وصف گل

[غفار]

عطار

عطار

چون سیمبران روی به گلزار نهادند
گل را ز رخ چون گل خود خار نهادند
تا با رخ چون گل بگذشتند به گلزار
نار از رخ گل در دل گلنار نهادند
در کار شدند و می چون زنگ کشیدند
پس عاشق دلسوخته را کار نهادند
تلخی ز می لعل ببردند که می را
تنگی ز لب لعل شکربار نهادند
ای ساقی گلرنگ درافکن می گلبوی
کز گل کلهی بر سر گلزار نهادند
می‌نوش چو شنگرف به سرخی که گل تر
طفلی است که در مهد چو زنگار نهادند
بوی جگر سوخته بشنو که چمن را
گلهای جگر سوخته در بار نهادند
زان غرقه‌ی خون گشت تن لاله که او را
آن داغ سیه بر دل خون خوار نهادند
سوسن چو زبان داشت فروشد به خموشی
در سینه‌ی او گوهر اسرار نهادند
از بر بنیارد کس و از بحر نزاید
آن در که درین خاطر عطار نهادند​

 

[torpheh]

گل بیخار میسر نشود در بستان
گل بیخار جهان مردم نیکو سیرند
سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز
مرده آنست که نامش به نکویی نبرند

 

[Ka!SeR]

ای صوفیان عشق بدرید خرقه ها
صد جامه ضرب کرد گل از لذت صبا
کز یار دور ماند و گرفتار خار شد
زین هر دو درد رست گل از امر ایتیا
از غیب رو نمود صلایی زد و برفت
کاین راه کوته ست گرت نیست پا روا
من هم خموش کردم و رفتم عقیب گل
از من سلام و خدمت ریحان و لاله را
دل از سخن پر آمد و امکان گفت نیست
ای جان صوفیان بگشا لب به ماجرا
زان حال ها بگو که هنوز آن نیامده ست
چون خوی صوفیان نبود ذکر مامضی

مولانا

 

[naghmeirani]

خاقانی

خاقانی

مه نجویم، مه مرا روی تو بس
گل نبویم، گل مرا بوی تو بس
عقل من دیوانهٔ عشق تو شد
بندش از زنجیر گیسوی تو بس
اشک من باران بی‌ابر است لیک
ابر بی‌باران خم موی تو بس

 

[naghmeirani]

عبید زاکانی

عبید زاکانی

بخواه باده و با یار عزم صحرا کن

چو گل به باغ رود رو به خانه نتوان کرد

مکن عبید ز مستی کرانه فصل بهار

که عیش خوش به چمن بی‌چمانه نتوان کرد

 

[*setareh66*]

بيا تا گل برافشانيم و مي در ساغر اندازيم
فلــك را سقف بشكافيم و طرحي نو در اندازيم
اگر غم لشكر انگيزد كه خون عاشقان ريزد
من و ساقي به هم سازيم و بنيادش براندازيم​

 

[*setareh66*]

ای گل خوشبوی اگر صد قرن باز آید بهار
مثل من دیگر نبینی بلبل خوشگوی را​

سعدی...

 

[naghmeirani]

باد صبا جیب سمن برگشاد
غلغل بلبل به چمن در فتاد

زنده کند مردهٔ صد ساله را
باد چو بر گل گذرد بامداد

زمزم مرغان سخندان شنو
تا نکنی نغمهٔ داود یاد

موسم عیشست غنیمت شمار
هرزه مده عمر و جوانی به باد

وقت به افسوس نشاید گذاشت
جام می از دست نباید نهاد

تا بتوان خاطر خود شاددار
نیست بدین یک دو نفس اعتماد

خاک همانست که بر باد داد
تخت سلیمان و سریر قباد

چرخ همانست که بر خاک ریخت
خون سیاووش و سر کیقباد

انده دنیا بگذار ای عبید
تا بتوان زیست یکی لحظه شاد

 

[*زهره*]

گل ز روی او شرمسار شد
دل چو موی او بی‌قرار شد

ماه بر زمینش نهاده رخ
چون بر اسب خوبی سوار شد

وانکه دید روی نگار من
ز اشک دیده رویش نگار شد

سر به خاک پایش در افکنم
چون که دست عقلم ز کار شد

می که نوشیدم، آتشی بر زد
غم که پوشیدم، آشکار شد

همرهان من، گو: سفر کنید
کاوحدی به دامی شکار شد​

 

[naghmeirani]

سعدی

سعدی

هزار سختی اگر بر من آید آسانست

که دوستی و ارادت هزار چندانست

سفر دراز نباشد به پای طالب دوست

که خار دشت محبت گلست و ریحانست

 

[naghmeirani]

سعدی

سعدی

درون خلوت ما غیر در نمی‌گنجد

برو که هر که نه یار منست بار منست

به لاله زار و گلستان نمی‌رود دل من

که یاد دوست گلستان و لاله زار منست

 

