شايد سربسته گفتن: «الا ما ظهر» و روشن نكردن حد و مرز آن، براى واگذار كردن اين امور به عرف باشد. در مثل «ماظهر» براى خانمى كه هيزم جمع مىكند و از صحرا مىآورد، با «ماظهر» براى خانمى كه لب جوى به شستن لباس مشغول است، يا خانمى كه پشت ميز اداره به رتق و فتق امور و پاسخگويى مشغول است، يا خانمى كه در آزمايشگاه، به ساماندهى وسايل مىپردازد، فرق دارد. دو گروه نخست، بايد مقدارى آستين را بالا بزنند، ولى دو گروه دوم، به بيش از انگشتان دست، نياز ندارند. به هر حال، بخشهايى از دست، پا و صورت كه عرف حكم به پوشيدن آنها نمىكند، يا ضرورت اقتضا مىكند كه پوشيده نشود، از استثناءها به شمار مىروند. برابر حديثى كه از عايشه نقل شده، پيامبر(ص) به اندازه يك قبضه (در حدود 8 سانتىمتر) بالاتر از كف دست را استثناء كرده است. (46)
ولى همان گونه كه گذشت اين حد معين كردن نمىتواند براى همگان باشد، اين حد بر فرض صحيح بودن سند براى زن رختشوى و مانند اوست
46. «الدر المنثور»، ج5/42