ماه کنعانی من ، مصرت نیست
عاشق زار تورا ، حسرت نیست
سرو من سا یه ی دلجویت کو ؟
ماه من ! جلوه گه رویت کو ؟
عطش خااک فروخورده ی من
نمِ باران ! به تنِ مرده ی من
وای از این حالِ دلِ نالانم
دیده ی اشک به خون پالانم
دیر گاهی ست که دلتنگ توأم
درعجب ازدلِ چون سنگ توأم
باز هم ، داغِ فراقت...