagonal porch commanding a view downhill.

A cross-axis at the entrance hall opens to the left onto an elaborately shaped dining room—a square with intersecting hemicycles and a half-octagon—and to the right onto a "den" with a half-octagonal porch beyond.

As in the Charnley and Goodrich designs, the entrance ball is the heart and key of the composition: suddenly encountered from the door, windowless, thick- walled, but offering three very distinct vistas out to light and to porch views.

The Bradley preliminary design is the one surviving set of drawings in which Sullivan's construction of his plan can be followed. First he laid out the axis and cross-axis, then he marked points along them from which the space of the different rooms was generated by centrifugal diagonals.

After this he erected secondary cross-axes that strike the room perimeters to determine the centers for semicircular or octagonal outward extensions on these rooms' exterior faces. We have encountered this Beaux Arts quadraxial method before. What is significant here is seeing Sullivan applying it to the elaboration of a complex plan.

Examination of Sullivan's two sheets reveals that the centers of the principal rooms are fixed by two concentric squares erected around the intersection of the major and minor axes and whose lines are picked up in the semicircular formal garden borders Sullivan indicates in front of the house. This is an appropriation of a Beaux-Arts plan construction in which the garden indicated around a building plan is made to reflect the geometric construction underlying the interior spaces.

The objective was to achieve unity of parts and of effect. Lawrence Harvey, an astute English student at the Ecole writing in 1870 (four years before Sullivan's arrival there) explained:

"The history of France is the history of centralization...Given an object of thought, and a French thinker there and then casts about for some dominant feature whereon to hang bright hints and ingenious speculations...

"Now, architecture, which might be defined as the art of arranging parts, is, of all arts, the most likely to be swayed by the French spirit of centralization; so it occurs that a French building is, as a rule, the organic outgrowth of one idea. Every portion, every ornament of the building,—ay the very ground it stands on and the gardens which surround it,—subserve that idea or purpose."

It was Sullivan's selective understanding of the Beaux-Arts system that he would seem to have been referring to when he wrote to Claude Bragdon in 1904, "I believe I absorbed the real principles that the school envelops, so to speak—my work has constantly shown this."

Unity of graphic construction in Sullivan's house plans was matched by the panoptic spread of interior space that resulted. Standing at the door of the Bradley House project (or at the top of the entrance stair of the Bennett House design), one would indeed have had a response to Ecole Professor Gromort's admonition, "One need never ask one's way in a properly designed building."

Caution—either aesthetic or financial (this was a wedding present from a wealthy father-in-law, Richard T. Crane)—reduced the cross-axis in the executed Bradley House to an entrance gallery and "den" projecting downhill through a window bay and drew the principal spaces of the structure into a two-room enfilade.

This is joined by a compartmented cross-wall and culminates at each end in porches below second-story cantilevers. In the house in three dimensions, however, we can experience how such an axially generated design feels, and we find that the result is the processional experience of space first manifested in the Charnley House and foreign to Wright's compartmentalizing pinwheel plans of his Prairie Style.

The entrance-study cross-volume that increasingly appears in Sullivan's plans, especially in the Bradley and Bennett designs, might seem an adoption of Wright's spreading layouts, but I have tried here to show that there is a consistent elaboration of a processional construction in Sullivan's interiors that makes them the opposite of Wright's schemes, which are cut into compartments by a central chimney stack.

This quality in Sullivan's interior planning hints at how we should read his exteriors: not as a balanced pinwheel but divided into a dominant block—one as solid as the Wainwright Building of 1890-91—penetrated by a smaller subordinate block at right angles to it.

That subordinate cross-volume contains the path of movement and point of prospect: on one side of the major block the entrance and stairway, on the other side the study with its panoramic windows. The subordinate block is complexly shaped and active, the major block cubic and passive—the subordinate block is a disruption of the monumental stasis of the major one.

In Sullivan's house designs this active/passive balance of the circulations and the functional mass is what had already in 1891 created the most riveting external mark of the Charnley House, the balcony with its heavy Doric columns illogically founded on a bracketed overhang.

