کوچه های تنهایی

[*زهره*]

عشق تو هر شب برانگیزد ز جانم رستخیز
چون تو بگریزی و بگذاری به تنهایی مرا

چشمه‌ی خورشید را از ذره نشناسم همی
نیست گویی ذره‌ای دردیده بینایی مرا

 

[@ RESPINA @]

[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]ما نگوییم بد و میل به ناحـق نکنیم [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]جامه کس سیه و دلق خود ازرق نکنیم [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]عیب درویش و توانگر به کم و بیش بد است[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]کار بد مصلحت آن اسـت که مطلق نکنیم[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]رقم مغلطه بر دفتـر دانـش نزنیم[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]سر حق بر ورق شـعبده ملحق نکنیم[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]شاه اگر جرعه رندان نه به حرمت نوشد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]التفاتـش به می صـاف مروق نکنیم [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]خوش برانیم جهان در نظر راهروان[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]فکر اسـب سیه و زین مغرق نکنیم [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]آسمان کشـتی ارباب هنر می‌شکند[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]تکیه آن به که بر این بحر معلق نکنیم [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]گر بدی گفت حسـودی و رفیقی رنجید[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]گو تو خوش باش که ما گوش به احمق نکنیم [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]حافظ ار خصـم خطا گفت نگیریم بر او[/FONT]
ور به حق گفت جدل با سخن حق نکنیم.

 

[@ RESPINA @]

[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]منم، منی که دیگر هیچ چیزی را دوست نمی دارم[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]به نشان نا رضایتی از امر تغییر پذیر.[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]نفرت هم نمی ورزم به هیچ چیز[/FONT]​

[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]به نشان نارضایتی تمام عیار از امر تغییر ناپذیر. [/FONT]

 

[@ RESPINA @]

[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]همه هستی من آیه تاریکی است [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]که ترا در خود تکرار کنان[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]به سحرگاه شکفتنها و رستنهای ابدی خواهد برد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]من در این آیه ترا آه کشیدم آه[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]من در این آیه ترا[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]به درخت و آب و آتش پیوند زدم [/FONT]

 

[@ RESPINA @]

[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]زندگی شاید [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]یک خیابان درازست که هر روز زنی با زنبیلی از آن می گذرد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]زندگی شاید [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]ریسمانیست که مردی با آن خود را از شاخه میاویزد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]زندگی شاید طفلی است که از مدرسه برمی گردد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif] [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]زندگی شاید افروختن سیگاری باشد در فاصله رخوتناک دو همآغوشی[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]یا عبور گیج رهگذری باشد [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]که کلاه از سر بر می دارد [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]و به یک رهگذر دیگر با لبخندی بی معنی میگوید (( صبح به خیر))[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif] [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]زندگی شاید آن لحظه مسدودیست[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]که نگاه من، در نی نی چشمان تو خود را ویران میسازد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]و در این حسی است[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]که من آنرا به ادراک ماه و با دریافت ظلمت خواهم آمیخت[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]در اتاقی که به اندازه یک تنهائیست[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]دل من[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]که به اندازه یک عشقست[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]به بهانه های سادة خوشبختی خود مینگرد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]به زوال زیبای گلها در گلدان[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]به نهالی که تو در باغچة خانه مان کاشته ای[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]و به آواز قناری [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]که به اندازه یک پنجره می خواند[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif] [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]آه...[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]سهم من اینست[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]سهم من اینست[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]سهم من،[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]آسمانیست که آویختن پرده ای آنرا از من میگیرد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]سهم من پایین رفتن از یک پله متروکست[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]و به چیزی در پوسیدگی و غربت و اصل گشتن[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]سهم من گردش حزن آلودی در باغ خاطره هاست[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]و در اندوه صدائی جان دادن که به من میگوید:[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]((دستهایت را[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]دوست میدارم))[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif] [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]دستهایم را در باغچه میکارم[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]سبز خواهم شد، میدانم، میدانم، میدانم[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]و پرستوها در گودی انگشتان جوهریم[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]تخم خواهند گذاشت[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif] [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]گوشواری به دو گوشم میآویزم[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]از دو گیلاس سرخ همزاد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]و به ناخن هایم برگ گل کوکب میچسبانم[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]کوچه ای هست که در آنجا[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]پسرانی که به من عاشق بودند، هنوز[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]با همان موهای درهم و گردن های باریک و پاهای لاغر[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]به تبسم های معصوم دخترکی میاندیشند که یک شب او را[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]باد با خود برد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif] [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]کوچه ای هست که قلب من آنرا[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]از محله های کودکیم دزدیده ست[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif] [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]سفر حجمی در خط زمان[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]و به حجمی خط خشک زمان را آبستن کردن[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]حجمی از تصویری آگاه[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]که ز مهمانی یک آینه بر میگردد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif] [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]و بدینسانست[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]که کسی میمیرد[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]و کسی میماند[/FONT]

