كوي دوست
- شروع کننده موضوع محـسن ز
- تاریخ شروع
شست باران بهاران هر چه هر جا بود
يك شب پاك اهورايي
بود و پيدا بود
بر بلندي همگنان خاموش
گرد هم بودند
ليك پنداري
هر كسي با خويش تنها بود
ماه مي تابيد و شب آرام و زيبا بود
جمله آفاق جهان پيدا
اختران روشنتر از هر شب
تا اقاصي ژرفناي آسمان پيدا
جاوداني بيكران تا بيكرانه ي جاودان پيدا
اينك اين پرسنده مي پرسد
پرسنده : من شنيدستم
تا جهان باقي ست مرزي هست
بين دانستن
و ندانستن
تو بگو ، مزدك ! چه مي داني ؟
آنسوي اين مرز ناپيدا
چيست ؟
وانكه زانسو چند و چون دانسته باشد كيست ؟
مزدك : من جز اينجايي كه مي بينم نمي دانم
پرسنده : يا جز اينجايي كه مي داني نمي بيني
مزدك : من نمي دانم چه آنجه يا كجا آنجاست
بودا : از همين دانستن و ديدن
يا ندانستن سخن مي رفت
زرتشت : آه ، مزدك ! كاش مي ديدي
شهر بند رازها آنجاست
اهرمن آنجا ، اهورا نيز
بودا : پهندشت نيروانا نيز
پرسنده : پس خدا آنجاست ؟
هان ؟
شايد خدا آنجاست
بين دانستن
و ندانستن
تا جهان باقي ست مرزي هست
همچنان بوده ست
تا جهان بوده ست
يك شب پاك اهورايي
بود و پيدا بود
بر بلندي همگنان خاموش
گرد هم بودند
ليك پنداري
هر كسي با خويش تنها بود
ماه مي تابيد و شب آرام و زيبا بود
جمله آفاق جهان پيدا
اختران روشنتر از هر شب
تا اقاصي ژرفناي آسمان پيدا
جاوداني بيكران تا بيكرانه ي جاودان پيدا
اينك اين پرسنده مي پرسد
پرسنده : من شنيدستم
تا جهان باقي ست مرزي هست
بين دانستن
و ندانستن
تو بگو ، مزدك ! چه مي داني ؟
آنسوي اين مرز ناپيدا
چيست ؟
وانكه زانسو چند و چون دانسته باشد كيست ؟
مزدك : من جز اينجايي كه مي بينم نمي دانم
پرسنده : يا جز اينجايي كه مي داني نمي بيني
مزدك : من نمي دانم چه آنجه يا كجا آنجاست
بودا : از همين دانستن و ديدن
يا ندانستن سخن مي رفت
زرتشت : آه ، مزدك ! كاش مي ديدي
شهر بند رازها آنجاست
اهرمن آنجا ، اهورا نيز
بودا : پهندشت نيروانا نيز
پرسنده : پس خدا آنجاست ؟
هان ؟
شايد خدا آنجاست
بين دانستن
و ندانستن
تا جهان باقي ست مرزي هست
همچنان بوده ست
تا جهان بوده ست
دل شد فنای عشق و کسی چاره ساز نیست
این غم کجا برم که دلی اهل راز نیست
دارم نیاز صحبت یاران دلنواز
کز یار دلنواز کسی بی نیاز نیست
دانم که عشق ،مایه شعر است و زین قیاس
آنجا که عشق نیست، سخن دل نواز نیست
ای آشنای راز ، مرانم به قهر و ناز
کاین حربه قدیم ، دگر کار ساز نیست
ما نقد عمر خویش به ناز تو داده ایم
این جان خسته بیش خریدار ناز نیست
من مهر می نمایم و تو ناز می کنی؟
در کارگاه عشق بدین فن نیاز نیست
دیشب به یاد روی تو چشمم نخفت هیچ
هرگز شبی به عمر ، چو دیشب دراز نیست
"شیوا" نیاز جمع برآور که در جهان
جز در میان جمع، کسی سر فراز نیست
این غم کجا برم که دلی اهل راز نیست
دارم نیاز صحبت یاران دلنواز
کز یار دلنواز کسی بی نیاز نیست
دانم که عشق ،مایه شعر است و زین قیاس
آنجا که عشق نیست، سخن دل نواز نیست
ای آشنای راز ، مرانم به قهر و ناز
کاین حربه قدیم ، دگر کار ساز نیست
ما نقد عمر خویش به ناز تو داده ایم
این جان خسته بیش خریدار ناز نیست
من مهر می نمایم و تو ناز می کنی؟
در کارگاه عشق بدین فن نیاز نیست
دیشب به یاد روی تو چشمم نخفت هیچ
هرگز شبی به عمر ، چو دیشب دراز نیست
"شیوا" نیاز جمع برآور که در جهان
جز در میان جمع، کسی سر فراز نیست
شبی از پشت یک تنهایی غمناک و بارانی
تورا با لهجه ی گل های نیلوفر صدا کردم
تمام شب برای با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت
دعا کردم
پس از یک جستجوی نقره ای در کوچه های آبی احساس
تو را از بین گل هایی که در تنهاییم روئید
با حسرت جدا کردم !
