مهم‌ترین روزنه تجاری تهران در حال بسته شدن
رادیو آلمان: با وجود تحریم‌ها علیه جمهوری اسلامی، تا کنون بسیاری از کالاها از راه دبی به ایران وارد شده‌اند. اکنون ابوظبی، دیگر امیرنشین امارات متحده‌ی عربی، قصد دارد دولت دبی را برای بستن راه‌های تجاری به ایران زیر فشار بگذارد.
نشریه‌ی آلمانی‌زبان "نویه تسورشر تسایتونگ" مقاله‌ی خود را با کالاهای آمریکایی محبوب در ایران آغاز می‌کند که قاعدتاً به دلیل محدودیت‌های ناشی از تحریم‌ها، نباید در بازارهای این کشور موجود باشند: یخچال‌های غول‌پیکر سایدبای‌ساید آمریکایی با یخ‌ساز، گوشی‌های تلفن همراه از شرکت اَپِل یا کفش‌های ورزشی نایکی. شرکت‌های آمریکایی تنها مجازند دارو و محصولات کشاورزی به ایران صادر کنند، اما به نوشته‌ی روزنامه‌ی یادشده، نگاهی گذرا به بندر دبی کافی است تا دلیل فراوانی انواع کالاها در بازارهای تهران مشخص شود.
دبی مهم‌ترین دروازه‌ی ورود کالا به ایران است. بیش از ۸ هزار فعال اقتصادی ایرانی در این کشور به کار مشغول‌اند. ۸۰ درصد اجناسی که به دبی می‌آیند، راهی کشورهای دیگر می‌شوند که از این مقدار حدود یک‌چهارم سهم ایران است. این در حالی است که شرکت‌های اروپایی از سوی ایالات متحده تحت فشار هستند.
البته بسیاری از غول‌های صنعتی غرب، همچون زیمنس آلمان، به دلیل نگرانی از مناسبات تجاری خود با آمریکا، تجارت با ایران را متوقف کرده‌اند. اما به اعتقاد نویسنده "نویه تسورشر تسایتونگ"، از دبی یا "در پشتی"، این‌طور که نویسندهی مقاله از آن یاد می‌کند، بسیاری از بده‌بستان‌ها همچنان ادامه دارند.
واردات ایران از دبی در فاصله‌ی سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۹، با افزایشی ۳ برابری به ۱۲ میلیارد دلار رسیده است. این روند اما، به اعتقاد نویسندهی روزنامه‌ی سوئیسی، چندان پایدار نخواهد بود، زیرا ابوظبی ثروتمندترین امیرنشین امارات متحده‌ی عربی، با سیاست‌های اقتصادی دبی موافق نیست.
از آنجا که ابوظبی برادر کوچک‌تر خود دبی را در پائیز گذشته با کمک‌های میلیاردی از ورشکستگی حاصل از بحران مالی نجات داده، اکنون انتظار همکاری بیشتر دارد.
ابوظبی بیش از دبی نگران برنامه‌های هسته‌ای ایران است. از سوی دیگر، سران این امیرنشین ارزش بسیاری برای روابط باثبات با آمریکا قائل اند.
اکهارت وورتس، مدیر ارشد اقتصادی در "مرکز مطالعات خلیج فارس" ، معتقد است که ابوظبی تلاش‌های خود برای نزدیکی بیشتر امیرنشینان امارات عربی متحده را افزایش خواهد داد. به این معنی که اوضاع فعالان اقتصادی ایران «روز به روز بدتر خواهد شد.»
محدودیت‌ها در قبال جمهوری اسلامی و بی‌اعتمادی به ایرانیان همواره بیشتر می‌شود. "نویه تسورشر تسایتونگ" همچنین به نقل از کامیار حسینی، تاجر ایرانی-هلندی و دارنده‌ی یک آژانس بازاریابی، می‌نویسد: «دبی، به‌عنوان مثال، می‌تواند صدور ویزای کار برای اتباع یا پروانه‌ی فعالیت برای شرکت‌های ایرانی جدید را متوقف می‌کند.»
مرتضی معصوم‌زاده، قائم مقام شورای تجار ایرانی در دبی، می‌گوید: «ما یک‌شبه مجرم شدیم.» در ماه‌های اخیر بانک "Standard Chartered Bank" حساب جاری او را مسدود کرده است. به گفته‌ی معصوم‌زاده، «این بانک برای این تصمیم هیچ دلیلی جز ایرانی بودن من ندارد.»
حقیقت این است که بانک‌های بین‌المللی به دلیل تحریم‌های آمریکا علاقه‌ای به همکاری با ایرانیان ندارند. به نظر می‌رسد که تنها روزنه‌ی ایران به دنیای خارج در عرصه‌ی اقتصادی شروع به بسته‌شدن کرده است. حتی بدون تحریم‌های جدید شورای امنیت سازمان ملل هم ممکن است وضعیت ایران بدتر شود.
بانک‌های بین‌المللی از سال ۲۰۰۷ تعهدات مالی ایران را نمی‌پذیرند. یک تاجر ایرانی در دبی می‌گوید: «ما باید بهای همه‌ی خرید‌ها را نقد بپردازیم. این دامنه‌ی فعالیت‌های اقتصادی ما را بسیار محدود می‌کند.»
