دلم برای خودم تنگ میشود...
- شروع کننده موضوع سرمد حیدری
- تاریخ شروع
شبیه بارش ِ چترا رو کویر لحظه ها
شبیه ایست زمان توی مسیر لحظه ها
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]شبیه پر زدن ِ پرنده های بی نشون[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]توی آسمون تاریک و اسیر لحظه ها[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]مثه حکاکی ِ پاکی روی لوح هرزگی[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]اسم آزادی رو دیوار اجیر لحظه ها[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]مثه رویش ِ تبر رو تنه ی درخت شهر[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]مثه مردن ِ یه عمر با نوک تیر لحظه ها[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]مثه بودن ِ نبودن ِ تموم بودنا[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]نفس زندگی و غروب پیر لحظه ها[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]شبیه شادیهای مسخره با رنگ سیاه[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]یه تولد دیگه تو مرگ و میر لحظه ها[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]حرف کارهای بزرگ میون بیهودگی ِ[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]شب نحس ِآخرین روز حقیر لحظه ها...[/FONT]
شبیه ایست زمان توی مسیر لحظه ها
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]شبیه پر زدن ِ پرنده های بی نشون[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]توی آسمون تاریک و اسیر لحظه ها[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]مثه حکاکی ِ پاکی روی لوح هرزگی[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]اسم آزادی رو دیوار اجیر لحظه ها[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]مثه رویش ِ تبر رو تنه ی درخت شهر[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]مثه مردن ِ یه عمر با نوک تیر لحظه ها[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]مثه بودن ِ نبودن ِ تموم بودنا[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]نفس زندگی و غروب پیر لحظه ها[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]شبیه شادیهای مسخره با رنگ سیاه[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]یه تولد دیگه تو مرگ و میر لحظه ها[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]حرف کارهای بزرگ میون بیهودگی ِ[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]شب نحس ِآخرین روز حقیر لحظه ها...[/FONT]
خانه از سکوت مادر خالی از هرگونه تد بیربود
تا که روزی پدر هم رفت تا که خالی از تبسم شد
خانه مثل سکوت خاموش است در فضای مبهم غربت
مثل تک قلم روی میز یا که نقطه ای به روی کاغذ
خانه از نور تاریک است در فضای کهنه ی سیاهی ها
تا که روزی پدر هم رفت تا که خالی از تبسم شد
خانه مثل سکوت خاموش است در فضای مبهم غربت
مثل تک قلم روی میز یا که نقطه ای به روی کاغذ
خانه از نور تاریک است در فضای کهنه ی سیاهی ها
مي‌خواهم آب شوم
در گستره افق
آنجا که دريا به آخر مي‌رسد
و آسمان آغاز مي‌شود
مي‌خواهم با هر‌آن‌چه مرا در برگرفته، يکي شوم!
حس مي‌کنم و مي‌دانم
دست مي‌سايم و مي‌ترسم
باور مي‌کنم و اميدوارم
که هيچ‌چيز با آن به عناد برنخيزد
مي‌خواهم آب شوم
در گستره افق
آنجا که دريا به آخر مي‌رسد
و آسمان آغاز مي‌شود...
در گستره افق
آنجا که دريا به آخر مي‌رسد
و آسمان آغاز مي‌شود
مي‌خواهم با هر‌آن‌چه مرا در برگرفته، يکي شوم!
حس مي‌کنم و مي‌دانم
دست مي‌سايم و مي‌ترسم
باور مي‌کنم و اميدوارم
که هيچ‌چيز با آن به عناد برنخيزد
مي‌خواهم آب شوم
در گستره افق
آنجا که دريا به آخر مي‌رسد
و آسمان آغاز مي‌شود...
برايت دعا مي كنم
هرباركه پرنده اي مي بينم ...
هرباركه مردم بي تفاوت ازكنارم مي گذرند ...
وهرباركه نفس مي كشم !
برايت دعامي كنم
تابه آن چه مي خواهي برسي ...