[غفار]

سلام

آنچ گل سرخ قبا می‌کند
دانم من کان ز کجا می‌کند
بید پیاده که کشیدست صف
آنچ گذشتست قضا می‌کند
سوسن با تیغ و سمن با سپر
هر یک تکبیر غزا می‌کند
بلبل مسکین که چه‌ها می‌کشد
آه از آن گل که چه‌ها می‌کند
گوید هر یک ز عروسان باغ
کان گل اشارت سوی ما می‌کند
گوید بلبل که گل آن شیوه‌ها
بهر من بی‌سر و پا می‌کند
دست برآورده به زاری چنار
با تو بگویم چه دعا می‌کند
بر سر غنچه کی کله می‌نهد
پشت بنفشه کی دوتا می‌کند
گر چه خزان کرد جفاها بسی
بین که بهاران چه وفا می‌کند
فصل خزان آنچ به تاراج برد
فصل بهار آمد ادا می‌کند
ذکر گل و بلبل و خوبان باغ
جمله بهانه‌ست چرا می‌کند
غیرت عشق است وگر نه زبان
شرح عنایات خدا می‌کند
مفخر تبریز و جهان شمس دین
باز مراعات شما می‌کند​

 

[naghmeirani]

سعدی

سعدی

سلام دوستِ خوبم!​

تو آن درخت گلی کاعتدال قامت تو
ببرد قیمت سرو بلندبالا را
دگر به هر چه تو گویی مخالفت نکنم
که بی تو عیش میسر نمی‌شود ما را​

 

[naghmeirani]

صائب تبریزی

صائب تبریزی

سیرست چشم شبنم من، ورنه شاخ گل
آغوش باز کرده صلا می‌دهد مرا​

 

[maryam_22]

امشب از میمنت مقدم پیغمبر گل
باده‌ی جذبه به جوش آمده در ساغر گل
تا همه فصل شود فصل طرب‌خیز بهار
گل خورشید برآورده سر از خاور گل
لیله‌القدر دل است امشب و تا مطلع فجر
سوره‌ی نور بخوان در ورق دفتر گل
سر زد از آینه‌ی نرگس دم صبح
آخرین حجت عشق و شرف منبر گل
پلک آغشته به خون فلق از خواب شکفت
تا چو خورشید قدم زد به جهان رهبر گل
تا که هر ذره‌ی هستی شود از شوق مشام
آمد آن جوهره‌ی جوهره‌ی جوهر گل
شادی عسگری و نرگس عصمت امشب
تا به عیوق رود غلغله‌ی عسکر گل
ای شده ساکن ظلمتکده‌ی شب! بنگر
آیه‌ی روشن عشق احد از منظر گل

 

[naghmeirani]

صائب تبریزی

صائب تبریزی

چون گل ز ساده لوحی، در خواب ناز بودیم
اشک وداع شبنم، بیدار کرد ما را​

 

[naghmeirani]

صائب تبریزی

صائب تبریزی

ای گل که موج خنده‌ات از سرگذشته است
آماده باش گریهٔ تلخ گلاب را​

 

[maryam_22]

شیخ اجل سعدی​

برخیز که می‌رود زمستان
بگشای در سرای بستان
نارنج و بنفشه بر طبق نه
منقل بگذار در شبستان
وین پرده بگوی تا به یک بار
زحمت ببرد ز پیش ایوان
برخیز که باد صبح نوروز
در باغچه می‌کند گل افشان
خاموشی بلبلان مشتاق
در موسم گل ندارد امکان
آواز دهل نهان نماند
در زیر گلیم و عشق پنهان
بوی گل بامداد نوروز
و آواز خوش هزاردستان
بس جامه فروختست و دستار
بس خانه که سوختست و دکان
ما را سر دوست بر کنارست
آنک سر دشمنان و سندان
چشمی که به دوست برکند دوست
بر هم ننهد ز تیر باران
سعدی چو به میوه می‌رسد دست
سهلست جفای بوستانبان

 

[naghmeirani]

فریدون مشیری

فریدون مشیری

دل من دیر زمانیست که می پندارد
دوستی نیز گلی است
مثل نیلوفر و ناز
ساقه ترد و ظریفی دارد
بی گمان سنگدل است آنکه روا میدارد
جان این ساقه نازک را دانسته بیازارد.


​

 

[naghmeirani]

فریدون مشیری

فریدون مشیری

نه آسمان نه درختان نه شب نه پنجره
آه کسی نمی دانست
که خون و آتش عشق
گل همیشه بهاری است
جاودان با من...!​

 

[ارش مهرداد]

به دنيای متمدن پا نخواهيم نهاد
مگر آنگاه که زن در ميان ما
از يک لايه گوشت چرب و نرم
به صورت يک نمايشگاه گل درآيد...

