فلسفه ی روزه

[Tutulmaz]

بسم الله الرحمن الرحیم

اکثریت،تعبیری که از روزه گرفتن داریم چشیدن طعم گرسنگی ست چون تعبیری که از نماز داریم،خم و راست شدن.
چنانچه تعبیر دومی جز درد کمر فرجی ندارد،تعبیر نخست نیز جز گرسنگی و زجر بی فایده،بی حاصل است.
بی فایده،بر اینکه در دین ما،نیت از ارکان است.چنانکه بر نیت و اصل موضوع غافل است ،راه کج است و اگرچه راست نیز باشد،قدم کج است و این هیچ است.

می توان فسلفه ی برخی امور را به ادراک، درک کرد،به لامسه حس کرد به ندای ابر حس،آگاه شد.اگرچه اصل آن مبهم باشد.گاهاً باید پذیرفت اگرچه دانا به آن نباشیم.

اینک در باب صیام بیاندیشیم،سخن گوییم،اگرچه تماماً صدق نباشد با این حال تفکر کنیم.هر آنچه هم باشد، آنچه که در سر اکثریت ماست،نیست.

اینک هر فصل را در باب مسأله ای بحث کنیم که اکثریت در درک صحت و سقم آن عاجز شده ایم.

 

[Tutulmaz]

فصل اول
روزه داری به صرف، چشیدن طعم گرسنگی نیست.

روزه ،اگرچه چشیدن اوقات تلخ فقیران است،روزه دار(این عصر) تا افطار گرسنه است و در افطار سفره ی رنگین در بر دارد.فقیر اگرچه هر روز گرسنه است. زمان اذان مغرب وی مشخص نیست،سفره ی وی رنگین نیست.

پس در این فصل،چندان هم ادعا نکنیم که با فقیران و گرسنگان همدرد هستیم.روزه یک ماه است تا برای آنان که امکانی فرهم دارند، یک سال پیاپی گرسنگان را در حد وسعت خود سیر کنند.
در این ماه سیر کردن گرسنه بر هر کس که توان روزه داری ندارد واجب گشته است.پس هر آنقدر هم نادار باشیم،فقیر تر از ما نیز وجود دارد و سیر کردن آن امری ست واجب و عذر "من خود چه دارم که دیگری سیر کنم"بهانه است.

وَعَلَى الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعَامُ مِسْكِينٍ فَمَن تَطَوَّعَ خَيْرًا فَهُوَ خَيْرٌ لَّهُ
و کسانی که روزه را به زحمت توانند داشت عوض هر روز فدا دهند آن قدر که فقیر گرسنه‌ای سیر شود، و هر کس بر نیکی بیفزاید آن برای او بهتر است.

 

[Tutulmaz]

فصل دوم
روزه مختص مسلمانان نیست.بر هر که تذکری داده شده بر این،امر شده است.

اکثریت، روزه داری را مختص مسلمانان می دانند،چنین تعبیری مسلمانان را در انجام چنین فریضه ای به اکراه وا می دارد.در آیه ی زیر به صراحت مشخص است که روزه بر هر که خدا شناس باشد واجب گشته،تعبیر و تغییر قوانین آن، بر اساس تحریف کتب آسمانی ایشان است.وگرنه روزه ی 3 روزه برای برخی ادیان نشأت از تحریفات ایشان و یا تغییر حکم است.اگرچه در قدیم نیز چنین باشد.آنکه بر کتب خود ایمان آورد،واجب است بر تک تک آیه های آن ایمان بیاورد.و آن حکمی ست که بر هر خداشناسی واجب گشته است. روزه در ماه مبارک رمضان.

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِن قَبْلِكُمْ
ای اهل ایمان، بر شما هم روزه واجب گردید چنانکه امم گذشته را فرض شده بود،

 

[Tutulmaz]

فصل سوم
روزه داری تطهیر است.چنانچه هر آنکه گرسنگی کشد به حتم رستگار نیست.

آیه ی زیر دلیلی ست بر عنوان فصل سوم.باطبع روزه داری که به سایر امور و فواید روزه آگاه نیست.تنها زجر گرسنگی اش می ماند.


يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِن قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ
و این دستور برای آن است که پاک و پرهیزکار شوید.

 

[Tutulmaz]

فصل چهارم
اصل سر فصل، توانستن،اما نکردن

اصل،تمرین بر پرهیزگاری ست.تمرین بر کردن اموری که در اکثر اوقات باید کرد و نمی کنیم.تمرین بر ترک اموری که اکثر اوقات می کنیم که نباید بکنیم.
اکنون در این ماه اگر به صرف نخوردن و نیاشامیدن مرا روزه دار بنامند چه بد صفتی بر من بر گزیده اند.
اموری که به ظاهر و به باطن از پس روزه داری بر می آید بسیار فراتر از درک آدمی ست.
کم ماهی نیست.نزول قرآن،شب احیاء،شهادت حجت خدا
این تنها فرصتی ست برای مورد عفو قرار گرفتن،این برای زجر بندگان نیست،دستی ست که به سوی بندگان دراز شده است،دستی که پس زده می شود،چه بد دستی ست!
دستی که به سستی دست خدای را می گیرد چه ستم بر خود می کند.

وَأَن تَصُومُوا خَيْرٌ لَّكُمْ ۖ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ
و (بی‌تعلّل) روزه داشتن برای شما بهتر خواهد بود اگر (فواید آن را) بدانید.


شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي أُنزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِّلنَّاسِ وَبَيِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَىٰ وَالْفُرْقَانِ ۚ فَمَن شَهِدَ مِنكُمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْهُ
ماه رمضان ماهی است که قرآن در آن نازل شده برای هدایت بشر و برای راهنمایی و امتیاز حق از باطل، پس هر که دریابد ماه رمضان را باید آن را روزه بدارد،


يُرِيدُ اللَّـهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَلَا يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ وَلِتُكْمِلُوا الْعِدَّةَ وَلِتُكَبِّرُوا اللَّـهَ عَلَىٰ مَا هَدَاكُمْ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ
که خداوند برای شما حکم را آسان خواسته و تکلیف را مشکل نگرفته، و خواسته تا اینکه عدد روزه را تکمیل کرده و خدا را به عظمت یاد کنید که شما را هدایت فرمود، باشد که (از این نعمت بزرگ) سپاسگزار شوید.