The foundation of the conventional misreading of Sullivan's work has been the refusal to see it spatially, as the architectural enframement of an experience of movement to a goal, in spite of the theme of movement proclaimed in his ornament.

 
آخرین ویرایش:

raha

مدیر بازنشسته
Holy Trinity Cathedral (Chicago, Illinois)

History


The church was commissioned by the growing Russian congregation of Chicago, Illinois, and stands within the neighborhood known today as Ukrainian Village. It remains one of only two Orthodox Churches servicing the orthodox community in Ukrainian Village. Construction work, partly financed by Tsar St. Nicholas II of Russia, lasted from 1899 to 1903. The church retains many features of the Russian provincial architecture, including an octagonal dome and a frontal belltower. It is believed that the emigrants wished the church to be "remindful of the small, intimate, rural buildings they left behind in the Old World".[3] Actually, the church would have passed unnoticed in the Russian countryside, if it were not for Sullivan's hallmark modern sensibility.[citation needed] The cathedral's interior is based on the St Volodymyr's Cathedral in Kiev. The church is highlighted in numerous books on church architecture, among them Chicago Churches: A Photographic Essay by Elizabeth Johnson (Uppercase Books Inc, 1999) as well as The Spiritual Traveler's Guide to Chicago and Illinois by Marilyn Chiat (HiddenSpring 2004). The church was consecrated by St.Tikhon of Moscow and was under the spiritual guidance of St. John of Chicago (Kochurov) during its early years.

The church was elevated to a cathedral in 1923, and stands today a member of the Orthodox community in Chicago. It serves as the Cathedral Church of the Orthodox Church in America with Archpriest John Adamcio as its dean.






پ.ن: این کلیسای Holy Trinity درباره معماریش چیز خاصی پیدا نکردم. اینم فقط تاریخچه ش از ویکی پدیا ست
این چنتا رو فعلا داشته باش... تابعد...
 

DDDIQ

مدیر ارشد
مکتب شیکاگو

مکتب شیکاگو

شیکاگو از جامعه شناسی تا معماری
 

پیوست ها

  • شيكاگو،از جامع&#16.pdf
    163 کیلوبایت · بازدیدها: 0

mpb

مدیر تالار مهندسی معماری
مدیر تالار
مکتب شیکاگو در معماری

مکتب شیکاگو در معماری

در اواخر قرن 19 شهر شیکاگو مرکز خطوط راه آهن و ارتباط بین شرق و غرب آمریکا بود و از نظر اقتصادی یک مرکز تجاری مهم در آمریکا محسوب می شد از این رو ساختمانهای اداری و تجاری در این شهر ساخته شد .
اما در سال 1871 آتش سوزی مهیبی قسمتهایی از شهر را ویران کرد و از بین برد.این مساله زمینه ساخت ساختمانهای دیگری شد و اولین نمونه های معماری مدرن در این شهر ساخته شد.و مکتب شیکاگو به وجود آمد.
برای خواندن این مقاله روی ادامه مطلب کلیک کنید

