باز کن پنجره را
باز کن پنجره را
خنده های دل تو پر رنگ اند!
شادی ات پر شده از عطر نماز
باز کن پنجره را
تا که میان دل تو باز هوایی بخورد!
باز کن ، تا که سراپای وجودت همه از عشق خدایت شود و
تو چه زیبا شده ای !
دل تو مهر همان سجاده
.
.
.
دل تو شاد شده
و کلامی ز پس این دل تو جاری شد:
پنجره باز شده و خدایم اینجاست
باز کن پنجره را
باز کن پنجره را گرمی دستانت را به نسیم دل این ابر بهاری خوش کن
شاید اندوه دلت پر گیرد
شاید این بار صدایت به همان عرش خدایت برسد
دل خود را به گل رازقی و شب بو ها
به شقایق ، به گل یاس و سپید
به صمیمانه ترین خنده ی سجاده ی این دشت خدا تقدیم کن .
قدمت پر شده از عطر گل و دستانت
پر شده از صدف و مروارید
شادی ات پر شده از عطر نماز
دل تو رفت به آن کعبه ی مقصود!
بیا تا که کمی پر گیریم !
بشتابیم که سیلاب نگیرد دل ما را !
و به سجاده نشینان ره عشق بیا ، خرده نگیریم!
تا که میان دل تو باز هوایی بخورد!
شاید این بار دلت پر شود از عشق به او
هدفت پر شده از صبح وصال !
خاطرت باز چه شاد است و نگاهت گرم است !
پنجره حکم همان عشق تو است !
دل تو در پس آن پنجره زیبا شده است !
صبر ، زیبایی این عشق تو را رنگین کرد
و میان دل تو حادثه ها کم شده اند !
شب که شرمنده شده ، باز صدایت کرده و به عشق تو و این خاطره ها می بالد
باز کن پنجره را
باز کن ، تا که سراپای وجودت همه از عشق خدایت شود و
باز نگاهت پر زیبایی این خاطره ها
تو سرا پا شادی !
تو پر از همهمه ی عشق به تکبیرة الا حرام نمازی !
وای نگاهت چه سنگین و دلت مرهم آن فصل غم انگیز جدایی !
باز کن پنجره را
باز کن ، باز صدایت روشن
ودلت پر شده از آن همه ایثار اقاقی !
چقدر این دل تو پر حجم است !
چقدر عشق به تو نزدیک است !
تو به خود می بالی !
تو به صبح دل خود خوشحالی !
پنجره باز شده و سرا پا عشقی !
دل تو مهر همان سجاده
و سلامت ، لبخند
و نگاهت پر عشق و صلوات
تو پس پنجره ی باز شده بال زدی
قاصدک های دلت بدرقه ی راه تواند
.
.
.
دل تو شاد شده
و کلامی ز پس این دل تو جاری شد:
پنجره باز شده و خدایم اینجاست