اودرخت هاراقطع مي كند
براي ساختن پرچم هاي ...
حفاظت ازمحيط زيست !!!
من باعشق پودرمي شوم...زنگ مي زنم ...
توباعشق، طلاي خالص مي شوي !
عشق ازمن ديه مي گيرد ...
اماتو ...
بيمه ي شخص ثالث مي شوي !!!
صداي آژيرآتش نشاني مي آيد ...
دلم به حال خودم
مي سوزد ...!
هرباركه پرنده اي مي بينم ...
هرباركه مردم بي تفاوت ازكنارم مي گذرند ...
وهرباركه نفس مي كشم !
برايت دعامي كنم
تابه آن چه مي خواهي برسي ...
اودرخت هاراقطع مي كند
براي ساختن پرچم هاي ...
حفاظت ازمحيط زيست !!!
من باعشق پودرمي شوم...زنگ مي زنم ...
توباعشق، طلاي خالص مي شوي !
عشق ازمن ديه مي گيرد ...
اماتو ...
بيمه ي شخص ثالث مي شوي !!!
صداي آژيرآتش نشاني مي آيد ...
دلم به حال خودم
مي سوزد ...!
نیمکت خالیه. نیمکت ما خالیه. دوباره دارم می گذرم.می گذرم از کنار خاطره ها و دلم پره از تنهایی.
دوباره جای خالی تو، دوباره دلتنگی، دوباره تنهایی.تمام وجودم لبریز تنهایی شده و تو بی اعتنا، ساکت و آروم رفتی. کاش رفتنت برگشتی داشت.
غربت من هر چی که هست از با تو بودن بهتره
آخر خط زندگی این نفسای آخره
وقتی دارم با هر نفس از این زمونه سیر می شم
وقتی با یه زخم زبون از این و اون دلگیر میشم
این آخر راهه دیگه باید که تنها بمیرم
تنها تو اوج بی کسی تو غربت آروم بگیرم
باید برم باید برم باید که بی تو بپرم
آخ که چه سنگین می زنه این نفسای آخرم
سکوت من نشونه ی رضایتم نیست میدونی
گلایه هامو میتونی از توی چشمام بخونی
بگو آخه جرمم چیه که باید اینجور بسوزم
هیچی نگم داد نزنم لبامو روهم بدوزم
در به در غزل فروش منم که گیتار میزنم
با هرنگاه به عکست انگار من خودمو دار می زنم
نفرین به عشق به عاشقی نفرین به بخت و سر نوشت
به اون نگاه که عشقتو تو سرنوشت من نوشت
نفرین به من نفرین به تو نفرین به عشق من و تو
به ساده بودن من و به اون دل سیاه تو
نفرین به عشق به عاشقی نفرین به بخت و سر نوشت
به اون نگاه که عشقتو تو سرنوشت من نوشت
نفرین به من نفرین به تو نفرین به عشق من و تو
به ساده بودن من و به اون دل سیاه تو
آخر خط زندگی این نفسای آخره
وقتی دارم با هر نفس از این زمونه سیر می شم
وقتی با یه زخم زبون از این و اون دلگیر میشم
این آخر راهه دیگه باید که تنها بمیرم
تنها تو اوج بی کسی تو غربت آروم بگیرم
باید برم باید برم باید که بی تو بپرم
آخ که چه سنگین می زنه این نفسای آخرم
سکوت من نشونه ی رضایتم نیست میدونی
گلایه هامو میتونی از توی چشمام بخونی
بگو آخه جرمم چیه که باید اینجور بسوزم
هیچی نگم داد نزنم لبامو روهم بدوزم
در به در غزل فروش منم که گیتار میزنم
با هرنگاه به عکست انگار من خودمو دار می زنم
نفرین به عشق به عاشقی نفرین به بخت و سر نوشت
به اون نگاه که عشقتو تو سرنوشت من نوشت
نفرین به من نفرین به تو نفرین به عشق من و تو
به ساده بودن من و به اون دل سیاه تو
نفرین به عشق به عاشقی نفرین به بخت و سر نوشت
به اون نگاه که عشقتو تو سرنوشت من نوشت
نفرین به من نفرین به تو نفرین به عشق من و تو
به ساده بودن من و به اون دل سیاه تو
و شعر آغاز تنهایی
در ازدحام ثانیه ها
و تنهایی آغاز سکوت
و سکوت شروع پرشوریست
برای دل...