 

[@ RESPINA @]

اي ستاره ها كه بر فراز آسمان
با نگاه خود اشاره گر نشسته ايد
اي ستاره ها كه از وراي ابرها
بر جهان ما نظاره گر نشسته ايد

آري اين منم كه در دل سكوت شب
نامه هاي عاشقانه پاره مي كنم
اي ستاره ها اگر بمن مدد كنيد
دامن از غمش پر از ستاره مي كنم

با دلي كه بوئي از وفا نبرده است
جور بي كرانه و بهانه خوشتر است
در كنار اين مصاحبان خودپسند
ناز و عشوه هاي زيركانه خوشتر است

اي ستاره ها چه شد كه در نگاه من
ديگر آن نشاط و نغمه و ترانه مرد؟
اي ستاره ها چه شد كه بر لبان او
آخر آن نواي گرم عاشقانه مرد؟

جام باده سرنگون و بسترم تهي
سر نهاده ام بروي نامه هاي او
سر نهاده ام كه در ميان اين سطور
جستجو كنم نشاني از وفاي او

اي ستاره ها مگر شما هم آگهيد
از دو روئي و جفاي ساكنان خاك
كاينچنين بقلب آسمان نهان شديد
اي ستاره ها، ستاره هاي خوب و پاك

من كه پشت پا زدم به هر چه هست و نيست
تا كه كام او ز عشق خود روا كنم
لعنت خدا به من اگر بجز جفا
زين سپس بعاشقان باوفا كنم

اي ستاره ها كه همچو قطره هاي اشك
سر بدامن سياه شب نهاده ايد
اي ستاره ها كز آن جهان جاودان
روزني بسوي اين جهان گشاده ايد

رفته است و مهرش از دلم نمي رود
اي ستاره ها، چه شد كه او مرا نخواست؟
اي ستاره ها، ستاره ها، ستاره ها
پس ديار عاشقان جاودان كجاست؟

 

[@ RESPINA @]

هيچ جز حسرت نباشد كار من
بخت بد، بيگانه ئي شد يار من
بي گنه زنجير بر پايم زدند
واي از اين زندان محنت بار من

واي از اين چشمي كه مي كاود نهان
روز و شب در چشم من راز مرا
گوش بر در مي نهد تا بشنود
شايد آن گمگشته آواز مرا

گاه مي پرسد كه اندوهت ز چيست
فكرت آخر از چه رو آشفته است
بي سبب پنهان مكن اين راز را
درد گنگي در نگاهت خفته است

گاه مي نالد به نزد ديگران
«كاو دگر آن دختر ديروز نيست»
«آه، آن خندان لب شاداب من»
«اين زن افسرده مرموز نيست»

گاه مي كوشد كه با جادوي عشق
ره به قلبم برده افسونم كند
گاه مي خواهد كه با فرياد خشم
زين حصار راز بيرونم كند

گاه مي گويد كه، كو، آخر چه شد؟
آن نگاه مست و افسونكار تو
ديگر آن لبخند شادي بخش و گرم
نيست پيدا بر لب تبدار تو

