برای شناسایی کاربران اینترنت روش‌های مختلفی وجود دارد که یکی از پرکاربردترین و مهم‌ترین آنها شناسایی کاربران از طریق شناسه‌ی اینترنتی (IP) است. روشی با دقت بالا که با بهره‌گیری دقیق از آن می‌توان در بسیاری از موارد حتی آدرس محل سکونت کاربر هدف را هم شناسایی کرد.
در روز ۲۷ مهر ماه سال جاری، علی‌اصغر انصاری، معاون شرکت فناوری اطلاعات در مصاحبه‌ای که با خبرگزاری مهر انجام داده است از شناسنامه‌دار شدن تمامی IPهای موجود در کشور خبر داد. طرحی که در آن بیش از ۳ میلیون IP دارای شناسنامه می‌شوند و به عبارتی قابلیت تعقیب و شناسایی کاربران اینترنت را به مسئولان ایرانی می‌دهد. قابلیتی که می‌تواند از جهاتی سودمند و از جهاتی دیگر مضر باشد.
شناسه‌ی اینترنتی (IP) چیست؟
شناسه‌ی اینترنتی یا همان IP، نشانی‌ای است که به هر کامپیوتری که به شبکه‌ی جهانی اینترنت وصل می‌شود اختصاص می‌یابد (ترکیبی از ۴ عدد که با نقطه از هم جدا می‌شوند، به‌عنوان مثال 217.219.125.56). این شماره برای هر کامپیوتر متصل به اینترنت یکتا است و اگر بخواهیم کارکرد IP را در دنیای واقعی شبیه‌سازی کنیم، می‌توانیم آن را به نشانی پستی هر خانه تشبیه کنیم. نشانی‌ای که با در اختیار داشتن آن می‌توانید به سادگی محل سکونت هر کسی را بیابید.
IP هم دقیقا همین نقش را در دنیای مجازی بازی می‌کند و با دانستن IP یک کامپیوتر متصل به اینترنت، می‌توانید محل زندگی کاربر مورد نظر خود را تا حدودی (در برخی موارد با دقت بالا) شناسایی کنید. نکته اینجاست که با شناسنامه‌دار کردن این شناسه‌ی یکتا، راه برای شناسایی کاربران هموارتر می‌شود و مسئولان در صورت لزوم به راحتی می‌توانند به کاربر هدف دسترسی پیدا کنند.
مزایا و معایب شناسنامه‌دار کردن شناسه‌های اینترنتی
به طور کلی اینترنت ابزاری است که مانند یک چاقوی دو لب کار می‌کند و مزایا و معایب خاص خود را دارد. در مورد طرح شناسنامه‌دار کردن شناسه‌های اینترنتی نیز همین قاعده حاکم است و می‌توان این اقدام را از دو جنبه متفاوت بررسی کرد.
با ظهور اینترنت، گسترش دامنه‌ی نفوذ این پدیده در جهان و رسوخش به بسیاری از جنبه‌های زندگی انسان‌ها، برخی از افراد سودجو سعی در کلاهبرداری و یا اقدامات خرابکارانه‌ای مانند انتشار تصاویر پورن کودکان، هک و نفوذ به وب‌سایت‌ها یا سرقت اطلاعات کارت‌های اعتباری می‌کنند. یکی از بهترین روش‌های شناسایی این اقدامات خرابکارانه رهگیری افراد خاطی از طریق IP است. علاوه بر این سازمان‌های امنیتی کشورهای غربی برای رهگیری گروه‌های تروریستی و عملیات احتمالی آنها نیز از رهگیری IP استفاده می‌کنند. بنابراین بهره‌گیری از این امکان مختص ایران نیست.
اما از سوی دیگر، شناسنامه‌دار کردن IPها می‌تواند حریم خصوصی کاربران اینترنت را تا حد بسیار زیادی تحت‌الشعاع قرار دهد و مانند «برادر بزرگ (Big Brother)» همواره آنها را زیر نظر بگیرد. این اقدام می‌تواند تا حدود زیادی باعث شود که کاربران اینترنت از نظر روانی احساس ناامنی کنند و هر لحظه این فکر به ذهنشان برسد که ممکن است کسی آنها را زیر نظر داشته باشد.