در ازدحام ثانیه ها
و تنهایی آغاز سکوت
و سکوت شروع پرشوریست
برای دل...
قلمی در دستم
شاهد, رقص اقاقی هستم
عاشق, بارانم
مست, بویش هستم
را می بوسمباد
رعد را می بینم
برق را می خوانم
یاس را می بویم
عاشقی سرمستم ...
مست, بویش هستم
را می بوسمباد
رعد را می بینم
برق را می خوانم
یاس را می بویم
عاشقی سرمستم ...
آخرین ویرایش:
شيشه ای می شكند... يك نفر می پرسد...چرا شيشه شكست؟ مادر می گويد...
شايد اين رفع بلاست. يك نفر زمزمه كرد...باد سرد وحشی مثل يك كودك شيطان آمد.
شيشه ی پنجره را زود شكست. كاش امشب كه دلم مثل آن شيشه ی مغرور
شكست، عابری خنده كنان می آمد... تكه ای از آن را برمی داشت مرهمی بر
دل تنگم مي شد... اما امشب ديدم... هيچ كس هيچ نگفت غصه ام را نشنيد...
از خودم می پرسم آيا ارزش قلب من از شيشه ی پنجره هم كمتر است؟
دل من سخت شكست اما، هيچ كس هيچ نگفت و نپرسيد چرا!!
شايد اين رفع بلاست. يك نفر زمزمه كرد...باد سرد وحشی مثل يك كودك شيطان آمد.
شيشه ی پنجره را زود شكست. كاش امشب كه دلم مثل آن شيشه ی مغرور
شكست، عابری خنده كنان می آمد... تكه ای از آن را برمی داشت مرهمی بر
دل تنگم مي شد... اما امشب ديدم... هيچ كس هيچ نگفت غصه ام را نشنيد...
از خودم می پرسم آيا ارزش قلب من از شيشه ی پنجره هم كمتر است؟
دل من سخت شكست اما، هيچ كس هيچ نگفت و نپرسيد چرا!!
اینبار هم با گفتن "دیگری" از تو فرار می کنم !
"من" در من بالا و پایین می رود ...
و "هیچ کداممان" را مدام مرور می کند ...
سر به سر هر چه" شخص های جمعی" می گذارد که فعل می شوند !
بین من و تو
و دیگری که نیست همیشه مفرد می ماند
و همیشه غایب ...
من همچنان دنبال توی غیر رسمی می گردد
که بدون هيچ رودربايستي جای "شما" باشد !!!
"من" در من بالا و پایین می رود ...
و "هیچ کداممان" را مدام مرور می کند ...
سر به سر هر چه" شخص های جمعی" می گذارد که فعل می شوند !
بین من و تو
و دیگری که نیست همیشه مفرد می ماند
و همیشه غایب ...
من همچنان دنبال توی غیر رسمی می گردد
که بدون هيچ رودربايستي جای "شما" باشد !!!
می توانم فرشته ای باشم، برای تو، برای همه ی آنهایی که دوستشان دارم !
می توانم آنقدر زیبا بخندم که ندانند شاید همان دم، در آن لحظات، اشکی به روی گونه هایم چکید ...
می توانم کودک شاد و سربه راهی باشم برای دل شکسته ی مادرم و دستان خسته ی مردی که پدری مهربان است ...
من می توانم باشم، هر آنکه دیگران می خواهند و شاد می شوند اگر که آن باشم...اما، آنچه را که می دانم نبودن هر آنکه می توانم باشد است و بودن هر آنکه نباید باشم ...!
