ر شب ستارهای به زمین میکشند
وبازاین آسمان غمزده، غرق ستاره هاست
سیاوش کسرایی
باز آسمان غمزده کوردستان شاهد ماتم و درد ملت زخم دیده‌یی ست که به سوگ فرزندانی نشسته است که معصومانه، در سپیده‌دم ۱۹ اردیبهشت ۱٣٨۹ توسط ماموران مرگ و خوف جمهوری اسلامی به دار کشیده شدند. این نه اولین و متاسفانه نه آخرین غنچه‌های سرخ ملتی ست که به دست حاکمان جور و ستم در کوردستان پژمرده می شوند. تاریخ کورد سرشار از هزاران لاله سرخی است که مادران سرزمین من پیشکش راه آزادی آن کرده‌اند.
آیا با ایجاد رعب و وحشت می توان ملتی را به سکوت واداشت و از مردم صلح طلب آن چشم ترس گرفت؟ آیا این حرکت در راستای شروع فاجعه‌ی بزرگتری نیست که حاکمان امروزین ایران اسلامی برای سرکوب هر چه بیشتر مردم ایران تدارک دیده‌اند و طبق روال تاریخ سی و چند ساله جمهوری اسلامی کوردها باید همیشه اولین قربانیان مرگ آن باشند؟
به راستی گناه فرزاد کمانگرها چی بود که می بایست به پیشواز چوبه دار روند یا سینه‌هایشان آماج گلوله‌های سربین شود، آنهایی که نامه‌های این عزیزان و بخصوص شهید فرزاد را خوانده باشند به خوبی می دانند که سراینده آن نغمه‌های مهر و محبت و عشق به کودکان و سرزمین غم دیده‌اش، نمی تواند در پی آزار کسی یا خطری برای امنیت ناامن به اصطلاح ملی آقایان حاکم باشد ، اما چی می توان کرد که به خون کشیدن فرزندان سرزمین من به قانون بی قانونی تبدیل شده که از کسی به خاطر پایمال کردن حقوق آن و کشتن، غارت و به آتش کشیدن آن بازخواستی نمی شود.
شاید بتوان با سرکوب و کشتار، صدای آزادیخواهان را برای کوتاه مدتی خاموش کرد اما نمی توان جلوی زایش قهرمانانی را گرفت که بی گمان راه فرزاد کمانگر، علی حیدریان، فرهاد وکیلی، شیرین علم هولی و مهدی اسلامیان ها را ادامه خواهند داد. به کارگیری شیوه‌های قهریه برای ایجاد رعب و وحشت قادر به خاموش کردن ندای بر حق و انسانی مردم ما نخواهد شد به راستی "چه کسی می تواند ملتی را محو و نابود سازد که برای کسب آزادی خود پیگیرانه مبارزه می کند و آماده است بهای این آزادی را بپردازد."
به یاد کسانی که در راه آزادی به آسمان پرواز کردند....
وبازاین آسمان غمزده، غرق ستاره هاست
سیاوش کسرایی
باز آسمان غمزده کوردستان شاهد ماتم و درد ملت زخم دیده‌یی ست که به سوگ فرزندانی نشسته است که معصومانه، در سپیده‌دم ۱۹ اردیبهشت ۱٣٨۹ توسط ماموران مرگ و خوف جمهوری اسلامی به دار کشیده شدند. این نه اولین و متاسفانه نه آخرین غنچه‌های سرخ ملتی ست که به دست حاکمان جور و ستم در کوردستان پژمرده می شوند. تاریخ کورد سرشار از هزاران لاله سرخی است که مادران سرزمین من پیشکش راه آزادی آن کرده‌اند.
آیا با ایجاد رعب و وحشت می توان ملتی را به سکوت واداشت و از مردم صلح طلب آن چشم ترس گرفت؟ آیا این حرکت در راستای شروع فاجعه‌ی بزرگتری نیست که حاکمان امروزین ایران اسلامی برای سرکوب هر چه بیشتر مردم ایران تدارک دیده‌اند و طبق روال تاریخ سی و چند ساله جمهوری اسلامی کوردها باید همیشه اولین قربانیان مرگ آن باشند؟
به راستی گناه فرزاد کمانگرها چی بود که می بایست به پیشواز چوبه دار روند یا سینه‌هایشان آماج گلوله‌های سربین شود، آنهایی که نامه‌های این عزیزان و بخصوص شهید فرزاد را خوانده باشند به خوبی می دانند که سراینده آن نغمه‌های مهر و محبت و عشق به کودکان و سرزمین غم دیده‌اش، نمی تواند در پی آزار کسی یا خطری برای امنیت ناامن به اصطلاح ملی آقایان حاکم باشد ، اما چی می توان کرد که به خون کشیدن فرزندان سرزمین من به قانون بی قانونی تبدیل شده که از کسی به خاطر پایمال کردن حقوق آن و کشتن، غارت و به آتش کشیدن آن بازخواستی نمی شود.
شاید بتوان با سرکوب و کشتار، صدای آزادیخواهان را برای کوتاه مدتی خاموش کرد اما نمی توان جلوی زایش قهرمانانی را گرفت که بی گمان راه فرزاد کمانگر، علی حیدریان، فرهاد وکیلی، شیرین علم هولی و مهدی اسلامیان ها را ادامه خواهند داد. به کارگیری شیوه‌های قهریه برای ایجاد رعب و وحشت قادر به خاموش کردن ندای بر حق و انسانی مردم ما نخواهد شد به راستی "چه کسی می تواند ملتی را محو و نابود سازد که برای کسب آزادی خود پیگیرانه مبارزه می کند و آماده است بهای این آزادی را بپردازد."
به یاد کسانی که در راه آزادی به آسمان پرواز کردند....