نزار قبانی

 

[گلابتون]

بین رویای شبانه جستجویت می کنم ،
نرگس عشق منی هر لحظه بویت می کنم ،
برگ برگ خاطراتم را خزان بر باد داد ،
ای گل ناز بهاری آرزویت می کنم .

 

[Ka!SeR]

سحر گاهان که بلبل بر گل ایی
اشک چشمم بدامان گل گل ایی
روم در پای گل افغان کرم سر
که هر سوته دلی در غلغل ایی

بابا طاهر

 

[Ka!SeR]

بوي دم مقبلان چو گل خوش باشد
بدبخت چو خار تيز و سرکش باشد
از صحبت گل خار ز آتش برهد
وز صحبت خار گل در آتش باشد

 

[naghmeirani]

"شفیعی کدکنی"

"شفیعی کدکنی"

نفست شکفته بادا وُ
ترانه ات شنیدم
گل آفتابگردان!
نگهت خجسته بادا وُ
شکفتن تو دیدم
گل آفتابگردان!

به سَحَر که خفته در باغ،صنوبر و ستاره،
تو به آب ها سپاری همه صبر و خواب خود را
و رَصَد کنی زهر سو،ره آفتاب ِ خود را.

نه بنفشه داند این راز،نه بید و رازیانه
دم ِ همتی شگرف است تو را در این میانه.

تو همه در این تکاپو
که حضور زندگی نیست
به غیر آرزوها
و به راه آرزوها،
همه عمر،
جست و جوها.

من و بویه ی *رهایی،
وگرم به نوبت عمر،
رهیدنی نباشد.
تو و جست و جو
وگر چند رسیدنی نباشد.

چه دعات گویم ای گل
تویی آن دعای خورشید که مستجاب گشتی
شده اتحاد معشوق به عاشق از تو رمزی،
نگهی به خویشتن کن که خود آفتاب گشتی!

 

[naghmeirani]

ز دو دیده خون فشانم، ز غمت شب جدایی
چه کنم؟ که هست اینها گل خیرآشنایی
همه شب نهاده‌ام سر، چوسگان، بر آستانت
که رقیب در نیاید به بهانه‌ی گدایی
مژه‌ها و چشم یارم به نظرچنان نماید
که میان سنبلستان چرد آهوی ختایی
در گلستان چشمم ز چه روهمیشه باز است؟
به امید آنکه شاید تو به چشم من درآیی
سر برگ گل ندارم، به چه رو روم به گلشن؟
که شنیده‌ام ز گلها همه بوی بی‌وفایی
به کدام مذهب این به کدام ملت است این؟
که کشند عاشقی را، که توعاشقم چرایی؟
به طواف کعبه رفتم به حرم رهم ندادند
که برون در چه کردی؟ که درون خانه آیی؟
به قمار خانه رفتم، همه پاکباز دیدم
چو به صومعه رسیدم همه زاهدریایی
در دیر می‌زدم من، که یکی زدر در آمد
که : درآ، درآ، عراقی، که توهم از آن مایی​

 

[محـسن ز]

مولانا

مولانا

گلی یا سوسنی یا سرو یا ماهی نمیدانم
از این آشفته بی دل چه میخواهی نمیدانم
​

 

[محـسن ز]

کسایی مروزی

کسایی مروزی

[FONT=&quot]گل نعمتی است هديه فرستاده از بهشت[/FONT]
[FONT=&quot] مردم کريم تر شود اندر نعيم گل[/FONT]
[FONT=&quot] ای گلفروش گل چه فروشی برای سيم[/FONT]
[FONT=&quot] وز گل عزيزتر چه ستانی به جای گل؟[/FONT]​

 

[naghmeirani]

گل بی رخ یار خوش نباشد
بی باده بهار خوش نباشد
طرف چمن و طواف بستان
بی لاله عذار خوش نباشد
رقصیدن سرو و حالت گل
بی صوت هزار خوش نباشد
با یار شکرلب گل اندام
بی بوس و کنار خوش نباشد
هر نقش که دست عقل بندد
جز نقش نگار خوش نباشد
جان نقد محقر است حافظ
از بهر نثار خوش نباشد

 

[محـسن ز]

مولانا

مولانا

ای هوس‌های دلم باری بیا رویی نما
ای مراد و حاصلم باری بیا رویی نما
مشکل و شوریده‌ام چون زلف تو چون زلف تو
ای گشاد مشکلم باری بیا رویی نما
از ره و منزل مگو دیگر مگو دیگر مگو
ای تو راه و منزلم باری بیا رویی نما
درربودی از زمین یک مشت گل یک مشت گل
در میان آن گلم باری بیا رویی نما
تا ز نیکی وز بدی من واقفم من واقفم
از جمالت غافلم باری بیا رویی نما
تا نسوزد عقل من در عشق تو در عشق تو
غافلم نی عاقلم باری بیا رویی نما
شه صلاح الدین که تو هم حاضری هم غایبی
ای عجوبه واصلم باری بیا رویی نما