و تودر پاسخ آبی ترین موج تمنای دلم گفتی:
« دلم حیران و سرگردان چشمایی ست رویایی »
ومن تنها برای دیدن زیبایی آن چشم
تو را در دشتی از تنهایی و حسرت رها کردم.
همین بود آخرین حرفت
و من بعد از عبور تلخ و غمگینت
حریم چشم هایم را به روی اشکی از جنس غروب ساکت و نارنجی خورشید
وا کردم.
و تو بی آنکه فکر غربت چشمان من باشی
رفتی
نمی دانم کجا ...!
تورا با لهجه ی گل های نیلوفر صدا کردم
تمام شب برای با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت
دعا کردم
پس از یک جستجوی نقره ای در کوچه های آبی احساس
تو را از بین گل هایی که در تنهاییم روئید
با حسرت جدا کردم !
و تودر پاسخ آبی ترین موج تمنای دلم گفتی:
« دلم حیران و سرگردان چشمایی ست رویایی »
ومن تنها برای دیدن زیبایی آن چشم
تو را در دشتی از تنهایی و حسرت رها کردم.
همین بود آخرین حرفت
و من بعد از عبور تلخ و غمگینت
حریم چشم هایم را به روی اشکی از جنس غروب ساکت و نارنجی خورشید
وا کردم.
و تو بی آنکه فکر غربت چشمان من باشی
رفتی
نمی دانم کجا ...!
دوباره شب شد و در شام من ستاره نیامد
بهار آمد و آن نو گل بهاره نیامد
به وقت رفتن خود وعده دوباره به من داد
به انتظار نشستم ولی دوباره نیامد
به ناز گفت چو گل بشکفد ، به سوی تو آیم
پس از شکفتن گلهای بی شماره ، نیامد
برآن شدم که به خلوت ، عقیق بو سه خود را -
زنم به لاله گوشش چو گوشواره ، نیامد
تبی به جان من افتاد و سوختم ز شرارش
شنید آه مرا وز پی نظاره نیامد
هزار اختر روشن چراغ سقف فلک شد
ولی به خانه خاموشم آن ستاره نیامد
بهار آمد و آن نو گل بهاره نیامد
به وقت رفتن خود وعده دوباره به من داد
به انتظار نشستم ولی دوباره نیامد
به ناز گفت چو گل بشکفد ، به سوی تو آیم
پس از شکفتن گلهای بی شماره ، نیامد
برآن شدم که به خلوت ، عقیق بو سه خود را -
زنم به لاله گوشش چو گوشواره ، نیامد
تبی به جان من افتاد و سوختم ز شرارش
شنید آه مرا وز پی نظاره نیامد
هزار اختر روشن چراغ سقف فلک شد
ولی به خانه خاموشم آن ستاره نیامد
در چشمانم تنهایی ام را پنهان می کنم ...
در دلم دلتنگی ام را ...
در سکوتم حرف های نگفته ام را ...
در لبخندم غصه هایم را !
و حال که این زمان است
تپش های قلبم حتی نای رقابت با ثانیه ها را ندارد !
می روم ...
می روم و زیر لب بر سکوت کوچه ناسزا می گویم ...
خدا را می خوانم
خدایا ...
سرای محبت کجاست...؟!
ولی باز جز سکوت کوچه جوابی نمی شنوم ...
در دلم دلتنگی ام را ...
در سکوتم حرف های نگفته ام را ...
در لبخندم غصه هایم را !
و حال که این زمان است
تپش های قلبم حتی نای رقابت با ثانیه ها را ندارد !
می روم ...
می روم و زیر لب بر سکوت کوچه ناسزا می گویم ...