می توانم آنقدر زیبا بخندم که ندانند شاید همان دم، در آن لحظات، اشکی به روی گونه هایم چکید ...
می توانم کودک شاد و سربه راهی باشم برای دل شکسته ی مادرم و دستان خسته ی مردی که پدری مهربان است ...
من می توانم باشم، هر آنکه دیگران می خواهند و شاد می شوند اگر که آن باشم...اما، آنچه را که می دانم نبودن هر آنکه می توانم باشد است و بودن هر آنکه نباید باشم ...!
بین این همه غریبه
تو به آشنا می مونی
حرفای تلخی که دارم
من نگفته ، تو می دونی
من پر از حرفای تازه
عاشق گفتن و گفتن
تو با درد من غریبه
اما تشنه ی شنفتن
صدای ترد شکستن
مثل گریه با صدامه
تلخی هق هق گریه
طعم سرد خنده هامه
گرمی دست نوازشگر تو
مرهم زخمای کهنه ی منه
تپش چشمه ی خون تو رگ من
تشنه ی همیشه با تو بودنه
ململ ابری دستات
پر رحمت مثل بارون
سکت نجیب چشمات
پر غربت بیابون
واسه اینتن برهنه
ناز دست تو لباسه
حس گرم با تو بودن
مثل رؤیا ناشناسه
مثل حس کردن و دیدن
عاشق منظره هایی
دشمن ساده و پاک
پرده ی پنجره هایی
تو به آشنا می مونی
حرفای تلخی که دارم
من نگفته ، تو می دونی
من پر از حرفای تازه
عاشق گفتن و گفتن
تو با درد من غریبه
اما تشنه ی شنفتن
صدای ترد شکستن
مثل گریه با صدامه
تلخی هق هق گریه
طعم سرد خنده هامه
گرمی دست نوازشگر تو
مرهم زخمای کهنه ی منه
تپش چشمه ی خون تو رگ من
تشنه ی همیشه با تو بودنه
ململ ابری دستات
پر رحمت مثل بارون
سکت نجیب چشمات
پر غربت بیابون
واسه اینتن برهنه
ناز دست تو لباسه
حس گرم با تو بودن
مثل رؤیا ناشناسه
مثل حس کردن و دیدن
عاشق منظره هایی
دشمن ساده و پاک
پرده ی پنجره هایی
linux_0011
عضو جدید
کودک که بودم آرزوهایی داشتم که در ذهن بزرگترها جا نمی شد
و امروز آرزوهای دارم که در ذهن کودکان جا نمی شود
من آیا تمام زندگی را بر عکس پیمودم یا ...؟؟
و امروز آرزوهای دارم که در ذهن کودکان جا نمی شود
من آیا تمام زندگی را بر عکس پیمودم یا ...؟؟
هوا سرد می شود و دیگر تفاوتی ندارد کجا هستم ...
سرد می شود و سر انگشتان صورتی ام تیر می کشند !
چه بیگانه می وزد باد ، از کجا می آید و به کجا می رود
نمی دانم ...
می برد، هر چه در نفس هایم هست !
می برد و من اعتراضی ندارم ...
اوهام سیب های سرخ و میوه های سخت کاج بر من فرو می ریزد ...
درخت را می نگرم که بغض کرده
سرم را پایین می اندازم ، شرمسار ...
باد
از سر نو ، یک تنه دست هایم را می کشد ...
روح در من نیست ...
هیچ نیست !
غرق بغض است درخت
و من خشکیده ام چون او ...!
سرد می شود و سر انگشتان صورتی ام تیر می کشند !
چه بیگانه می وزد باد ، از کجا می آید و به کجا می رود
نمی دانم ...
می برد، هر چه در نفس هایم هست !
می برد و من اعتراضی ندارم ...
اوهام سیب های سرخ و میوه های سخت کاج بر من فرو می ریزد ...
درخت را می نگرم که بغض کرده
سرم را پایین می اندازم ، شرمسار ...
باد
از سر نو ، یک تنه دست هایم را می کشد ...