اولین مهندس مطرح این مکتب “ویلیام لی برون جنی” بود و برای اولین بار ساختمان بیمه را در 10 طبقه و با سازه فولادی و دیوارهای پرده ای غیر باربر در طبقات بالایی ساخت.
سالیوان یکی دیگر از معماران این مکتب بود که برای اولین بار شعار فرم تابع عملکرد را مطرح کرد این شعار از شعارهای محوری معماری مدرن بود.
روشهای طراحی معماران شیکاگو به این صورت بود که :
[h=2]
1-استفاده از اسکلت فولادی برای ساختار کل بنا
[/h]
2-نمایش ساختار بنا در نمای ساختمان
3-عدم تقلید از سبکهای گذشته
4-استفاده خیلی کم از تزئینات
5-استفاده از پنجره های عریض که کل دهانه ستونها را بپوشاند
از اولین بناهایی که به این سبک ساخته شد .
معماران شیکاگو برای پی ساختمانها ازپی شناور استفاده می کردند زیرا خاک شیکاگو سست بود.
در واقع مکتب شیکاگو منشور اولیه معماری مدرن است و در این دوره برای اولین بار ساختمانهای بلند ساخته شد.
در سال 1893 با نمایشگاه بین المللی کلمبیا معماری مکتب شیکاگو پایان یافت.زیرا ساختمانهای ساخته شده در آن به صورت نئوکلاسیک بودند.و جالب اینکه در طراحی آنها 2تن از معماران مطرح مکتب شیکاگو شرکت داشتند.
با اینکه عمر مکتب شیکاگو جدود 20سال بود ولی از جهاتی دارای اهمیت است.
1-استفاده از تکنیکها و مصالح جدید ساختمانی (اسکلت فلزی-شیشه های وسیع -برق -تاسیسات -آسانسور)
2-احداث ساختمانهای بلند با اسکلت فولادی برای اولین بار در شهر شیکاگو (قبل از آن ازچدن به جای ستون استفاده می شده)
3-برای اولین بار یک سبک معماری جهان گیر از آمریکا شروع شد و معماران آمریکایی به جای تقلید از معماران اروپا خود سبک جدیدی به وجود آوردند.
-------------------------------
مکتب شیکاگو به صورت مفصل تر
شروع قرن بیستم در آمریکا با تحول شدید اقتصادی و حرکت از جامعه روستایی سنتی به جامعه شهری مدرن همراه شده شهرها به سرعت با خیل عظیم مهاجران مواجه شدند و روز به روز بر جمعیت آنها افزوده می‌شد. و در اثر این تحولات جمعیتی ، شهر شیگاگو رشدی خیره کننده داشت. جمعیت شیگاگو از سال 1900 تا 1930 در هر دهه 500 هزار نفر را در خود جای داد. علاوه بر این مهاجران مردمانی با فرهنگهای مختلف که از روستاها و مناطق متفاوت به شهر آمده بودند جمعیت شهر را مجموعه گسترده‌ای از گروههای قومی‌ و ملیتهای مختلف تشکیل می‌داد .

در صورتی که محدودیتهای شهری آنها را ملزم به زندگی در فضاهای بسیار نزدیک به یکدیگر کرده بود. تفاوتهای اجتماعی باعث تفاوت در محل سکونت و تراکم جمعیت در مکانهای مختلف می‌شد. بدین ترتیب مسائلی چون کمبود مسکن ، برخورد فرهنگهای مختلف که با یکدیگر مخالف و ناسازگار می‌نمودند، به سرعت چهره خود را نشان دادند. شیگاگو سر آمد شهرهای آمریکا بود و به دستاوردهای خود می‌بالید. نخستین آسمان خراش فولادی در همین شهر ساخته شده بود، جریان رودخانه شیگاگو را برای مصارف خاص این شهر منحرف ساخته شده بود .




