lazlo
عضو جدید
اقتصاددان ها مدت ها است که پی برده اند بلندقد ها درآمد بیشتری دارند. آنها با چندین مطالعه به این نتیجه رسیده اند که هر اینچ قد اضافه می تواند به معنای سالی هزار دلار درآمد بیشتر باشد، البته اگر سطح تحصیل را برابر فرض کنیم. اگر شما قدتان ۶ فوت است، احتمالا با برابر بودن سایر شرایط از آن کوتوله ۵ و نیم فوتی که ته سالن ایستاده است سالی ۶ هزار دلار بیشتر درآمد دارید. (پیش تر مطالب مشابهی درباره رابطه زیبایی و درآمد و وزن و درآمد هم مطرح شده بود.)
به این ترتیب به نظر می رسد که طول قامت هم مثل جنسیت و نژاد در تعیین سطح دستمزد دخیل است و نقش آن برای مردها و زن ها یکسان است. حتی در میان دوقلوهای زن (که از قضا قدشان بیش از آنکه شما انتظار دارید متفاوت است) خواهر بلندقامت تر به طور متوسط درآمد بیشتری از دیگری دارد.
قد نه تنها بر درآمد تاثیرگذار است، بلکه شانس رسیدن به مدیریت را هم تحت تاثیر قرار می دهد. خود من وقتی در هیات مدیره یک شرکت نسبتا بزرگ کار می کردم، معمولا نیمی از بحث ها را که روی پرده اسکرین نمایش داده می شد از دست می دادم، چون نمی توانستم از بالای سر همکاران قدبلندم ببینم. همه آنها برخلاف من دارای سابقه طولانی موفقیت در دنیای بیزینس بودند. از ۴۳ رییس جمهور آمریکا تنها پنج تا از آنها کمتر از متوسط قد داشته است و آخرین آنها هم بنجامین هریسون بود که در ۱۸۸۸ رییس جمهور شد.
(سه نفر دیگر، آخرین شان جیمی کارتر، طول قامت شان تنها یک هوا زیر متوسط بوده است.) اکثریت روسای جمهور چندین اینچ بالاتر از میانگین بوده اند که پنج تن از بلندقدترین های آنها عبارتند از: آبراهام لینکلن، لیندون جانسون، بیل کلینتون، توماس جفرسون و فرانکلین روزولت – که یعنی طول قامت نه تنها موفقیت انتخاباتی بلکه توان تاثیر گذاری بر قانون اساسی را نیز تحت شعاع قرار می دهد.
بنابراین ماجرا چیست؟ چرا آسمان خراش ها علاوه بر قامت در مرتبه هم از کوتاه ها پیشی می گیرند؟ بلندی احترام می آورد و به همین خاطر بلندقدها ثروتمند می شوند؟ یا اینکه از آنجا که بلندی اعتماد به نفس می آورد بلندقدها بهتر خودشان را ابراز می کنند؟ به عبارت دیگر، موفقیت قدبلندها به خاطر نوع نگاه دیگران به آنها است، یا اعتمادی که به خودشان دارند؟ به نظر از آن سوال ها می رسد که می توانید سال ها درباره اش بحث کنید و به جایی هم نرسید، اما سه اقتصاددان زیرک این بحث را به جایی رسانده اند. نیکولا پریسکو، اندی پستلویت و دن سیلورمن از دانشگاه پنسیلوانیا به یک یافته کلیدی رسیده اند: بلندقدهایی که زمان مدرسه قدکوتاه بوده اند درآمدشان مثل قدکوتاه ها است، در حالی که کوتاه قدهایی که در مدرسه بلند محسوب می شده اند مثل بلندقدها درآمد دارند.
به نظر خیلی بحث را روشن می کند. چون عجیب به نظر می رسد که کارفرمایی بخواهد رو حساب بلندی گذشته به کسی مزد بیشتر بدهد. اگر نوجوانان بلند، در آینده درآمد بالاتری می گیرند، احتمالا به دلیلی غیر از نظر شخصی کارفرما است. این سه اقتصاددان معتقدند که این دلیل اعتماد به نفس است. بچه هایی که در مدرسه بلندند یاد می گیرند که به خودشان به چشم رییس نگاه کنند و این عادت فکری حتی وقتی رشدشان متوقف می شود هم با آنها باقی است. اگر اعتماد به نفس نباشد، چه می تواند باشد؟ آیا بچه های بلندقد تغذیه بهتری داشته اند؟ خانواده هایشان ثروتمندترند یا والدین باسوادتری دارند؟ باهوش ترند؟ تک تک این فرضیه ها را اقتصاددانان بررسی کرده و خط ابطال روی شان کشیدند. فقط اعتماد به نفس، آن هم به ویژه اعتماد به نفس در نوجوانی باقی می ماند. قد در سنین ۷ یا ۱۱ سالگی به نظر هیچ اثری بر درآمد آینده ندارد، اما در سن ۱۶ سالگی چرا، خیلی تاثیرگذار است. اما چرا اینطور است؟ شاید به این دلیل که اعتماد به نفس زمانی که بدست آمد دیگر باقی می ماند.
اقتصاددان ها می گویند بعد از آنکه عواملی نظیر «سن، قد، منطقه زندگی و پیشینه خانوادگی» را در نظر گرفته اند، عضویت در فعالیت های قهرمانی ۱۱.۴ درصد و عضویت در سایر فعالیت های گروهی ۵.۱ درصد درآمد آینده افراد را افزایش می دهد. البته این عوامل توضیح دهنده تمام تفاوت های درآمدی نوجوانان قدبلند نیست. می توان جهت علیت را هم معکوس کرد: شاید اعتماد به نفس نباشد که شما را به باشگاه شطرنج می کشد، شاید موفقیت در شطرنج باشد که به شما اعتماد به نفس می دهد. آنچه ما می دانیم این است که بچه های کوتاه قد کمتر در فعالیت های فوق برنامه شرکت می کنند و این فعالیت ها نقش عمده در موفقیت آتی زندگی دارد. آیا دلیل آزادی برده ها توسط لینکلن و دروغ گفتن کلینتون در برابر هیات عالی قضایی این بوده که در کودکی یاد گرفته بودند می توانند به خاطر قدشان بر دیگران مسلط شوند؟ بی شک به این سادگی ها نیست، اما به لطف تحقیق این سه اقتصاددان ما حالا خیلی بیشتر در این باره می دانیم.