روح در من نیست ...
هیچ نیست !
غرق بغض است درخت
و من خشکیده ام چون او ...!
linux_0011
عضو جدید
اگر چه نزد شما تشنه سخن بودم
كسي كه حرف دلش را نگفت من بودم
دلم براي خودم تنگ مي شود آري :
هميشه بي خبر از حال خويشتن بودم
نشد جواب بگيرم سلامهايم را
هر آنچه شيفته تر از پي شدن بودم
چگونه شرح دهم عمق خستگي ها را
اشاره اي كنم : انگار كوه كن بودم
من آن زلال پرستم در آبِ گند زمان
كه فكر صافي آبي چنين لجن بودم
غريب بودم و گشتم غريب تر اما
دلم خوش است كه در غربتِ وطن بودم
دلم
برای کسی تنگ است
که همچو کودک معصومی
دلش برای دلم می سوخت
و مهربانی را ،
کردنثار من
کسی که بی من ماند
کسی که با من نیست
کسی.....
دگركافیست...
برای کسی تنگ است
که همچو کودک معصومی
دلش برای دلم می سوخت
و مهربانی را ،
کردنثار من
کسی که بی من ماند
کسی که با من نیست
کسی.....
دگركافیست...
shabe sarab
عضو جدید
دلم برای معصومیت وعشق پاکم تنگ می شود دیگر اشکی برایم نمانده است بیچاره چشمانم که روزی به امید به دست اوردنش می گریست وحال باید برای از دست دادنش بگرید 
غرور من که به ملک سخن خدایی کرد
دریغ در طلب اشنایی تو
وفا و عشق تو را چون گدا گدایی کرد
غرور من که به ملک سخن خدایی کرد
دریغ در طلب اشنایی تو
وفا و عشق تو را چون گدا گدایی کرد
تنهایی بزرگ
تنهایی بزرگ
دست مرا بگیر و ببر تا سقوط ماه
تا لحظه های گاه به گاه گل و گیاه
حتی اگر نباشی می آفرینمت
گاهی به عمد
گاهی به اشتباه ...
تنهایی بزرگ
دست مرا بگیر و ببر تا سقوط ماه
تا لحظه های گاه به گاه گل و گیاه
حتی اگر نباشی می آفرینمت
گاهی به عمد
گاهی به اشتباه ...
بیا عزیز من
می خواهیم حسابمان را صاف کنیم !
این چرتکه
این من
و این تو ...
تمام سالهای بودنت را پس می دهم
دلم را پس می گیرم ...
تمام دلهره ها و ترس نیامدنت را پس می دهم
غم شیرینم را می ستانم !
تمام خاطرات ، طعم حضورت را پس می دهم
نگاهم را تا ابد باز پس می گیرم ...
انتظار آمدنت را
صدایت را
برق چشمانت را
هر آنچه از تو در من است باز می گردانم ...
اما عزیز من
من را به من باز گردان ...
التماس می کنم !!!
می خواهیم حسابمان را صاف کنیم !
این چرتکه
این من
و این تو ...
تمام سالهای بودنت را پس می دهم
دلم را پس می گیرم ...
تمام دلهره ها و ترس نیامدنت را پس می دهم
غم شیرینم را می ستانم !
تمام خاطرات ، طعم حضورت را پس می دهم
نگاهم را تا ابد باز پس می گیرم ...
انتظار آمدنت را
صدایت را
برق چشمانت را
هر آنچه از تو در من است باز می گردانم ...
اما عزیز من
من را به من باز گردان ...
التماس می کنم !!!
سوزن حسرت
نخ انزوا
به لباس تنگ دلم
دگمه دوخته
چهار چشم کور
تنهایی
اعتراف می کنم
بی انصافم
در ژرفای چشمت...
نخ انزوا
به لباس تنگ دلم
دگمه دوخته
چهار چشم کور
تنهایی
اعتراف می کنم
بی انصافم
در ژرفای چشمت...