ارزش زمین آن با شتابی سرسام آور افزایش یافته بود و بر اثر مهاجرتهای بی‌رویه و آشفته بازار مناطق آلونک نشین آن ، میزان بزهکاری نیز در این شهر افزایش چشمگیر یافته و از نظر جنایت سازمان یافته ، سر آمد جهان شده بود. بالاخره شهری با چنین ویژگیهای زادگاه " مکتب شیگاگو " گردید. در 1892 ، دانشگاه نوبنیاد شیگاگو به همت جان دی راکفلر و به ریاست ویلیام رینی هارپر ، درهایش را به روی دانشجویان گشود. این دانشگاه از همان آغاز، چشم انداز دیگری از شیگاگو را به روی آمریکا بیان گشود .
زندگی نامه لوئی سالیوان :
لوییس سالیوان معمار بزرگ آمریکایی و «پدر معماری مدرن» در چنین روزی به دنیا آمد. او با تفکرات و عقاید منحصربه فردش توانست تحولی شگرف در هنر و صنعت معماری به وجود آورد و تاثیرات عمیق او بر کسی پوشیده نیست. سالیوان بنیانگذار مدرسه معماران شیکاگو است و «فرانک لویدرایت» معمار افسانه ای آمریکایی از شاگردان او بوده است. «لوییس هنری سالیوان» در سوم سپتامبر ۱۸۵۶ در شهر بوستون به دنیا آمد و مدت کوتاهی در «موسسه فناوری ماساچوست» (ام آی تی) به تحصیل مشغول شد و دریافت که قادر است تحصیلات دبیرستان خود را یک سال زودتر تمام کند و با گذراندن یکسری امتحانات، دو سال در دانشگاه پیش بیفتد. او تنها ۱۶ سال داشت که وارد دانشگاه ام آی تی شد و پس از یک سال تحصیل به فیلادلفیا رفت و برای خود شغلی در کنار معماری به نام «فرانک فرنس» (Frank Furness) پیدا کرد.
رکود اقتصادی سال ۱۸۳۱ بسیاری از زحمات «فرانک فرنس» را بر باد داد و او به واسطه مشکلات مالی مجبور به اخراج سالیوان شد. در این زمان «سالیوان» به شیکاگو رفت تا در جریان ساختمان سازی آن شهر که پس از وقوع یک آتش سوزی گسترده در سال ۱۸۷۱ آغاز شده بود شانس خود را بیازماید. او خیلی خوش شانس بود که موفق شد در کنار «ویلیام لبارون جنی» مشغول به کار شود. «جنی» اولین معماری است که از اسکلت فلزی در اجرای ساختمان بهره برده. پس از کمتر از یک سال فعالیت در کنار «جنی»، «سالیوان» به قصد تحصیل بار سفر بست و یک سال در دانشگاه هنر پاریس مشغول به فراگیری شد.
پس از اتمام دوره آموزشی به شیکاگو بازگشت در حالی که هنوز هجده سالگی اش تمام نشده بود. او چند سال بعد را به فعالیت در کنار معماران مختلفی گذراند تا اینکه در سال ۱۸۷۹ «دانکمار آدلد» معمار مشهور آن زمان، «سالیوان» را استخدام کرد و یک سال بعد او را در شرکت خود شریک کرد. این اتفاق سرآغاز دوران پیشرفت و موفقیت سالیوان بود. طی این سال ها «سالیوان» و «آدلد» موفقیت هایی پی درپی به دست آوردند که از جمله آنها می توان به طرح و اجرای تالار سخنرانی شهر شیکاگو در سال ۱۸۸۹ اشاره کرد که در پایان پروژه «سالیوان» و «آدلد» طبقه بالای این ساختمان را به عنوان آتلیه خود انتخاب کردند. از دیگر موفقیت های این دو شریک می توان به ساختمان واگن سازان (Wainwright Building) در سنت لوییس اشاره کرد که اولین آسمانخراش تاریخ معماری جهان به شمار می رود.