من پريشان ديده مي دوزم بر او
بي صدا نالم كه، اينست آنچه هست
خود نمي دانم كه اندوهم ز چيست
زير لب گويم، چه خوش رفتم ز دست

همزباني نيست تا بر گويمش
راز اين اندوه وحشتبار خويش
بي گمان هرگز كسي چون من نكرد
خويشتن را مايه آزار خويش

از منست اين غم كه بر جان منست
ديگر اين خود كرده را تدبير نيست
پاي در زنجير مي نالم كه هيچ
الفتم با حلقه زنجير نيست

آه، اينست آنچه مي جستي به شوق
راز من، راز زني ديوانه خو
راز موجودي كه در فكرش نبود
ذره اي سوداي نام و آبرو

راز موجودي كه ديگر هيچ نيست
جز وجودي نفرت آور بهر تو
آه، اينست آنچه رنجم مي دهد
ورنه، كي ترسم ز خشم و قهر تو

 

[tiny memar]

دلم به اندازه ‌ی تمام سیب‌های کال چیده‌ ی باغ کودکیم گرفته است...
تو بگو ....
تو بگو چرا شب می‌تواند اینقدر غمگین باشد... ؟
بیا امشب را اندکی عاشقانه‌تر قدم بزنیم ...
آرام ، آهسته ، آرام...
حتی اگر هوا سردتر باشد...
حتی اگر باران تندتر ببارد...
حتی اگر گل آلودتر شویم...
بیا امشب را اندکی عاشقانه‌تر قدم بزنیم...
و یا نه ...!
بدویم...!
درست مثل روزهای کودکی...
بدویم در مسیر تمام سیب‌های کال چیده ی باغچه ی کودکیمان...
درست مثل همان روزها که وقتی سیبی ، کال می‌افتاد ، بغض می‌کردیم ،
می‌دویدیم ،
تا مبادا شیشه ی نازک غرور آن روزها بشکند...
می‌دویدیم ، آنقدر که قطره اشکی در گوشه ی چشمانمان جمع می‌شد و تا ابد در حسرت چکیدن می‌ماند...
آه...
تو بگو چرا شب می‌تواند اینقدر غمگین باشد ...؟
تو بگو ...
سیب کالی که گاز زدیم چه طعمی داشت ...!؟
آه ، عزیزم ...
من تمام مسیر سیب‌های کال به تو اندیشیدم ،
به تو ...
تو که برای دستهای کودکیم هنوز همان سیب سرخی که نچیده ماند ...

 

[MEMOL...]

اینجا من هستم ...

و سکوتی محض ...

سکوتی شکسته و درهم ...

اینجا من هستم ...

با سازی مبهم ...!​

 

[hamedinia_m51]

توی این بازی که ساختی، من همه هستیم رو باختم
زیر پات گذاشتی اخر، عشقی که من از تو ساختم
میدونم میای یه روزی ،یه روزی که خیلی دیره
یه روزی دل شکستم ، سر این کوچه میمیره
کاشکی بودی و میدیدی بی تو من تنها ترینم

 

[MEMOL...]

سال هاست سكوت كرده ام

پاي صحبت دلم در چشم هايم خيره شو !

حرفي اگر مانده

همين حالا چشمانم را بگو ...

شايد كه فردا

چشمانم هم فرو روند در سكوت ...!
​

 

[MEMOL...]

پیاده رو های شهر ...

با جای پاهای تو خط کشی شده اند ...

تمامشان را به مقصد تو ادامه می دهم ...

تمامشان را به دنبال تو می دوم ...

تمامشان را به خاطر می سپارم ...

به دیوار می خورم ...

به دیوار !!!

​

 

[MEMOL...]

داشته هایت را پشت سرت می کِشی و به راه می افتی ...

جای نداشته هایم درد می گیرد ...

با اینکه من همین جا

زیر همین خورشید نشسته ام ...

اما یادت نرود

لبخند هایت را یک به یک بر زمین بیاندازی !

اینجا آنقدر جاده ها شبیه هم اند ...

که شاید بی نشانه

.

.

.

مسیر خانه را فراموش کنی ...!
​

 

[hamedinia_m51]

هزاران سلام تقدیم تو باد​

تویی که اگر کوه بودم ،ذره ذره ابم کردی ​

و اگر جنگل بودم ... کویر !​

اره کویر !​

واژه غریبی که با دل سنگت هم آغوشه ​

تو مثال کویری بودی و من اون شاخه گل کوچکی​

که تو دلت جونه زده بوده .​

من که تنها تو رو داشتم ،چشمم به صفا مهربونی تو بود.​

اما تو!​

با تو با سردی و سوزانی خودت منو به خار تبدیل کردی .​

حالا من شدم خار وجودت ...​

​

 

[MEMOL...]

آسمان صفحه ی سفید

ابری ست و

هوا تاریک ...

خانه مان

مثل همیشه

شیروانی دارد

و دودکش !

فقط

مداد زردم گم شده

چراغ همیشه خاموش است ...!
​

 

[MEMOL...]

راستی! بگذار همین گونه کودکانه بماند ...

خنده های گه گاه !

بیا بزرگ نشویم ...

بیا قرار بگذاریم

من و تو !

غم های بزرگانه را

دچار نشویم ...
​

 

[*زهره*]

چون پرنده اي كه سحر
با تكانده حوصله اش
مي پرد ز لانه ي خويش
با نگاه پر عطشي
مي رود برون شاعر
صبحدم ز خانه ي خويش
در رهش ، گذرگاهش
هر جمال و جلوه كه نيست
يا كه هست ، مي نگرد
آن شكسته پير گدا
و آن دونده آب كدر
وان كبوتري كه پرد
در رهش گذرگاهش
هر خروش و ناله كه هست
يا كه نيست ، مي شنود
ز آن صغير دكه به دست
و آن فقير طاليع بين
و آن سگ سيه كه دود
ز آنچه ها كه ديد و شنيد
پرتوي عجولانه
در دلش گذارد رنگ
گاه از آنچه مي بيند
چون نگاه دويانه
دور ماند صد فرسنگ
چون عقاب گردون گرد
صيد خود در اوج اثير
جويد و نمي جويد
يا بسان آينه اي
ز آن نقوش زود گذر
گويد و نمي گويد
با تبسمي مغرور
ناگهان به خويش آيد
ز آنچه ديد يا كه شنود
در دلش فتد نوري
وين جوانه ي شعر است
نطفه اي غبار آلود
قلب او به جوش آيد
سينه اش كند تنگي
ز آتشي گدازنده
ارغنون روحش را
سخت در خروش آرد
يك نهان نوازنده
زندگي به او داده است
با سپارشي رنگين
پرتوي ز الهامي
شاعر پريشانگرد
راه خانه گيرد پيش
با سريع تر گامي
بايد او كند كاري
كز جرقه اي كم عمر
شعله اي برقصاند
وز نگاه آن شعله
با كند تني را گرم
يا دلي را بسوزاند
تا قلم به كف گيرد
خورد و خواب و آسايش
مي شود فراموشش
افكند فرشته ي شعر
سايه بر سر چشمش
پرده بر در گوشش
نامه ها سيه گردد
خامه ها فرو خشكد
شمعها فرو ميرد
نقشها برانگيزد
تا خيال رنگيني
نقيش شعر بپذيرد
مي زند بر آن سايه
از ملال يك پاييز
از غروب يك لبخند
انتظار يك مادر
افتخار يك مصلوب
اعتماد يك سوگند
روشنيش مي بخشد
با تبسم اشكي
يا فروغ پيغامي
پرده مي كشد بر آن
از حجاب تشبيهي
يا غبار ايهامي
و آن جرقه ي كم عمر
شعله اي شود رقصان
در خلال بس دفتر
تا كه بيندش رخسار ؟
تا چه باشدش مقدار ؟
تا چه آيدش بر سر ؟

 

[حــامد]

با توام ای سهراب ای به پاکی چون آب
یادته گفتی بهم تا شقایق زندست زندگی باید کرد!!!
نیستی سهراب ببینی که شقایق هم مرد ... دیگه با چی کسی رو دلخوش کرد !!!
یادته گفتی بهم آمدی به سراغ من نرم و آهسته بیا ... که مبادا ترکی برداره ... چینی نازک تنهایی تو ...!!!
آمدم .. آمدم ..آهسته .. نرمتر از یک پر قو خسته از دوری راه ... خسته و چشم به راه ...
یادته گفتی بهم ! عاشقی یعنی دچار ...!!!
فکر کنم شدم دچار ....
تو خودت گفتی بهم ماهی تنهاست اگه دچار دریا باشه ... آره تنها باشه یار غمها باشه ...
یادته میگفتی گاه گاهی قفسی میسازم .. میفروشم به شما ...
تا به آوازه شقایق که در آن زندانیست دل تنهاییتنان تازه شود ...!!!
دیگه حتی اون شقایق که اسیر قفسه سهراب ساحل یک نفسه ...!
نیست که تازگی بده این دل من .. پس کجاست اون قفس شقایقت .. منو با خودت ببر به قایقت ...!!!
راست میگفتی کاش مردم دانه های دلشان پیدا بود ... آره کاشکی این دلشون شیدا بود ...!؟!
من به دنبال یه چیزه بهترینم سهراب .... تو خودت گفتی بهم بهترین چیز رسید به نگاهیست !؟! که از حادثهُ عشق تر است

 

[hamedinia_m51]

زير رگبار نگاهت دلم انگار زير و رو شد
واسه ي داشتن عشقت همه جونم ارزو شد
تا نفس كشيدي انگار نفسم بريد تو سينه
ابر و باد و دريا گفتن حس عاشقي همينه

 

[hamedinia_m51]

قلبم کاروانسرای قدیمی است
قلبم کاروانسرایی قدیمی است. من نبودم که این کاروانسرا بود. پی اش را من نکندم، بنایش را من بالا نبردم، دیوارش را من نچیدم. من که آمدم، او ساخته بود و پرداخته، و دیدم هزار حجره دارد و از هر حجره قندیلی آویزان، که روشن بود و می‌سوخت. از روغنی که نامش عشق بود.

***

قلبم کاروانسرایی قدیمی است. من اما صاحبش نیستم. صاحب این کاروانسرا هم اوست. کلیدش را به من نمی دهد، در ها را خودش میبندد، خودش باز میکند، اختیار داری اش با اوست. اجازه ی همه چیز.

قلبم کاروانسرایی قدیمی است. همه می‌آیند و می‌روند و هیچ کس نمی‌تواند بماند، که مسافر خانه جای ماندن نیست. می‌روند و جز خاک رفتنشان چیزی برای من نمی‌ماند.

کاش قلبم خانه بود، خانه‌‌ای کوچک و کسی می‌آمد و مقیم می‌شد. می‌آمد و زندگی میکرد. سال های سال شاید.

***

هر بار که مسافری می‌آید، کاروانسرا را چراغان می‌کنم و روغن قندیل ها را پر از عشق. هر بار دل می‌بندم و هر بار فراموش می‌کنم که مسافر برای رفتن آمده است

نمی‌گذارد، نمی‌گذارد درنگ مسافری طولانی شود. بیرونش میبرد، بیرونش می‌کند و من هر بار در کاروانسرای قلبم میگریم.

غیور است و چشم دیدن هیچ مهمانی را ندارد. همه جا را برای خودش می‌خواهد، همه حجره ها را خالی خالی.

***

و روزی که دیگر هیچ کس در کاروانسرا نباشد او داخل می‌شود، با صلابت و سنگین و سخت. آن روز دیوار ها فرو خواهد ریخت و قندیل ها آتش خواهد گرفت و آن روز، آن روز که او تنها مهمان مقیم من باشد، کاروانسرا ویران خواهر شد. آن روز دیگر نه قلبی خواهد ماند و نه کاروانسرایی.

 

[*زهره*]

آينه ي خورشيد از آن اوج بلند
شب رسيد از ره و آن آينه ي خرد شده
شد پراكنده و در دامن افلاك نشست
تشنه ام امشب ، اگر باز خيال لب تو
خواب تفرستد و از راه سرابم نبرد
كاش از عمر شبي تا به سحر چون مهتاب
شبنم زلف تو را نوشم و خوابم نبرد
روح من در گرو زمزمه اي شيرين است
من دگر نيستم ، اي خواب برو ، حلقه مزن
اين سكوتي كه تو را مي طلبد نيست عميق
وه كه غافل شده اي از دل غوغايي من
مي رسد نغمه اي از دور به گوشم ، اي خواب
مكن ، اين نعمه ي جادو را خاموش مكن
زلف چون دوش ، رها تا به سر دوش مكن
اي مه امروز پريشان ترم از دوش مكن
در هياهوي شب غمزده با اختركان
سيل از راه دراز آمده را همهمه اي ست
برو اي خواب ، برو عيش مرا تيره مكن
خاطرم دستخوش زير و بم زمزمه اي ست
چشم بر دامن البرز سيه دوخته ام
روح من منتظر آمدن مرغ شب است
عشق در پنجه ي غم قلب مرا مي فشرد
با تو اي خواب، نبرد من و دل زينت سبب است
مرغ شب آمد و در لانه ي تاريك خزيد
نغمه اش را به دلم هديه كند بال نسيم
آه ... بگذار كه داغ دل من تازه شود
روح را نغمه ي همدرد فتوحي ست عظيم

 

[hamedinia_m51]

دلم گرفته از این روزگار دلتنگی
گرفته اند دلم را به کار دلتنگی
دلم دوباره در انبوه خستگی ها ماند
گرفت آيينه ام را غبار دلتنگی
شكست پشت من از داغ بی تو بودن ها
به روی شانه دل ماند بار دلتنگی
درون هاله ای از اشك مانده سر گردان
نگاه خسته من در مدار دلتنگی
از آن زمان که تو از پیش ما سفر کردی
نشسته ایم من و دل کنار دلتنگی
دگر پرنده احساس من نمی خواند
مگر سرود غم از شاخسار دلتنگی​

 

[hamedinia_m51]

​

تـا بـه كنار مـن بــودي بـود بجـا قــرار دل​

. رفــتي و رفــت راحت از خاطــر آرميــده ام​

تا تو مراد من دهي ، كُشته مرا فراق تو​

تا تو به داد من رسي من به خدا رسيده ام​

 

[MEMOL...]

قول بده که خواهی آمد ...

اما هرگز نیا !

اگر بیایی

دیگر نمیتوانم اینگونه با اشتیاق به دریا و جاده خیره شوم ...

من خو کرده ام به این انتظار ...

به این پرسه زدن ها در اسکله و ایستگاه ...

اگر بیایی ، من چشم به راه چه کسی بمانم ؟!...

​

 

[MEMOL...]

تو می روی
و من صدای قدم های تو را می شنوم ...

اما تو
صدای فریاد مرا
که تو را صدا می زنم
نمی شنوی !

​

افسوس ...

دیر است
ناله های من در باد گم می شوند
و تو
گوشهایت را به نوای کوچه می سپاری
​

آری
تو می روی
و من ضربان قلبم را
با صدای گامهایت تنظیم می کنم ...

سایه ات
در انتهای کوچه محو می شود
ولی صدای قدمهایت
تا وقتی هستم
در کوچه خواهد پیچید ...
​

 

[MEMOL...]

می دانم که
همه ی حر فهایم تکراریست
مثل کوبیدن بر دری بسته
بی امید باز شدن ...

اما چه کنم؟!
دوباره رنگ نگاهم پریده است
دو باره صدایم نفس نفس می زند ...

کسی از کوچه دلم نمی گذرد
کسی جوانیم را با خود می برد
چیزی در قلبم فرو می ریزد
چیزی در من تمام می شود

مثل کودکی هایم که مرده اند !

و من دوباره
تنها مسافر این جاده بی عبور خواهم شد ...
بی حضور خورشید
بی نور ماه
و در تمام راه
باد در گوشم
آواز خواهد خواند
و من با خود
گل های یادگاری
خواهم برد
و آرزو می کنم
که رد پایم
به این زودی پاک نشود ...

و سر انجام
خواهم رسید
به آن دو راهی همیشگی ...
زندگی کردن
یا زندگی را تحمل کردن !!!
​

 

[MEMOL...]

و من

تمام مدت

حواسم به پشت سرم بود ...

و مدام با خودم می گفتم :

اینک دستهایش بر شانه هایم می خورد ...

و نگاهش به من می گوید که ...

"نرو"...! ​

 

[*زهره*]

چون ميهمانان به سفره‌ي پر ناز و نعمتي
خواندي مرا به بستر وصل خود اي پري
هر جا دلم بخواهد من دست مي‌برم
ديگر مگو: ببين به كجا دست مي بري
با ميهمان مگوي: بنوش اين، منوش آن
اي ميزبان كه پر گل ناز است بسترت
بگذار مست مست بيفتم كنار تو
بگذار هر چه هست بنوشم ز ساغرت
هر جا دلم بخواهد، آري، چنين خوش است
بايد دريد هر چه شود بين ما حجاب
بايد شكست هر چه شود سد راه وصل
ديوانه بود بايد و مست و خوش و خراب
گه مي‌چرم چو آهوي مستي، به دست و لب
در دشت گيسوي تو كه صاف است و بي شكن
گه مي پرم چو بلبل سرگشته با نگاه
بر گرد آن دو نو گل پنهان به پيرهن
هر جا دلم بخواهد، آري به شرم و شوق
دستم خزد به جانب پستان نرم تو
واندر دلم شكفته شود صد گل از غرور
چون ببنم آن دو گونه ي گلگون ز شرم تو
تو خنده زن چو كبك، گريزنده چون غزال
من در پيت چو در پي آهو پلنگ مست
وانگه ترا بگيرم و دستان من روند
هر جا دلم بخواهد آري چنين خوش است
چشمان شاد گرسنه مستم دود حريص
بر پيكر برهنه ي پر نور و صاف تو
بر مرمر ملايم جاندار و گرم تو
بر روي و ران و گردن و پستان و ناف تو
كم كم به شوق دست نوازش كشم بر آن
گلديس پاك و پردگي نازپرورت
هر جا دلم بخواهد من دست مي برم
اي ميزبان كه پر گل ناز است بسترت
تو شوخ پندگوي، به خشم و به ناز خوش
من مست پند نشنو، بي‌رحم، بي قرار
و آنگه دگر تو داني و من، وين شب شگفت
وين كنج دنج و بستر خاموش و رازدار

 

[@ RESPINA @]

مي گشايم پنجره آرزو را
تنگ غروب
و نسيم خنك پاييز را
دعوت مي كنم به نوازش پوست
پائيز، پرده سوم خلقت
ناگه خيال پرواز كرد

​

در پاييز هزار رنگ
در كوچه باغ خاطره
زير سقفي از درختان چنار
و قدمهاي من
روي تن برگهاي خسته
كه فرياد مي زنند:

خش خش برگان چه گويد گوش دار
گويدت بيدار باش اي هوشيار​

و يك فضا پر از صدا:
غار، غار، غار و ...

و باران، باران عشق
و سهراب چه زيبا گفت:
چترها را بايد بست
زير باران بايد رفت
دوست را زير باران بايد ديد
عشق را زير باران بايد جست و ....

 

[@ RESPINA @]

من در انديشه شعر سهراب
غافل از احساس طبيعت بودم

مي رفتم تا پايم،
به سنگ تلنگور برخورد
فكر از خواب پريد
مات و مبهوت ز اين زيبايي
ناگهان اناري خنديد
و من از غربت مرغان مهاجر دلگير

​

كنار نهر جاري زندگي
دست بر آب زدم
و گرفتم از آب
قايق كاغذي رؤيا را
و شنيدم كه خاك
وعده مي داد به نيلوفر باغ
وعده سبز بهار ....