رادیو آلمان: با وجود تحریم‌ها علیه جمهوری اسلامی، تا کنون بسیاری از کالاها از راه دبی به ایران وارد شده‌اند. اکنون ابوظبی، دیگر امیرنشین امارات متحده‌ی عربی، قصد دارد دولت دبی را برای بستن راه‌های تجاری به ایران زیر فشار بگذارد.
نشریه‌ی آلمانی‌زبان "نویه تسورشر تسایتونگ" مقاله‌ی خود را با کالاهای آمریکایی محبوب در ایران آغاز می‌کند که قاعدتاً به دلیل محدودیت‌های ناشی از تحریم‌ها، نباید در بازارهای این کشور موجود باشند: یخچال‌های غول‌پیکر سایدبای‌ساید آمریکایی با یخ‌ساز، گوشی‌های تلفن همراه از شرکت اَپِل یا کفش‌های ورزشی نایکی. شرکت‌های آمریکایی تنها مجازند دارو و محصولات کشاورزی به ایران صادر کنند، اما به نوشته‌ی روزنامه‌ی یادشده، نگاهی گذرا به بندر دبی کافی است تا دلیل فراوانی انواع کالاها در بازارهای تهران مشخص شود.
دبی مهم‌ترین دروازه‌ی ورود کالا به ایران است. بیش از ۸ هزار فعال اقتصادی ایرانی در این کشور به کار مشغول‌اند. ۸۰ درصد اجناسی که به دبی می‌آیند، راهی کشورهای دیگر می‌شوند که از این مقدار حدود یک‌چهارم سهم ایران است. این در حالی است که شرکت‌های اروپایی از سوی ایالات متحده تحت فشار هستند.
البته بسیاری از غول‌های صنعتی غرب، همچون زیمنس آلمان، به دلیل نگرانی از مناسبات تجاری خود با آمریکا، تجارت با ایران را متوقف کرده‌اند. اما به اعتقاد نویسنده "نویه تسورشر تسایتونگ"، از دبی یا "در پشتی"، این‌طور که نویسندهی مقاله از آن یاد می‌کند، بسیاری از بده‌بستان‌ها همچنان ادامه دارند.
واردات ایران از دبی در فاصله‌ی سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۹، با افزایشی ۳ برابری به ۱۲ میلیارد دلار رسیده است. این روند اما، به اعتقاد نویسندهی روزنامه‌ی سوئیسی، چندان پایدار نخواهد بود، زیرا ابوظبی ثروتمندترین امیرنشین امارات متحده‌ی عربی، با سیاست‌های اقتصادی دبی موافق نیست.
از آنجا که ابوظبی برادر کوچک‌تر خود دبی را در پائیز گذشته با کمک‌های میلیاردی از ورشکستگی حاصل از بحران مالی نجات داده، اکنون انتظار همکاری بیشتر دارد.
ابوظبی بیش از دبی نگران برنامه‌های هسته‌ای ایران است. از سوی دیگر، سران این امیرنشین ارزش بسیاری برای روابط باثبات با آمریکا قائل اند.
اکهارت وورتس، مدیر ارشد اقتصادی در "مرکز مطالعات خلیج فارس" ، معتقد است که ابوظبی تلاش‌های خود برای نزدیکی بیشتر امیرنشینان امارات عربی متحده را افزایش خواهد داد. به این معنی که اوضاع فعالان اقتصادی ایران «روز به روز بدتر خواهد شد.»
محدودیت‌ها در قبال جمهوری اسلامی و بی‌اعتمادی به ایرانیان همواره بیشتر می‌شود. "نویه تسورشر تسایتونگ" همچنین به نقل از کامیار حسینی، تاجر ایرانی-هلندی و دارنده‌ی یک آژانس بازاریابی، می‌نویسد: «دبی، به‌عنوان مثال، می‌تواند صدور ویزای کار برای اتباع یا پروانه‌ی فعالیت برای شرکت‌های ایرانی جدید را متوقف می‌کند.»
مرتضی معصوم‌زاده، قائم مقام شورای تجار ایرانی در دبی، می‌گوید: «ما یک‌شبه مجرم شدیم.» در ماه‌های اخیر بانک "Standard Chartered Bank" حساب جاری او را مسدود کرده است. به گفته‌ی معصوم‌زاده، «این بانک برای این تصمیم هیچ دلیلی جز ایرانی بودن من ندارد.»
حقیقت این است که بانک‌های بین‌المللی به دلیل تحریم‌های آمریکا علاقه‌ای به همکاری با ایرانیان ندارند. به نظر می‌رسد که تنها روزنه‌ی ایران به دنیای خارج در عرصه‌ی اقتصادی شروع به بسته‌شدن کرده است. حتی بدون تحریم‌های جدید شورای امنیت سازمان ملل هم ممکن است وضعیت ایران بدتر شود.
بانک‌های بین‌المللی از سال ۲۰۰۷ تعهدات مالی ایران را نمی‌پذیرند. یک تاجر ایرانی در دبی می‌گوید: «ما باید بهای همه‌ی خرید‌ها را نقد بپردازیم. این دامنه‌ی فعالیت‌های اقتصادی ما را بسیار محدود می‌کند.»
