معماری دینی

marali_64

عضو جدید
معماری دینی
نگاهی به معماری اماكن مذهبی سرتاسر جهان
معماری دینی عرصه ای است كه به طراحی و ساختارهای اماكن نیایشی چون، مسجد، كلیسا، كنیسه و معابد می پردازد، بسیاری از فرهنگها منابع قابل توجهی از منابع خود را به معماری دینی اختصاص داده اند، به طور كلی اماكن نیایشی را می توان در میان تأثیرگذارترین و پایدارترین عمارتهایی دانست كه تاكنون به دست بشر ساخته شده است.
ساختمانهای دینی اغلب طی قرنهای متمادی توسعه یافته و پیش از ساخت آسمان خراشها درمیان بزرگترین ساختمانهای جهان تلقی می شد. در حالی كه معماری دینی ازسبكهای مختلف سود می برد و گهگاه روندهای خاصی را ساختار خود دنبال می كنند، اما این سبكها همواره نسبت به سایر ساختمانهای زمان خود منحصر به فرد بوده است. با ظهوریكتاپرستی، ساختمانهای دینی به نحو فزاینده ای به مراكز نیایش و مراقبه تبدیل شدند.
ابعاد معنوی معماری دینی
گاهی از معماری دینی با عنوان فضای مقدس یاد می شود. نورمن ال. كونس از معماران نامی معاصر اظهار داشته است كه هدف معماری دینی روشن كردن مرز میان ماده و ذهن، جسم و روح است. رابرت شولر از كشیشان پروتستان اشاره كرده كه اگر انسان بخواهد از لحاظ روانی سالم بماند باید از فضای طبیعی بهره گیرد، فضایی كه برای ما به عنوان انسان در نظر گرفته شده هوای آزادی چون یك باغ است.
اما در این میان ریچارد كیچهفر مدرس دین و تاریخ در دانشگاه نورث وسترن تصریح می كند كه وارد شدن به یك ساختمان دینی استعاره ای از وارد شده به روابط معنوی است وی می افزاید كه فضای مقدس را می توان توسط عاملی كه براین فرآیند معنوی تأثیر می گذارد تحلیل كنیم. طول این فضا تأكیدی بر اجتماع و بازگشت به اعمال مذهبی است؛ فضای نیایشی آن نشان دهنده درخواست و شنیدن پاسخ است و اشكال اجتماعی آن به منظور گردهمایی و ارتقاء حس صمیمیت و مشاركت در نیایش است.
معماری باستانی
معماری دینی تعدادی از سبكها و شیوه های معماری باستانی را چون معماری عصر حجر، معماری باستانی مصری، معماری سومری در برگرفته است. ساختمانهای دینی باستان به ویژه معابد اغلب به عنوان محل سكونت خدایان درنظر گرفته می شدند و محل ارائه نذورات و قربانی های مختلف بودند.
وجود مقبره ها و ساختمانهای محل تدفین درگذشتگان نیز نمونه ای از ساختارهای معماری است كه انعكاس دهنده اعتقادات دینی آن جامعه محسوب می شود. معبد كارناك در شهر تیز مصر طی یك دوره ۱۳۰۰ ساله ساخته شد و معابد متعدد روی هم رفته شاید بزرگترین بنای دینی را كه تاكنون در جهان ساخته شده را تشكیل دهد.معماری دینی مصر در عهده باستان از مدتها باستان شناسان، معماران و عموم مردم را به خود جلب كرده بود.
معماری كلاسیك
حدود سال ۶۰۰ پیش از میلاد ستونهای چوبی معبد هرا در المپیا جایگزین ستونهای سنگی شد. با گسترش این فرآیند به دیگر ساختمانهای نیایشی تعداد معدودی از ساختمانهای سنگی طی قرون باقی ماند. معماری یونانی از معماری یونانیهای باستان و رومن ها پیشی گرفت؛ درشرایطی كه معماری رومنها تنها تقلید سبك یونانی ها بود. ازآنجا كه معابد تنها ساختمانهایی محسوب می شوند كه از آن دوران باقی مانده اند قسمت اعظم ایده كارشناسان درباره معماری كلاسیك بر اساس همین ساختمانهای دینی قرار دارد. معبد پاراتنون كه به عنوان ساختمان خزانه داری و ستایش خدایان مورداستفاده قرار می گرفت بارزترین نمونه معماری كلاسیك محسوب می شوند.
ویژگیهای ظاهر ساختمانهای دینی
جهت یابی ساختمانهای دینی در گذشته با خورشید، ماه، ستارگان یا سیارات در یك راستا قرار می گرفت و اغلب نزدیك كوهها، غارها، درختها یا رودخانه های سرشناس ساخته می شد. شباهت ساختمانهای دینی همه ادیان مفهوم «مركزیت» به عنوان فضایی مقدس است. این مركز با دروازه ها؛ چارچوب در، بخشی بیرونی و درونی شناخته می شود.
نور و رنگ نیز از ویژگیهای متمایز این عمارتها تلقی می شود كه هر كدام از ساختمانهای دینی براساس سنتهای دینی و فرهنگی خود و همچنین خاستگاه ها و بنیادهای خود از رنگ، نقاشی های دیواری، اشكال اساطیری، شیشه كاری منقوش، انعكاس نور خورشید، انعكاس نور ماه بهره می گیرند.

 
بالا