ابرو به هم کشید و مرا گفت
دیگر شکار تازه نداری ؟
اینان ، تمام ، نقش و نگارند
جز رنگ و بوی غازه نداری ؟
دوشیزه یی بیار که او را
حاجت به رنگ و بوی نباشد
وان آب و رنگ ساختگی را
با رنگش آبروی نباشد
دوشیزه یی بیار دل انگیز
زیبا و شوخ کام نداده
بر لعل آبدار هوس ریز
از شوق کس نشان ننهاده
افسون به کار بستم و نیرنگ
تا دختری به چنگ من افتاد
یک باغ ، لطف و گرمی و خوبی
ز انگشت پای تا به سرش بود
دیگر چه گویمت که چه آفت
پستان و سینه و کمرش بود
بزمی تمام چیدم و آنگاه
آن مرد را به معرکه خواندم
مشکین غزال چشم سیه را
نزدیک خرس پیر نشاندم
گفتم ببین ! که د همه ی عمر
هرگز چنین شکار ندیدی
از هیچ باغ و هیچ گلستان
اینسان گل شمفته نچیدی
زان پس به او سپردم و رفتم
مرغ شکسته بال و پری را
پشت دری نشستم و دیدم
رنج تلاش بی ثمری را
پاسی ز شب گذشت و برون شد
شادان که وه ! چه پرهنری تو
این زر بگیر کز پی پاداش
شایان مزد بیشتری تو
این گفت و گو نرفته به پایان
بر دخترک مرا نظر افتاد
زان شکوه ها که در نگهش بود
گفتی به جان من شرر افتاد
آن گونه گشت حال که گفتم
کوبم به فرق مرد ، زرش را
کای اژدها ! بیا و زر خویش
بستان و باز ده گهرش را
دیو درون نهیب به من زد
کاین زر تو را وسیله ی نان است
بنهفتمش به کیسه و بستم
زیرا زر است و بسته به جان است
دیگر شکار تازه نداری ؟
اینان ، تمام ، نقش و نگارند
جز رنگ و بوی غازه نداری ؟
دوشیزه یی بیار که او را
حاجت به رنگ و بوی نباشد
وان آب و رنگ ساختگی را
با رنگش آبروی نباشد
دوشیزه یی بیار دل انگیز
زیبا و شوخ کام نداده
بر لعل آبدار هوس ریز
از شوق کس نشان ننهاده
افسون به کار بستم و نیرنگ
تا دختری به چنگ من افتاد
یک باغ ، لطف و گرمی و خوبی
ز انگشت پای تا به سرش بود
دیگر چه گویمت که چه آفت
پستان و سینه و کمرش بود
بزمی تمام چیدم و آنگاه
آن مرد را به معرکه خواندم
مشکین غزال چشم سیه را
نزدیک خرس پیر نشاندم
گفتم ببین ! که د همه ی عمر
هرگز چنین شکار ندیدی
از هیچ باغ و هیچ گلستان
اینسان گل شمفته نچیدی
زان پس به او سپردم و رفتم
مرغ شکسته بال و پری را
پشت دری نشستم و دیدم
رنج تلاش بی ثمری را
پاسی ز شب گذشت و برون شد
شادان که وه ! چه پرهنری تو
این زر بگیر کز پی پاداش
شایان مزد بیشتری تو
این گفت و گو نرفته به پایان
بر دخترک مرا نظر افتاد
زان شکوه ها که در نگهش بود
گفتی به جان من شرر افتاد
آن گونه گشت حال که گفتم
کوبم به فرق مرد ، زرش را
کای اژدها ! بیا و زر خویش
بستان و باز ده گهرش را
دیو درون نهیب به من زد
کاین زر تو را وسیله ی نان است
بنهفتمش به کیسه و بستم
زیرا زر است و بسته به جان است
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
دلت برای قصه های بچگیت تنگ شده؟بیا تو کودک گذشته... | ادبیات | 2 | |
|
هر چه میخواهد دله تنگ بگو | ادبیات | 4 |