خدا را می خوانم
خدایا ...
سرای محبت کجاست...؟!
ولی باز جز سکوت کوچه جوابی نمی شنوم ...
زندگی زیباست ای زیبا پسند
زنده اندیشان به زیبایی رسند
آنقدر زیباست این بی بازگشت
کز برایش می توان از جان گذشت
زندگی زیباست ای زیبا روان
دم به دم نو می شود این کاروان
دم به دم این کاروان گرم رو
می رود منزل به منزل ، نو به نو
تازه شو تا وارهی از نیستی
گر بمانی ، کاروانی ، نیستی....
زنده اندیشان به زیبایی رسند
آنقدر زیباست این بی بازگشت
کز برایش می توان از جان گذشت
زندگی زیباست ای زیبا روان
دم به دم نو می شود این کاروان
دم به دم این کاروان گرم رو
می رود منزل به منزل ، نو به نو
تازه شو تا وارهی از نیستی
گر بمانی ، کاروانی ، نیستی....
Data_art
مدیر بازنشسته
اين روز ها سلامت رنگ وداع گرفته است
وقتي سلام مي كني
تصوير تلخ خداحافظي در ذهنم نقش مي بندد
نگاهم هم در سرماي جانسوز سلامت
منجمد مي شود
ديگر سلامت سلامتي نمي آورد
كه حتي اندك جان مانده در دل هم
با سلام تو از تن خارج مي شود
پيشتر ها سلامت آن چنان گرم بود
كه خورشيد هم از گرمي اش مي سوخت
كه حتي گاهي زمستان از بي خانماني
ناله مي كرد
كه با گرمي سلامت سرديش را كشتي
كه تو خانه خرابش كردي
آن روز ها حتي خداحافظي ات هم
گرم بود
گرم و پر اميد و اميد دهنده
اميد به ديدار دوباره
ولي حالا با هر سلامت
مرگ را مي بينم
نكند قصد جان مرا كرده اي
كه به زمهرير سلامت مرا پذيرا شده اي
باشد مي روم
تو بمان و بدان
سلام حرمتي دارد
براي دل ما كه حرمتي قائل نشدي
به سلام حرمت گذار
خدا حافظي هم پيشكش
كه تو با سلام ما را كشتي
حال با وداع ما را دفن مي كني
جواب خدانگهدار مرا نده
من رفتم
خداحافظ قاتل دل و سلام
وقتي سلام مي كني
تصوير تلخ خداحافظي در ذهنم نقش مي بندد
نگاهم هم در سرماي جانسوز سلامت
منجمد مي شود
ديگر سلامت سلامتي نمي آورد
كه حتي اندك جان مانده در دل هم
با سلام تو از تن خارج مي شود
پيشتر ها سلامت آن چنان گرم بود
كه خورشيد هم از گرمي اش مي سوخت
كه حتي گاهي زمستان از بي خانماني
ناله مي كرد
كه با گرمي سلامت سرديش را كشتي
كه تو خانه خرابش كردي
آن روز ها حتي خداحافظي ات هم
گرم بود
گرم و پر اميد و اميد دهنده
اميد به ديدار دوباره
ولي حالا با هر سلامت
مرگ را مي بينم
نكند قصد جان مرا كرده اي
كه به زمهرير سلامت مرا پذيرا شده اي
باشد مي روم
تو بمان و بدان
سلام حرمتي دارد
براي دل ما كه حرمتي قائل نشدي
به سلام حرمت گذار
خدا حافظي هم پيشكش
كه تو با سلام ما را كشتي
حال با وداع ما را دفن مي كني
جواب خدانگهدار مرا نده
من رفتم
خداحافظ قاتل دل و سلام
سلام اي كهنه عشق من كه ياد تو چه پا برجاست
سلام بر روي ماه تو عزيز دل سلام از ماست
تو يك روياي كوتاهي دعاي هر سحر گاهي
شدم خواب عشقت چون مرا اينگونه ميخواهي
من ان خاموش خاموشم كه با شادي نمي جوشم
ندارم هيچ گناهي جز كه از تو چشم نمي پوشم
دو غم در شكل اوازي شكوه اوج پروازي
نداري هيچ گناهي جز كه بر من دل نمي بازي
مرا ديوانه مي خواهي ز خود بي گانه ميخواهي
مرا دل باخته چون مجنون ز من افسانه مي خواهي
شدم بيگانه با هستي ز خود بي خودتر از مستي
نگاهم كن نگاهم كن شدم هر انچه ميخواستي
بكش اي دل شهامت كن مرا از غصه راحت كن
شدم انگشت نماي خلق مرا تو درس عبرت كن
نكن حرف مرا باور نيابي از من عاشق تر
نميترسم من از اقرار گذشت اب از سرم ديگر
