موسيقي كلاسيك:نيكولو پاگاني ني

[FONT=tahoma, new york, times, serif]نیکولو پاگانینی [/FONT][FONT=tahoma, new york, times, serif](Niccolo Paganini) در 27 اکتبر1782میلادی در شهر جنوا در کشور ایتالیا دیده به جهان گشود. پدرش آنتونیو، مردی بسیار سختگیر، خشن و خسیس بود. او شنیده بود که موتسارت از شش سالگی با درآمد موسیقی امرار معاش می‌کند؛ بنابراین درصدد برآمد تا برای کسب درآمد بیشتر فرزند خود را که علاقه فراوان به موسیقی نشان می‌داد، همانند موتسارت، کودکی نابغه تربیت کند. نیکولوی کوچک از کودکی چنان به موسیقی علاقه داشت که حتی از شنیدن زنگ کلیسا نیز از حالت عادی خارج می‌شد. نیکولو از 5 سالگی یادگیری ساز ماندولین را نزد پدرش که نوازنده‌ای آماتور بود، آغاز کرد. پس از دو سال نواختن ساز ماندولین، یادگیری ساز ویولن را شروع کرد. نیکولو مجبور بود هر روز ساعت‌ها با ویولن کوچک خود تمرین کند بدون این‌که اجازه داشته باشد با همسالان خود بازی کند. پدرش حتی از فرستادن او به مدرسه نیز خودداری کرد و تنها تعلیم او در آشنایی با نت‌های موسیقی و تبحر یافتن در نوازندگی خلاصه شد. پاگانینی درباره سختگیری پدرش می‌گفت: «به سختی می‌توان پدری سختگیرتر از او تصور کرد وقتی به اندازه کافی در نظرش کوشا نبودم و برای آن‌که تلاشم را دو برابر کنم با گرسنه نگه داشتنم، مرا تنبیه می‌کرد و این موجب ضعیف شدن بدن و سلامتی‌ام شد». از آن پس به تنهایی تکنیک ویولن را فرا گرفت و با دقت و زحمت بسیار به تمرین سخت ویولن پرداخت و پس از چندی چنان در نوازندگی ویولن تبحر یافت که توانست آثار مشکل «کورلی»، «تارتینی»، «ویوالدی» و «ویوتی» را بنوازد.[/FONT][FONT=tahoma, new york,
times, serif][FONT=tahoma, new york, times, serif]هنگامی که نیکولو، نه سال بیشتر نداشت، پدرش او را برای اجرای یک کنسرت به کلیسا برد و او با چنان مهارتی ویولن نواخت که همه از استعداد غیرعادی او تعجب کردند.. هیچ کس گمان نمی‌کرد این کودک لاغر اندام و زشت بدون معلم در نواختن ویولن به چنین قدرتی دست یافته باشد. رنج‌هایی که پاگانینی در این دوره از زندگی متحمل شده بود اثر عمیقی در قیافه او گذاشت. به طوری‌که به تدریج صورتی استخوانی و تیره پیدا کرد و در اثر تمرین زیاد انگشت‌هایش باریک و بلند شد. [FONT=tahoma, new york, times, serif]پاگانینی اولین کنسرت خود را در ۱۲ سالگی اجرا نمود و اولین اثر مهم خود یعنی la carmagnola را که عبارت است از یک تم و چند واریاسیون برای ویلن و گیتار در ۱۳ سالگی نوشت. [/FONT][FONT=tahoma, new york, times, serif] هنوز شانزده سال از عمرش نگذشته بود که به واسطه خشونت پدر، خانواده‌اش را ترک کرد. اما در این زمان به درجه کمال رسیده و هیچ استادی نمی‌توانست نکته تازه‌ای به او بیاموزد. پاگانینی می‌توانست پاساژهای بسیار سخت ویولن، که اجرای آن مهارت بسیاری لازم داشت را بدون هیچ تمرینی، در یک چشم بر هم زدن اجرا کند. هنگامی که پازینی (Pasini) آهنگساز ایتالیایی ویولن استرادیواریوس خود را برای اجرای کنسرتوی مشکلی به مسابقه گذاشت. پاگانینی نزد او رفت. تا آن وقت بسیاری از ویولنیست‌ها برای به دست آوردن ویولن و آزمایش استعداد خود مدت‌ها وقت خود را به تمرین کنسرتو در خانه پازینی گذرانده بودند، اما عقیده داشتند که کنسرتوی پازینی قابل اجرا برای ویولن نیست. آهنگساز سالخورده وقتی پاگانینی را دید مدتی به چهره او خیره شد و سپس گفت: «اگر بتوانید این کنسرتو را بدون هیچ مشکلی اجرا کنید ویولن استرادیواریوس به شما تعلق خواهد یافت». پاگانینی پاسخ داد: «در این صورت می‌توانید با ویولن خود وداع کنید». آنگاه بدون تامل کنسرتویی را که تا آن وقت ندیده بود چنان با سهولت و زبردستی نواخت، که پازینی از فرط غلبه احساسات بیهوش شد! به زودی نام پاگانینی به شهرت رسید و شاگردان بسیار به محضر او آمدند. در آن میان ویولن سلیست جوانی به نام چیاندلی که استعداد متوسط داشت برای استفاده از مکتب پاگانینی نزد او آمد. با آنکه پاگانینی با ویولنسل کار نکرده بود توانست چند نکته از رموز نوازندگی را به او بیاموزد و چیاندلی در مدت سه روز به حدی در نواختن این ساز مهارت یافت که ارکستر پادشاهی ناپل او را به سمت نوازنده اول ویولنسل استخدام کرد...[/FONT][/FONT][/FONT][FONT=verdana, helvetica, sans-serif][FONT=tahoma, new york,
times, serif]
[/FONT][/FONT][FONT=verdana, helvetica, sans-serif][FONT=tahoma, new york,
times, serif]
[/FONT][/FONT]