«لوییس سالیوان» اولین معماری است که روش صحیح استفاده از اسکلت فلزی در ساختمان های بلند و مزایای آن را به طرز بهینه ای مورد استفاده قرار داد. از آنجایی که در ساختمان هایی که با اسکلت فلزی بنا می شوند معمولاً غیر یک یا دو دهنه دیوار برشی در سایر نقاط ساختمان نه تنها عضو باربری وجود ندارد که به عنوان مثال از دیوارهای ساختمان فقط به دلیل پوشندگی و محافظت سرمایی گرمایی استفاده می شود و هیچ خاصیت باربری ندارد. «سالیوان» با علم به این نکته در ساختمان های بلند از پنجره هایی با ابعاد بزرگ بهره می برد که نه تنها باعث روشنایی بیشتر فضای داخلی می شد که با حذف دیوارها و ضخامت پائین شیشه های پنجره سطح مفید ساختمان افزایش یافت. توجه سالیوان به مزایای اسکلت فلزی موجب شد محدودیت های دست و پاگیر مهندسی که همیشه بر سر راه طراحان معمار وجود داشته است تا حدی از بین برود و این تحولی شگرف در معماری مدرن را باعث شد.
در سال ۱۸۹۰ «سالیوان» یکی از ۱۰ معمار منتخبی بود که برای اجرای ساختمان «نمایشگاه جهانی کلمبیا» که قرار بود در سال ۱۸۹۳ در شیکاگو برگزار شود انتخاب شد. ساختمانی که بعدها «شهر سفید» لقب گرفت. از دیگر شاهکارهای خلق شده «سالیوان» می توان به ساختمان عظیم ترمینال شیکاگو و «دروازه طلایی» که طاقی است عظیم که در «شهر سفید» قرار دارد اشاره کرد.
شراکت «آدلد» و «سالیوان» پس از اجرای فروشگاه زنجیره ای «کارسون پیری اسکات» به اتمام رسید و در پی انحلال شرکت «سالیوان» یک دوره بیست ساله را با سیری نزولی چه در زمینه مالی و چه زمینه احساسی سپری کرد. از او به پاس تلاش ها و زحمات بسیار در هنر معماری بارها تقدیر شد و در سال ۱۹۲۲ به عنوان یک طراح خبره از مسابقه ای که برای طرح و اجرای «برج تریبیون» برگزار شده بود شدیداً انتقاد کرد. یک برج با اسکلت فلزی و نمایی از سنگ که ساختمان های سنگی معماری گوتیک را تداعی می کرد اما سالیوان یک تحریف بزرگ تاریخی را در طراحی آن کشف کرده بود.
لوییس سالیوان عاقبت در چهاردهم آوریل ۱۹۲۴ در شیکاگو چشم از جهان فروبست. فرانک لوید رایت که به نوعی شاگرد او محسوب می شد مراسم تدفین این معمار بزرگ را که در زمان مرگ فقیر و تنها در اتاق هتلی در شیکاگو درگذشته بود آبرومندانه برگزار کرد. اکنون که سال ها از مرگ او می گذرد هنوز تاثیر تفکرات این اولین معمار پیشرو در معماری جهان به چشم می خورد.
بدین ترتیب طی چندین سال دانشگاه در صدر دانشگاههای ایالات متحده قرار گرفت . ویلیام توماس ، پس از مدتی رابرت پارک را به دانشگاه شیگاگو دعوت کرد. . رابرت پارک سال 1916 پس از ورود به دانشگاه شیگاگو مقاله‌ای تحت عنوان «شهر : پیشنهادی برای تحقیق درباره رفتار انسان در محیط شهری» نوشت. در این اثر پارک جامعه را به اورگانیسم تشبیه می‌کند . البته او در استفاده از این مدل تنها نبود، و جامعه شناسان دیگری هم در اوایل قرن بیستم به همین شکل به علوم زیستی روی آورده بودهند. مفاهیمی‌ مانند انطباق ، تکامل اجتماعی ، کار کرده هنوز هم در جامعه شناسی متداول است .
او طی سلسله مقالات دقیقی ، به طرح مسائل شهری نظیر زندگی ماشینی شهری و فساد ناشی از آن و زمینه‌های پیدایش تبهکاری پرداخت. او شهر را آزمایشگاه ممتازی تشخیص داده بود که در آن توانست انسان شهری نوظهوری را که جامعه صنعتی آفریده بود، مورد بررسی قرار داد. این مطالعات سر آغازی برای مکتب شیگاگو به شمار آید