سلام اي كهنه عشق من كه ياد تو چه پا بر جاست
سلام بر روي ماه تو عزيز دل سلام از ماست
تو يك روياي كوتاهي دعاي هر سحر گاهي
شدم خواب عشقت چون مرا اينگونه ميخواهي
من ان خاموش خاموشم كه با شادي نمي جوشم
ندارم هيچ گناهي جز كه از تو چشم نمي پوشم
دو غم در شكل اوازي شكوه اوج پروازي
نداري هيچ گناهي جز كه بر من دل نمي بازي
مرا ديوانه مي خواهي ز خود بي گانه ميخواهي
مرا دل باخته چون مجنون ز من افسانه مي خواهي
شدم بيگانه با هستي ز خود بي خودتر از مستي
نگاهم كن نگاهم كن شدم هر انچه ميخواستي
بكش اي دل شهامت كن مرا از غصه راحت كن
شدم انگشت نماي خلق مرا تو درس عبرت كن
نكن حرف مرا باور نيابي از من عاشق تر
نميترسم من از اقرار گذشت اب از سرم ديگر
سلام اي كهنه عشق من كه ياد تو چه پا بر جاست
Data_art
مدیر بازنشسته
عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،
بلکه نداشتن کسی است که الفبای دوست داشتن را برایت تکرار کند و تو از او رسم محبت بیاموزی .
بلکه نداشتن کسی است که الفبای دوست داشتن را برایت تکرار کند و تو از او رسم محبت بیاموزی .
عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،
بلکه گذاشتن سدی در برابر رودی است که از چشمانت جاری است.
عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،
بلکه پنهان کردن قلبی است که به اسفناک ترین حالت شکسته شده .
عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،
بلکه نداشتن شانه های محکمی است که بتوانی به آن ها تکیه کنی و از غم زندگی برایش اشک بریزی .
بلکه نداشتن شانه های محکمی است که بتوانی به آن ها تکیه کنی و از غم زندگی برایش اشک بریزی .
عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،
بلکه ناتمام ماندن قشنگترین داستان زندگی است که مجبوری آخرش را با جدائی به سرانجام رسانی .
بلکه ناتمام ماندن قشنگترین داستان زندگی است که مجبوری آخرش را با جدائی به سرانجام رسانی .
عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،
بلکه نداشتن یک همراه واقعی است که در سخت ترین شرایط همدم تو باشد
عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست ،
بلکه به دست فراموشی سپردن قشنگ ترین احساس زندگی است .
عمیق ترین درد در زندگی مردن نیست،
بلکه یخ بستن وجود آدم ها و بستن چشمها است.
ون پرده ي حرير بلندي
خوابيده مخمل شب ، تاريك مثل شب
آيينه ي سياهش چون آينه عميق
سقف رفيع گنبد بشكوهش
لبريز از خموشي ، وز خويش لب به لب
امشب بياد مخمل زلف نجيب تو
شب را چو گربه اي كه بخوابد به دامنم
من ناز مي كنم
چون مشتري درخشان ، چون زهره آشنا
امشب دگر به نام صدا مي زنم تو را
نام ترا به هر كه رسد مي دهم نشان
آنجا نگاه كن
نام تو را به شادي آواز مي كنم
امشب به سوي قدس اهورائي
پرواز مي كنم
خوابيده مخمل شب ، تاريك مثل شب
آيينه ي سياهش چون آينه عميق
سقف رفيع گنبد بشكوهش
لبريز از خموشي ، وز خويش لب به لب
امشب بياد مخمل زلف نجيب تو
شب را چو گربه اي كه بخوابد به دامنم
من ناز مي كنم
چون مشتري درخشان ، چون زهره آشنا
امشب دگر به نام صدا مي زنم تو را
نام ترا به هر كه رسد مي دهم نشان
آنجا نگاه كن
نام تو را به شادي آواز مي كنم
امشب به سوي قدس اهورائي
پرواز مي كنم
آیه سخاوت خدا
ای نهمین قبله اهل وفا! بخشی از بخشش و جودت را نثارم کن و اسیرم فرما.
