تک بیتی های ناب وپرمعنا

[kayhan]

خرم آن لحظه کزین منزل ویران بروم
راحت جان طلبم وزژی جانا بروم​

 

[*زهره*]

چشم ما چون زاهدان بر میوهٔ فردوس نیست

تشنهٔ بویی ازان سیب زنخدانیم ما​

 

[*زهره*]

مرا سرگشتگی نگذاشت بر زانو گذارم سر

خوشا منصور کز دار فنا سر منزلی دارد​

 

[*زهره*]

عرق شبنم گل خشک نگشته است هنوز

مگذارید که گلچین به شتابش ببرد​

 

[*زهره*]

از کوچه‌ای که آن گل بی خار بگذرد

موج لطافت از سر دیوار بگذرد​

 

[*زهره*]

از تزلزل بیش محکم شد بنای غفلتم

رعشه پیری مرا آگاه نتوانست کرد​

 

[naghmeirani]

سلمان ساوجی

سلمان ساوجی

ضیافت می کند هر دم به شیرینی لبت جان را
هزارت جان فدا بادا ،چنین دارند مهمان را
​

 

[*زهره*]

سیل از ویرانهٔ من شرمساری می‌برد

نیست جز افسوس در کف، خانه‌پرداز مرا​

 

[*زهره*]

درین دو هفته که مهمان این چمن شده‌ای

به خنده لب مگشا، روزگار گلچین است​

 

[*زهره*]

کنعان ز آب دیده یعقوب شد خراب

ابر سفید اینهمه باران نداشته است​

 

[*زهره*]

این گردباد نیست که بالا گرفته است

از خود رمیده‌ای است که صحرا گرفته است​

 

[naghmeirani]

به یادِ چشمِ تو دارم دلی خراب هنوز

سحر رسید و ندارم خیالِ خواب هنوز​

 

[eksir]

توانگرا دل درويش خود بدست آور
که مخزن زر و گنج درم نخواهد ماند

 

[naghmeirani]

غافل از مردمکِ دیده شدن عینِ خطاست

غفلت از دیده و دل بود که پروانه بسوخت​

 

[eksir]

قدح چون دور من افتد به هشياران مجلس ده
مرا بگذار تا حيران بمانم چشم بر ساقي​

 

[eksir]

بيرون ز تو نيست هرچه در عالم هست
از خود بطلب هرآن‌چه خواهي كه تويي

 

[*زهره*]

شب زلف سیه افسانهٔ خوابم شده بود

ساخت بیدار دل آن صبح بناگوش مرا​

 

[*زهره*]

به دوست نامه نوشتن، شعار بیگانه است

به شمع، نامهٔ پروانه، بال پروانه است​

 

[*زهره*]

گریبان چاک از مجلس میا بیرون، که می‌ترسم

گل خورشید خود را در گریبان تو اندازد​

 

[eksir]

رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن
ترک من خراب شبگرد مبتلا کن

 

[eksir]

یارب این نو گل خندان که سپردی به منش
می سپارم به تو از چشم حسود چمنش

 

[*زهره*]

عشق همان به که به زاری بود

عزت عشق از در خواری بود​

 

[eksir]

اي دوست مزن زخم زبان جاي نصيحت
بـگـذار بـبـارد بـه سـرم سنـگ مصيـبـت

 

[*زهره*]

عشق سازد ز هوس پاک، دل آدم را

دزد چون شحنه شود، امن کند عالم را​

 

[*زهره*]

خضر آورد برون ز سیاهی گلیم خویش

ای عقل واگذار به سودای او مرا​

 

[*زهره*]

غم عالم فراوان است و من یک غنچه‌دل دارم

چسان در شیشهٔ ساعت کنم ریگ بیابان را؟​

 

[*زهره*]

ز جسم، جان گنهکار را ملالی نیست

که دلپذیر کند بیم قتل، زندان را​

 

[*زهره*]

گوشی نخراشد ز صدای جرس ما

ما قافلهٔ ریگ روانیم جهان را​

 

[*زهره*]

دعوی سوختگی پیش من ای لاله مکن

می‌شناسد دل من بوی دل سوخته را​

 

[*زهره*]

می‌کند باد مخالف، شور دریا را زیاد

کی نصیحت می‌دهد تسکین، دل آزرده را​