در این دوره علاقه به استفاده از نظریات داروین در مورد مسائل اجتماعی رواج داشت. نیروهای غیر شخصی اما عقلانی کرد داروین در طبیعت مشخص کرده بود، به نظر می‌رسید که در جامعه نیز دیده شوند. بدون شک نیروهای اجتماعی به اندازه نیروهای طبیعی پیچیده بودند . پارک علاقه مند بود تا جامعه شناسی را از قید فلسفه خلاص کند و آن را به علم نزدیک سازد. به همین دلیل او فکر می‌کرد که مدل بیولوژیکی بهترین وسیله برای نزدیک شدن به علم است .
مکتب شیکاگو رنگ مذهبی داشت و اغلب اعضایش یا کشیش بودند یا کشیش زاده . گروه جامعه شناسی در دانشگاه شیکاگو در سال ۱۸۹۲ به وسیله الیبون السمال پایه گذاری شد.
شیکاگو در اواخر قرن 19 مرکز تجاری آمریکا بود و فعالیت های شدید اقتصادی و به تبع آن اجرای ساختمان های تجاری و اداری در این شهر آغاز شده بود . همچنین در اثر آتش سوزی بیشتر قسمت های شهر از بین رفته بود پس زمینه برای تحولات جدید آ ماده بود. ساختمان های مدرن به دور از هر گونه تزیینات و تاریخ گرایی با اسکلت فولادی و با دیوار های غیر باربر و پنجره های وسیع برای اولین بار احداث شد.ویلیام لی برون جنی با تاسیس یک دفتر معماری (1868) برای اولین بار در ساختمان بیمه که 10 طبقه بود از سازه ی فولادی استفاده کرد. لویی سولیوان معروف ترین معمار این سبک است که برای اولین بار شعار فرم تابع عملکرد است را مطرح کرد.
به طور خلاصه مبانی این مکتب به طور خلاصه به شرح زیر است:
- استفاده از اسکلت فولادی برای سازه ی باربر
- نمایش ساختار بنا در نمای ساختمان
- عدم تقلید از سبک های گذشته
- استفاده ی بسیار اندک از تزیینات
- استفاده از پنجره های عریض که کل دهانه ی بین ستون ها را میپوشاند
عمر این مکتب به بیش از دو دهه نرسید ولی از چند جهت حا ئز اهمیت میباشد.استفاده از مصالح مدرن برای اولین بار(آهن شیشه تاسیسات برقی آسانسور) و استفاده از اسکلت تمام فولادی به جای چدن همچنین این اولین سبک آمریکایی بود که گستره ی جهانی پیدا کرد.
مکتب شیکاگو بین سالهای 1883 و 1893 رشد کرد. پیروان آن بی نظمی جامعه صنعتی در اروپا را ناشی از کم بودن زمین در شهر می دانند؛ بدین ترتیب الگوی روستا - شهر را برای حل مشکلات شهری ارائه می دهند و توجه به طبیعت را نیز در سطح وسیعی مطرح می کنند. در این مکتب توجه به اکولوژی یا محیط طبیعی، اهمیت ویژه ای دارد به طوری که محیط انسانی در دل آن مطرح می شود.
این مکتب از دارونیسم اجتماعی، در زمینه عامل رقابت میان شرکتها، بنگاه های تجاری و خانواده ها برای دستیابی به نقاط مطلوب شهر بهره می برد و علم اقتصاد را فقط اصل مسلم انسان برای بهره گیری بیشتر و با کوشش کمتر میداند و برای تحقق این هدف معتقد به عدم دخالت دولت در امور اقتصادی، نفع فردی و اجتماعی و اهمیت صنعت است و نیز صنعت را منشاء ثروت می داند. گفتنی است پیش از قرن بیستم نگاه به شهر در حیطه علوم مختلف و اندیشمندان گوناگون از جمله مورخین، اقتصاددانان، فلاسفه، جامعه شناسان و جغرافیدانان بود اما در قرن بیستم و بویژه از 1910 تا 1970 نگاه به شهر و بخصوص ساخت آن در منظر دید معماران قرار میگیرد و موضع شهر برعکس گذشته غیرسیاسی میشود.