ای مولای اهل جود و کرم، ای باران بیدریغ و ای آبشار شیرین عطا! مرا به گستره آسمانِ نجابت گِرِه بزن و بر باده پرهیز، بیطاقتم کن که دستان سرو تو به کرسی آسمان نشین میرسد و به دامن جبروتش میآویزد.
سر را نثار مقدمت ای گل نهادهام تا بر سرم قدم ننهی اوفتادهام امام سخاوت! نهمین پیشوای پرهیزگار شیعه! در طلیعه ماهِ خدا، رجب المرجَّب، از مشرق طلوع تو، بارانِ شادمانی به رخسار امام غریبان نشست و مدینه پیامبر صلیاللهعلیهوآلهوسلم به جلوه طور تو درخشید و در آیینه حضور تو برای همیشه تا ابد، تکثیر شد.
ای جوانترین باغبان گلستان شیعه، ای نورَستهترین امام شهید! فدای قدمهای تو آقا؛ که صحابی عاشقت «علی بن مهزیار»، آن بزرگ فقیه پارسایِ همیشه واصل، همواره خود را فدای تو میکرد و تو به پاس آن همه وفا، سلطان جود و عطا بودی که به گوشه چشمی، غمِ عالم «اهوازیان» را بردی و اهالی شهر «علی بن مهزیار» را از خشم زلزلههای زمین، رهانیدی و دوباره اهل قبله آن سامان، به تدبیر لدنّی تو امان یافتند.
ای آیه سخاوت خدا، امام جواد علیهالسلام ! به زیارت تو که آمدیم، دیدیم که بر بلندای غربت به اهتزاز درآمدهای و همتای جدّ غریبت امام مجتبی علیهالسلام ، تا اوج ارتفاعات مظلومیت صعود نمودهای. کدامین زخم، ناسورتر از خنجر فتنه و کینه همسر میتواند باشد؟ آخر حافظه تاریخ، چگونه سوزِ این نیشتر را در خود باور میکند که مردی، بانوی خانهاش را عِماد خویش سازد و او عِناد به پایش بریزد و در اوج خستگی، به انگوری زهرآلوده، عطش از کام او بنشاند؟!
صورت به غبار مقدمت میساییم و خاک درت را سجدهگاه خویش میسازیم و بدین سان، خویشتن را برکت میدهیم که ماه پاره مایی و جگر گوشه ولینعمتِ اقلیم بلند ایران زمین امام علی ابن موسی الرضا علیهالسلام .
خوش آمدی!
ای نهمین قبله اهل وفا! بخشی از بخشش و جودت را نثارم کن و اسیرم فرما.
ای مولای اهل جود و کرم، ای باران بیدریغ و ای آبشار شیرین عطا! مرا به گستره آسمانِ نجابت گِرِه بزن و بر باده پرهیز، بیطاقتم کن که دستان سرو تو به کرسی آسمان نشین میرسد و به دامن جبروتش میآویزد.
سر را نثار مقدمت ای گل نهادهام تا بر سرم قدم ننهی اوفتادهام امام سخاوت! نهمین پیشوای پرهیزگار شیعه! در طلیعه ماهِ خدا، رجب المرجَّب، از مشرق طلوع تو، بارانِ شادمانی به رخسار امام غریبان نشست و مدینه پیامبر صلیاللهعلیهوآلهوسلم به جلوه طور تو درخشید و در آیینه حضور تو برای همیشه تا ابد، تکثیر شد.
ای جوانترین باغبان گلستان شیعه، ای نورَستهترین امام شهید! فدای قدمهای تو آقا؛ که صحابی عاشقت «علی بن مهزیار»، آن بزرگ فقیه پارسایِ همیشه واصل، همواره خود را فدای تو میکرد و تو به پاس آن همه وفا، سلطان جود و عطا بودی که به گوشه چشمی، غمِ عالم «اهوازیان» را بردی و اهالی شهر «علی بن مهزیار» را از خشم زلزلههای زمین، رهانیدی و دوباره اهل قبله آن سامان، به تدبیر لدنّی تو امان یافتند.