در روز ۲۷ مهر ماه سال جاری، علی‌اصغر انصاری، معاون شرکت فناوری اطلاعات در مصاحبه‌ای که با خبرگزاری مهر انجام داده است از شناسنامه‌دار شدن تمامی IPهای موجود در کشور خبر داد. طرحی که در آن بیش از ۳ میلیون IP دارای شناسنامه می‌شوند و به عبارتی قابلیت تعقیب و شناسایی کاربران اینترنت را به مسئولان ایرانی می‌دهد. قابلیتی که می‌تواند از جهاتی سودمند و از جهاتی دیگر مضر باشد.
شناسه‌ی اینترنتی (IP) چیست؟
شناسه‌ی اینترنتی یا همان IP، نشانی‌ای است که به هر کامپیوتری که به شبکه‌ی جهانی اینترنت وصل می‌شود اختصاص می‌یابد (ترکیبی از ۴ عدد که با نقطه از هم جدا می‌شوند، به‌عنوان مثال 217.219.125.56). این شماره برای هر کامپیوتر متصل به اینترنت یکتا است و اگر بخواهیم کارکرد IP را در دنیای واقعی شبیه‌سازی کنیم، می‌توانیم آن را به نشانی پستی هر خانه تشبیه کنیم. نشانی‌ای که با در اختیار داشتن آن می‌توانید به سادگی محل سکونت هر کسی را بیابید.
IP هم دقیقا همین نقش را در دنیای مجازی بازی می‌کند و با دانستن IP یک کامپیوتر متصل به اینترنت، می‌توانید محل زندگی کاربر مورد نظر خود را تا حدودی (در برخی موارد با دقت بالا) شناسایی کنید. نکته اینجاست که با شناسنامه‌دار کردن این شناسه‌ی یکتا، راه برای شناسایی کاربران هموارتر می‌شود و مسئولان در صورت لزوم به راحتی می‌توانند به کاربر هدف دسترسی پیدا کنند.
مزایا و معایب شناسنامه‌دار کردن شناسه‌های اینترنتی
به طور کلی اینترنت ابزاری است که مانند یک چاقوی دو لب کار می‌کند و مزایا و معایب خاص خود را دارد. در مورد طرح شناسنامه‌دار کردن شناسه‌های اینترنتی نیز همین قاعده حاکم است و می‌توان این اقدام را از دو جنبه متفاوت بررسی کرد.
با ظهور اینترنت، گسترش دامنه‌ی نفوذ این پدیده در جهان و رسوخش به بسیاری از جنبه‌های زندگی انسان‌ها، برخی از افراد سودجو سعی در کلاهبرداری و یا اقدامات خرابکارانه‌ای مانند انتشار تصاویر پورن کودکان، هک و نفوذ به وب‌سایت‌ها یا سرقت اطلاعات کارت‌های اعتباری می‌کنند. یکی از بهترین روش‌های شناسایی این اقدامات خرابکارانه رهگیری افراد خاطی از طریق IP است. علاوه بر این سازمان‌های امنیتی کشورهای غربی برای رهگیری گروه‌های تروریستی و عملیات احتمالی آنها نیز از رهگیری IP استفاده می‌کنند. بنابراین بهره‌گیری از این امکان مختص ایران نیست.
اما از سوی دیگر، شناسنامه‌دار کردن IPها می‌تواند حریم خصوصی کاربران اینترنت را تا حد بسیار زیادی تحت‌الشعاع قرار دهد و مانند «برادر بزرگ (Big Brother)» همواره آنها را زیر نظر بگیرد. این اقدام می‌تواند تا حدود زیادی باعث شود که کاربران اینترنت از نظر روانی احساس ناامنی کنند و هر لحظه این فکر به ذهنشان برسد که ممکن است کسی آنها را زیر نظر داشته باشد.