عمارات بزرگ برای شرکت های تجارتی و بیمه ها نخستین بناهایی بودند که در این زمان در شیکاگو ساخته شدند. بزودی ساختمان های بزرگ دیگر برای مقاصدی دیگر بر پا گشتند. هتل های بزرگ برای مسافرین بسیار که به این شهر می آمدند و یا بناهایی که جوابگوی چند مقصود مختلف در یک جا بودند، فی المثل بنائی موسوم به «ادیتوریوم ادلر و سالون» که برای دفاتر تجارتی، هتل و تاتر ساخته شد. در این زمان حل مسئله ی آپارتمان های مسکونی نیز مسئله ای که تاکنون حل کامل آن میسر نگشته است – با مداومت و جرأت بسیار آغاز گشت.
ساختمان دفاتر کار، نقطه آغاز مکتب معماری شیکاگو است .
اساس مکتب معماری شیکاگو به آسمان خراش های دفاتر کار یا به عبارت دیگر به مراکز اداری این شهر – پیوسته است . اهمیت ساختمان این آسمان خراش ها چندان حیاتی است که رهائی فرم های ظاهری را ایجاب می کند و خواست های تجارتی و ساختمانی چنان مبرم است که تمام اصول معماری در هر یک از اجزاء بنا باید بر این خواست ها استوار گردد. تنها با چنین شرایطی می توان مصمم و با هدف هایی قطعی کار کرد، می توان مظهر و نمودار حقیقی عصر بود، می توان امیدوار بود که معماری از مظاهر حقیقی هنر برخوردار گردد. در ساختن این آسمان خراش ها مسائل مهندسی فراوان پیش می آمد و مؤسس مکتب معماری شیکاگو «ویلیام لوبارن جنی» پیش از آن که معمار باشد مهندس بود. تعلیمات و تجربیات «جنی» در مهندسی ساختمان کامل بود و در هنگ مهندسین سپاه «شرمن» با درجه ی سروانی خدمت کرده بود. وی در تعلیم معماران جوان شیکاگو همان نقشی را ایفا کرد «پطر بهرنس» در تعلیم معماران آلمان (در حدود 1910) و یا «اگوست پره» در تعلیم معماران فرانسه. «جنی» به معماران جوان مسائلی را آموخت که در مدارس معماری راه حلی بر آنها متصور نبود.
آغاز توجه به اشکال خالص در مکتب شیکاگو بود.
معماران مکتب شیکاگو اساس ساختمانی تازه ای در بناهای خود بکار بردند: اسکلت آهنی، که در آن زمان صرفاً «ساختمان شیکاگو» نامیده می شد.
«پی شناور» نیز که مناسب با خاک سست شیکاگو است اختراع این معماران بود.
پنجره هایی بزرگ که طول آن در جهت افقی قرار گیرد نیز برای نخستین بار توسط این معماران بکار رفت و از همین رو «پنجره های شیکاگو» نامیده شد.
ساختمان های تجاری و اداری نیز زاده ی نیروی خلاقه ی این معماران بود.
اهمیت این مکتب از نظر تاریخ معماری در این است که برای نخستین بار در قرن نوزدهم به جدایی بین فن ساختمان و معماری بین مهندس و معمار پایان داد، جدائی که در تمام قرن هیجدهم ادامه داشت. شاگردان این مکتب با دلیری شگفت آوری کوشیدند از فرم های پیچیده ی دوران گذشته دوری جویند و فرم هائی «خالص» بیافرینند که وحدت فن ساختمان و معماری را میسر دارد.

نمونه هایی از مکتب شیکاگو
ساختمان بیمه شیکاگو ( از اولین ساختارهای مکتب شیکاگو )
ساختمان شیکاگو ( از بهترین و کاملترین نمونه های این مکتب )
کلیسای جامع جان سانتیوس مقدس ( از کلیسهای لهستانی شیکاگو )
جایگاه پمپاژ شیکاگو
ساختمان مان هاتان (ساختمان سمت راست )

مرکز تجاری شیکاگو


منبع:hadimemari.persianblog.ir
 

Similar threads

بالا