ای آیه سخاوت خدا، امام جواد علیهالسلام ! به زیارت تو که آمدیم، دیدیم که بر بلندای غربت به اهتزاز درآمدهای و همتای جدّ غریبت امام مجتبی علیهالسلام ، تا اوج ارتفاعات مظلومیت صعود نمودهای. کدامین زخم، ناسورتر از خنجر فتنه و کینه همسر میتواند باشد؟ آخر حافظه تاریخ، چگونه سوزِ این نیشتر را در خود باور میکند که مردی، بانوی خانهاش را عِماد خویش سازد و او عِناد به پایش بریزد و در اوج خستگی، به انگوری زهرآلوده، عطش از کام او بنشاند؟!
صورت به غبار مقدمت میساییم و خاک درت را سجدهگاه خویش میسازیم و بدین سان، خویشتن را برکت میدهیم که ماه پاره مایی و جگر گوشه ولینعمتِ اقلیم بلند ایران زمین امام علی ابن موسی الرضا علیهالسلام .
خوش آمدی!
وقتي از راه برسي
بودنت را زير نگاه احساسم لمس خواهم کرد ...
وقتی از راه برسی برایت باران می شوم !
همان بارانی که وقتی از آسمان می بارید
چشمان من نیز بی بهانه آغاز می کرد ...
بی واهمه از چشمانی که برمن می تابیدند و رد می شدند ...
من باران می شوم و تو زیباترین بهار من می شوی ...!
بودنت را زير نگاه احساسم لمس خواهم کرد ...
وقتی از راه برسی برایت باران می شوم !
همان بارانی که وقتی از آسمان می بارید
چشمان من نیز بی بهانه آغاز می کرد ...
بی واهمه از چشمانی که برمن می تابیدند و رد می شدند ...
من باران می شوم و تو زیباترین بهار من می شوی ...!
Data_art
مدیر بازنشسته
بغض کبود یک کبوتر پشت در مانده
سنگی به پرواز بلندش آنچنان خورده است
کز او فقط در آشیان، یک مشت پَر مانده
هوهو... بگو بادی که سیلی کوفت بر این در
بر صورت تاریخ از انگشتش اثر مانده
این بیشه آتش گرفته پس چرا سبز است؟
خونی به رگ های پر از زخمش مگر مانده؟
نه! تک درخت لاغر قصه نمی میرد
بر شاخه هایش گر چه ردّی از تبر مانده
با این شب هیزم شکن تنها بگو خوش باش
اندازه یک سرو دیگر تا سحر مانده
با «در» بگو تا بشنود «دیوار» هم آری!
مردی هنوز از نسل شمشیر دوسر مانده
پايين‌تر از دره‌ای دور
رو به رديفِ صنوبرانِ سوخته می‌نگرم
آنجا هميشه پيش از غروب
مَحرمانِ مخفی‌ترين ترانه‌های مگو
سايه‌سارِ ترا بر ديوارِ مُشرف به چينه‌های شکسته ديده‌اند:
می‌آيی، پيراهنِ کبودِ بارانخورده‌ای را در باد
رو به رويای خورشيدِ خسته می‌گيری
دست به دامنِ روشنايی، دعا می‌کنی
درها، دريچه‌ها و ميله‌ها را می‌شمری
ميله‌ها و نامهای مردگان را می‌شمری،
و شب، تازه از اشتياقِ آن همه قرار
آن همه علاقه، آن همه آدمی
می‌فهمی که ديگر هيچ خط و خبری نخواهد رسيد،
تنها کلماتی برهنه در هوا
بی‌راه و بی‌رويا
رو به رديفِ صنوبرانِ سوخته می‌نگرم
آنجا هميشه پيش از غروب
مَحرمانِ مخفی‌ترين ترانه‌های مگو
سايه‌سارِ ترا بر ديوارِ مُشرف به چينه‌های شکسته ديده‌اند:
می‌آيی، پيراهنِ کبودِ بارانخورده‌ای را در باد
رو به رويای خورشيدِ خسته می‌گيری
دست به دامنِ روشنايی، دعا می‌کنی
درها، دريچه‌ها و ميله‌ها را می‌شمری
ميله‌ها و نامهای مردگان را می‌شمری،
و شب، تازه از اشتياقِ آن همه قرار
آن همه علاقه، آن همه آدمی
می‌فهمی که ديگر هيچ خط و خبری نخواهد رسيد،
تنها کلماتی برهنه در هوا
بی‌راه و بی‌رويا
Data_art
مدیر بازنشسته
از سنگ بپرس،
كه بی تو چونم،
تو آن طلسم حقیقت،
آن كه با خویش بودن،
در خویش بودن،
آن زمزمه خنیاگری،
كه مست می كند،
كه سنگ را آب می كند،
كه شبپره را آفتاب می كند...
