رضا کاظمی
- شروع کننده موضوع naghmeirani
- تاریخ شروع
تو نيستي و من
بر خاكِ هيچ - بر خاكِ پوچ
سيگارِ كسالت دود مي‌كنم
و هر روز روويِ بندِ رخت
خودم را پهن مي‌شوم
گرم اما نمي‌شوم.
خورشيد
اين‌جا سردتر از نگاهِ شهر است حتا
كه خشك نمي‌كُنَدَم
شبيه خورشيدِ پيشاني‌ت
هرجا كه بودي مي‌تابيدي مي‌خنديدم از گرماي...
اما تو نيستي بيايي
جمع‌اَم كني - برداري‌اَم
از روويِ بند رخت.
اين‌جا من سردم است؛ نمي‌بيني؟!
( رضا کاظمی )
خواستم فانوسِ راهَ‌ت باشم
حال آن‌که بر پیشانی‌اَت
مُشتی ستاره، بر راه می‌تابید!
*
گفتی بمان!
- در چشمانت چیزی بود
که از شب هم گذر می‌کرد -
ماندم،
و شرم از حقارتِ فانوس
شانه‌هام را لرزاند.
رفتی،
و بدرودی تلخ
در من آغاز شد.
*
کاش بر پیشانی‌اَت
ستاره می‌شدم
نه کرم شب‌تاب
بر سنگ‌های شب!
( رضا کاظمی / از مجموعه‌ی می‌رویم گُلِ انار بچینیم، نمی‌آیی؟! / 86 )
حال آن‌که بر پیشانی‌اَت
مُشتی ستاره، بر راه می‌تابید!
*
گفتی بمان!
- در چشمانت چیزی بود
که از شب هم گذر می‌کرد -
ماندم،
و شرم از حقارتِ فانوس
شانه‌هام را لرزاند.
رفتی،
و بدرودی تلخ
در من آغاز شد.
*
کاش بر پیشانی‌اَت
ستاره می‌شدم
نه کرم شب‌تاب
بر سنگ‌های شب!
( رضا کاظمی / از مجموعه‌ی می‌رویم گُلِ انار بچینیم، نمی‌آیی؟! / 86 )
تمام زنده‌گی‌اَش را تاخت زده بودْ مَرد
برای یک شب خوابیدن
در شبِ چشم‌هات.
چشم‌هات اما؛
شب نشد هیچ‌وقت!
---------
رضا کاظمی
برای یک شب خوابیدن
در شبِ چشم‌هات.
چشم‌هات اما؛
شب نشد هیچ‌وقت!
---------
رضا کاظمی
از دور، زیباترند منظره‌ها.
نزدیک نیا
آتش گرفته است این خانه!
نزدیک نیا
آتش گرفته است این خانه!
آخرین ویرایش:
توكي خواهي آمد
همراه روزهايي
كه نفس هايت
خورشيد را معنا مي كرد
وخنده هايت
ستاره هارا تك به تك
به دامنم مي ريخت ؟
تو كي خواهي آمد
كنارپنجره ام بايستي -
بگويي:هواكه خوب است
آسمان هم كه صاف
فكرنمي كني
پنجره اضافي باشد؟
توكي خواهي آمد
همراه روزهايي كه زنده بودم؟!
همراه روزهايي
كه نفس هايت
خورشيد را معنا مي كرد
وخنده هايت
ستاره هارا تك به تك
به دامنم مي ريخت ؟
تو كي خواهي آمد
كنارپنجره ام بايستي -
بگويي:هواكه خوب است
آسمان هم كه صاف
فكرنمي كني
پنجره اضافي باشد؟
توكي خواهي آمد
همراه روزهايي كه زنده بودم؟!
[h=6]بازَت داشتم از رفتن
با سِحرِ آوازهای نخوانده
و نرمای ابرهای نباریده.
اما، رفتی.
از میان شکسته‌های آینه
و تکه‌های آفتاب
بر پلی از رنگین‌کمان گذشتی، رفتی.
رفتی تا ماه، تا گل‌سرخ
تا سِحرِ آواز پرنده‌ای که از دور تو را می‌خوانْد
و من ماندم.
ماندم در هراس آوازهایی
که دیگر نمی‌بارند
و ابرهایی
که دیگر نمی‌خوانند!
"رضا کاظمی"[/h]
با سِحرِ آوازهای نخوانده
و نرمای ابرهای نباریده.
اما، رفتی.
از میان شکسته‌های آینه
و تکه‌های آفتاب
بر پلی از رنگین‌کمان گذشتی، رفتی.
رفتی تا ماه، تا گل‌سرخ
تا سِحرِ آواز پرنده‌ای که از دور تو را می‌خوانْد
و من ماندم.
ماندم در هراس آوازهایی
که دیگر نمی‌بارند
و ابرهایی
که دیگر نمی‌خوانند!
"رضا کاظمی"[/h]
1
پرستوها
گیج میخورند در آسمانِ شهر
و درخت ها
پاییز را از یاد نمیبرند.
کجا مانده ای با بهاری که نیاورده ای هنوز؟!
2
چشم هات
برگچه های نو رَسته ی بهارند
پاییز نمیشوند.
3
وقتی تو نیستی
زندهگی را نمیتوان هر صبح
در آغوش گرفت
و برای تکه ای نان
کنار تنور خورشید
صف کشید!
4
باید ببارد برف
شبِ گیسوهات
دراز شده است دیگر!
5
هنوز کوچهها همان اَند
خیابان ها همان اَند
پنجره ها و مردمِ بی رؤیا، همان.
تنها تویی که نیستی!
6
نامه هات را بی نشانی،
به باد بِدِه
می رساند.
خانه ام بر باد است!
7
آتشکارِ ماهِری هستی
تا می خواهم سرد شوم
در کوره اَت می دَمی!
1
گووشِ فلک را کَر کردهای با سکوت هات!
"هایی" بزن،
"هوویی" بگو
بگذار دوباره بچرخد فلک!
2
دارد بهار میشود
گل فروش های دوره گرد
بنفشه جار می زنند.
کدام پرستو
بذر تو را هدیه خواهد آورد؟
دوست داشتنم را ببین!
گیسوهات را بگو
دست از سرِ باد بردارند
دارد به کوه می زند خودش را
2
پروازِ هیچ پرنده ای را
حسرت نمی برم
وقتی قفس
چشم های تو باشد
3
چه خوش خیالی باد!
تو را به بازی گرفته است گیسوهاش
آخرین ویرایش توسط مدیر: