بطور کلی هرکاری که از جادهی اعتدال خارج شده و دچار افراط و تفریط گردد زشت و ناپسند است. این قاعده در مورد فضیلتهای اخلاقی نیز صادق است. غیرت از جمله صفاتی است که اگر دچار افراط شود بعلت پیامدهای خطرناک آن مذموم و ناپسند است. زیرا سبب بهم خوردن نظم زندگی خواهد شد. غیرت در دو مورد زشت و نادرست است: 1. غیرت از روی سوءظن و بدگمانی 2. غیرت بیهوده ورزیدن برای کسانی که خود حدود را رعایت می کنند و مراقب هستند. شاید امروزه علت بسیاری از اختلافها در بین همسران جوان سوءتفاهم و سوءظن باشد. یعنی زن یا شوهر با دیدن برخی اعمال یا شنیدن سخنانی از جانب دیگری نسبت به او حساس شده و سوءظن پیدا میکند و بدون بررسیهای لازم و دلایل محکم و تنها بنا به حدس و گمان زندگی شیرین خانوادگی را دچار تنش کرده و حتی گاهی به جدایی میرساند. (غیرت از روی بدگمانی) انسانهای بدگمان بدون تردید در یک محیط خانوادگی پر از سوءظن و تشنج بزرگ شدهاند و خود قربانیان این محیط بودهاند. اگرچه ممکن است دلایل دیگری نیز در این زمینه نقش داشته باشد. اما مهم این است که بدگمانی نقش تخریبکنندهای در شخصیت فرزندان و محیط خانه دارد. در صورتیکه در اسلام بنا و اصل همهچیز بر حسن ظن و خوشگمانی گذاشته شده مگر آنکه با دلایل محکم خلاف آن ثابت شود. غیرت و توجه به پاکدامنی همسر، اگرچه زمینهساز حفاظت از آلودگیهای مختلف و پاکی محیط خانواده و سازگاری هرچه بیشتر او خواهد شد ولی نباید فراموش کرد به همان میزان که غیرت به جای مرد سبب حفظ عفت همسر میشود، حساسیت بیمورد در این زمینه، در دوری او از پاکدامنی نقش مؤثری دارد. به همین سبب امیرمؤمنان (ع) به امام حسن (ع) سفارش میکنند از غیرت بیجا حذر کند. زیرا سبب ایجاد بیماری و انحراف میشود و میفرمایند: « بر تو باد نشان ندادن غیرت بیجا، که چنین غیرتی انسان پاک را به سوی گناه دعوت میکند.» (کلینی، ج5، ص 537)