تمام گلهای وحشی را،
از مزارع گندم،
فراجمع خواهم چید،
و به پیشكش،
تو راخواهم آورد،
ای دختر صحرای نور،
از انگشتانم شانه خواهم ساخت،
و بلندترین صخره،
درگذرگاه باد،
خواهیم ایستاد،
وگیسوانت را شانه خواهم كرد،
آرام باش،
عروس خلق،
از صحبت دوستی برنجم
که اخلاق بدم حسن نماید
عیبم هنر و کمال بیند
خارم گل و یاسمن نماید
کو دشمن شوخ چشم دانا؟!
تا عیب مرا به من نماید
که اخلاق بدم حسن نماید
عیبم هنر و کمال بیند
خارم گل و یاسمن نماید
کو دشمن شوخ چشم دانا؟!
تا عیب مرا به من نماید
Data_art
مدیر بازنشسته
[FONT="]
[/FONT][FONT="]کجا بروم ؟ از که بپرسم نشانی نگاهت را؟[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]کجا بروم که نه قفسی باشد و نه هوسی؟[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]کجا بروم که نه فرهاد باشد و نه شیرینی، نه مجنون بیابان گرد و نه لیلایی،[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]نه یعقوب و نه پیراهنی؟[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]کجا بروم که تنها تو باشی و زمزمه ا ی که از تو آغاز شود و به دریایی دور بریزد؟[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]فقط تو باشی و نه حتی گل یاسی که عطر نفسهایت را دارد و تا آسمان قد کشیده است[/FONT][FONT="].[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]نه ستاره ای باشد و نه ماه پاره ای[/FONT][FONT="].[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]تنها نگاه تو باشد و چراغی که از خورشید رو شنتر است[/FONT][FONT="].[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]کجا بروم ؟ تو بگو! کجا بروم که جز تپشهای قلب تو ، طنینی از زندگی نباشد؟[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]کجا بروم ...کجا بروم که همه ی آرزوی من جز بندگی نباشد؟[/FONT]
[/FONT][FONT="]کجا بروم ؟ از که بپرسم نشانی نگاهت را؟[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]کجا بروم که نه قفسی باشد و نه هوسی؟[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]کجا بروم که نه فرهاد باشد و نه شیرینی، نه مجنون بیابان گرد و نه لیلایی،[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]نه یعقوب و نه پیراهنی؟[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]کجا بروم که تنها تو باشی و زمزمه ا ی که از تو آغاز شود و به دریایی دور بریزد؟[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]فقط تو باشی و نه حتی گل یاسی که عطر نفسهایت را دارد و تا آسمان قد کشیده است[/FONT][FONT="].[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]نه ستاره ای باشد و نه ماه پاره ای[/FONT][FONT="].[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]تنها نگاه تو باشد و چراغی که از خورشید رو شنتر است[/FONT][FONT="].[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]کجا بروم ؟ تو بگو! کجا بروم که جز تپشهای قلب تو ، طنینی از زندگی نباشد؟[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]کجا بروم ...کجا بروم که همه ی آرزوی من جز بندگی نباشد؟[/FONT]
[FONT="][/FONT][FONT="][/FONT]
آخرین ویرایش:
و به من خندیدی
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه
سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلوده به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق این پندارم
که چرا
خانه کوچک ما سیب نداشت
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه
سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلوده به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق این پندارم
که چرا
خانه کوچک ما سیب نداشت
با صبا افتان و خیزان می‌روم تا کوی دوست
و از رفیقانِ ره، استمداد همت می‌کنم
خاک کویت زحمت ما برنتابد بیش از این
لطف‌ها کردی بتا، تخفیف زحمت می‌کنم
زلف دلبر دام راه و غمزه‌اش تیر بلاست
یاد دار ای دل که چندینت نصیحت می‌کنم
و از رفیقانِ ره، استمداد همت می‌کنم
خاک کویت زحمت ما برنتابد بیش از این
لطف‌ها کردی بتا، تخفیف زحمت می‌کنم
زلف دلبر دام راه و غمزه‌اش تیر بلاست
یاد دار ای دل که چندینت نصیحت می‌کنم
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
عضویت در گروه دوست داران حافظ | ادبیات | 0 | |
|
بهترین شعری رو که دوست داری چیه؟ | ادبیات | 3656 |